Nochtans een christen

[p. 95]

Raakpunt

Je bent lief in de nacht, je fluistert:
maak me wild. Ik wil toch niet anders,
ook al loopt bij mij
de dood parallel aan de liefde.

Je zegt: het is als muziek
verschrikkelijk heerlijk
heerlijk verschrikkelijk,
dan komen de woordjes van vroeger
en het touwklimmen van de gymnastiek.

Open je ogen,
opener wat ik bespeel -

Je mag me gerust gebruiken
omdat het voor mij goed is
een bedaarde man te zijn
die vrede vindt met het einde
terwijl jouw nachtelijk leven
onder zijn adem spartelt.

Maar waarom kan in het daglicht
de lucht zo dik tussen ons worden
dat ik je nergens meer nader,
terwijl je zoet bittere geur
nog hangt aan mijn handen?