Nochtans een christen

[p. 128]

De bruidegom

Te middernacht, ik sliep, maar 't hart bleef waken
- omdat het liefhad - als bij heldre dag;
het daglicht kwam, ik wilde 't donker maken:
het laat me koud, wat het ook brengen mag!

Zij was er niet, die al mijn doen en streven
bezielde door de louterende kracht
van 't liefdesuur: hoe zuiver werd het leven
als ons weer de avondkoelte samenbracht!

En hand in hand, wanneer de zon ging dalen,
zagen wij toe en wisten, oog in oog,
bij 't doven van de laatste fiere stralen:
uit 't oosten rijst opnieuw die gloed omhoog!

Te middernacht komt sterrelicht mij leiden
tot op een grens, waar 'k net haar niet ontmoet, -
o, mocht ik eens die drempel overschrijden!
maar hoe 't ook zij, het leven, het is goed,

(Goethe)