Nochtans een christen

[p. 48]

De apostel

De doorn zat in mijn vlees, dat was beroerd:
bij vrouwen kon ik nooit erg veel beginnen;
wat ik als knaap daarvan had afgeloerd
brandde nog jaren later in mijn zinnen.

Dat ik een broeder mee gestenigd had
was mij, dat wist ik wel, geheel vergeven,
maar andre adders loerden langs het pad
dat ik moest gaan naar het vernieuwde leven.

Het was alsof een wulpse schoot het zaad
opving, dat mij ontglipte in klamme dromen,
nadat ik, sidderend, uit een gewaad
twee borsten in mijn handen had genomen.

De doorn drong dieper door, en daarom bleef
het steeds bij de herinring aan dat loeren:
het zat mij dwars als ik mijn brieven schreef
waarin ik schold op flikkers en op hoeren.

Had ik niet wat zij deden willen doen?
Wat wisten al die andere bekeerden,
met vrouw en kroost en aangeleerd fatsoen,
van wat mijn lijf in merg en been tempteerde?

Soms zag ik in een hemels licht een weids
visioen: hoe ik mijn meester ging begroeten
in een nieuw lichaam: in één punt des tijds
veranderd, mocht ik hem volmaakt ontmoeten.

[p. 49]

 

Maar eindlijk brak de dag aan, waarop ik

 

aanvaarden kon: ik moet mij vergenoegen

 

met wat ik ben. Pas in dat ogenblik

 

zag ik de zinloosheid van al mijn zwoegen.

 

 

 

Vergeef mij, lateren, dat uw kultuur

 

nog altijd mank gaat aan mijn slecht geweten:

 

soms bloeit het vlees verrukkelijk en puur,

 

maar nooit bij hen die mij nu heilig heten.