Nochtans een christen

[p. 54]

Een dichter

In deze nacht wordt hij opnieuw bespeeld
door wat kan komen in een ver verschiet,
gekweld zoekt hij de vorm maar vindt die niet
en voelt zich als in vezelen verdeeld.

Het geeft meer onbehagen en verdriet
dan wat er overdag toch al aan scheelt:
oude kwetsuren, die het leven heelt,
zoals men troostend zegt, doch zelden ziet.

Was hij maar zuiver, was hij maar alleen
het protoplasma dat hij ligt te zijn,
maar ergens trekt de treiterende pijn
die hij wel geest moet noemen er doorheen,
en die misschien ook deze nacht verbindt
met weer een nacht, waar hij de vorm in vindt.