Nochtans een christen

[p. 152]

In de zaal

Hoe zijn ze hier verzameld om ons heen:
de ridders in hun stemmige gewaden,
vervagend in het donker, tot we alleen
hun eretekens, glanzend, kunnen raden;
de vrouwen lijken in hun kleren groot,
een zachte smalle hand ligt in hun schoot
gewend hun kleine lievlingshond te strelen;
hoe zijn ze rond de lezer, rond de vele
toeschouwers bij de snuisterij, 't kleinood,
dat eens aan een van hen heeft toebehoord.

Ze laten ons het leven, ongestoord,
naar eigen inzicht leven en begrijpen,
zoals zij 't niet verstaan; zij zochten bloei,
en bloei is schoonheid, maar wij willen rijpen,
en dat vraagt moeizame en verborgen groei.

(Rilke)