Nochtans een christen

[p. 132]

Herinnering

Koud in de grond - diep onder sneeuw geborgen,
ver, ver van hier, koud in het donker graf,
heb ik, o lief, beslommerd door de zorgen,
vergeten wat ons samenzijn mij gaf?

Kan ik, alleen, als ik mijn geest laat waren
over de bergen, naar die barre kust,
je nog bereiken, nu slechts hei en varen
je hart nabij zijn, dat voor eeuwig rust?

Koud in de grond - en vijftien maal een winter
streek langs die bruine heuvels; nu ontbloeit
de lente weer, en de oude trouw hervindt er
een liefde die, na jaren zorg, nog gloeit!

O lief, vergeef dat ik je heb vergeten,
dat mij de wereld in haar netten spon,
dat mij een hoop, een wensdroom heeft bezeten
die mij bedierf, maar jou niet schaden kon.

Nooit heeft het licht zo helder kunnen schijnen,
nooit was een morgen zo van zon doorstraald,
als toen jouw leven samenviel met 't mijne:
al mijn geluk is in jouw graf gedaald.

[p. 133]

 

Maar toen 'k moest merken, eenzaam hier gebleven,

 

hoe wanhoop niets vervaagde van je beeld,

 

heb ik geleerd hoe sterk men in het leven

 

kan staan als vreugd daar zelf geen rol meer speelt.

 

 

 

'k Bedwong mijn tranen; in een nieuw ontwaken

 

heb 'k met geweld me van jou afgewend,

 

hoezeer 'k soms wenste zelf de dood te smaken,

 

ik hield mij staande tot op dit moment.

 

 

 

En toch, al mocht ik dus niet blijven kwijnen,

 

al is het heden meer dan 't vroegre waard;

 

hoe heb ik, na die goddelijke pijnen,

 

de lege wereld ooit nog weer aanvaard?

(Emily Brontë, 1818-1848)