Nochtans een christen

[p. 57]

Het water

Misschien dat mij stemmen roepen
die ik gehoorzamen moet,
maar je mond is zo koel en zoet
dat het is of hetzelfde bloed
door ons beiden vloeit en water,
zuiver zoet water wordt.

Wellicht dat ik weer zal moeten
worden wat ik was:
eenzaam, bitter, boetend
een schuld die mijn schuld niet was.

Maar je zachte zuivere groeve
waarin ik ben uitgestort
verzoent mij met vroeger en later
en dat trilt na in je hart.

Misschien dat mij stemmen roepen
die ik zelf nog niet versta,
maar weet dat ook als ik ga
ik het eeuwig water zal proeven
dat ik zacht uit je heuvelen sla.