Nochtans een christen

[p. 130]

De voorgangster

Kijk, achter dit gordijn hebt u 't portret
van mijn gestorven vrouw. Is het niet net
of ze nog leeft? Ik vind het telkens weer
een wonder hoe Frà Pandolf in één keer
het heeft gemaakt! Maar gaat u zitten. Dat
‘Frà Pandolf’ zei 'k met opzet: dikwijls had
'k hier iemand die, als hij 't portret bekeek,
door de ernst en hartstocht zo getroffen bleek
dat hij zich tot mij wendde (buiten mij
schuift hier in huis geen mens 't gordijn opzij!)
maar aarzelde te vragen wat of wie
haar blik zo levend maakte. Dus ik zie
al lang wat u wilt zeggen! Nu, 'k ben bang
dat 't schalkse kuiltje in deze donzen wang
niet enkel door mijn charme ontstond. Misschien
zei net Frà Pandolf: ‘Ik kan de arm niet zien,
mevrouw, die in uw mantel schuilt!’, of riep
hij komisch zuchtend: ‘Kunst reikt nooit zo diep,
dat zij een blos, zo teder en zo vaag,
verbeelden kan!’. Ze hoorde 't altijd graag,
een beetje vleierij. Ze was een vrouw,
of zeg gerust een kind, nou ja, dat gauw
geboeid werd en elk ogenblik ten prooi
kon vallen aan wat ze aardig vond of mooi.
Ziet u, meneer, dat ze mijn gunst genoot
of dwepend keek naar 't stervend avondrood,
het was haar één. Ook als een gek een tak

[p. 131]

 

met bloesems in de boomgaard voor haar brak,

 

of als ze sierlijk zich in 't zadel hief,

 

ze reageerde telkens even lief:

 

een grapje, een blosje! Dankbaar, ja dat wel,

 

maar toch als gold het allemaal een spel:

 

de oeroude naam van mijn beroemd geslacht

 

èn dat gebeuzel. 't Was, ik zeg het zacht,

 

al krenkend om te zien. Zelfs als 'k precies

 

had kunnen zeggen wat ik vond en, kies,

 

haar bijgebracht: ‘Nu ben ik toch verbaasd

 

om wat je doet!’, of: ‘Dat was echt ernaast!’,

 

en zelfs als ze 't aanvaard had en niet met

 

haar vrolijk lachje me voor schut gezet, -

 

zelfs dan had ik 't als krenkend ondergaan.

 

En zoiets neem ik niet! Tja, keek ze me aan

 

dan lachte ze, maar och, zo'n glimlach had

 

ze klaar voor iedereen. Dus zei ik dat

 

het met dat lachen uit moest zijn en, kijk,

 

toen was het uit, voorgoed! Is het niet rijk

 

zoals die knaap haar schilderde? Maar laat

 

ons nu weer naar 't gezelschap gaan. De staat,

 

zoals 'k al zei, waarin uw meester leeft,

 

biedt waarborg dat hij mij de bruidschat geeft

 

die ik beding, ofschoon 'k natuurlijk meer

 

de dochter dan haar vaders geld begeer!

 

Nee, nee, na u! O hier, dit bronsje stelt

 

Neptunus op een zeepaard voor en geldt

 

voor heel bijzonder, 't beste dat naar 'k gis

 

door Claus van Innsbruck ooit vervaardigd is!

(Robert Browning, 1812-1889)