Nochtans een christen

[p. 17]

De keuze
1946/'60

[p. 19]

I

Er heeft een man geleefd, die had
de wereld naar zijn zin verstaan
en eb en springvloed ondergaan,
verbeten joeg hij op een schat
die ik niet noem. Wat hij verwierf
ontviel hem weer, aan een stil water
zag ik hem diep staan denken, later
verjoeg hem onrust. En hij zwierf,
wat veilig leek terzijde latend,
verachtend wat hem binden zou:
een vriend, een huis, een jonge vrouw,
al wat tot rust en stof werd hatend.
Ik zag hem, die men angstig meed,
de mannen scholden op zijn macht,
een vrouw, vertederd in de nacht,
riep om hem, maar de grond stak heet
onder zijn onvermoeide voeten:
haar bed was hem te warm, te smal, -
ik zag: de brand die in hem woedde
beheerste en joeg hem overal.

[p. 20]

 

De kwellende onrust van zijn bloed

 

gaf hem een wrede roep, er waren

 

niet veel die wisten hoe hij jaren

 

lang schuw bleef onder de overmoed

 

van kameraadjes, hoe hun spot

 

met wat zij niet begrijpen konden

 

en ieder onrecht hem verwondden,

 

hoe hem de eenzelvigheid steeds tot

 

iets anders aandreef dan hun stoeien:

 

o angst die hem besluipen kon

 

als er een grinnikend begon

 

over wat hij nog moest verfoeien.

 

Zo was zijn jeugd: bedeesd, te zacht,

 

nooit had hem iemand bijgestaan,

 

hem wijzend welke weg te gaan

 

naar wat het kind dat mens wordt wacht:

 

vernieling van een glanzend schone

 

schijnwereld. Dromend heel de dag

 

was hij gelukkig in die dromen

 

maar blind voor wat hij verder zag.

[p. 21]

 

Geen wist hoe diep hij door het vuur

 

dat door die angsten was ontstoken

 

verteerd werd, hoe hij als gebroken

 

verlangend uitzag naar het uur

 

dat hem een deur zou opengaan.

 

Soms liep hij door verlaten duinen

 

of in het herfstlicht langs de tuinen

 

buiten een stad, en bleef dan staan:

 

een licht blonk in zijn blik en even

 

plooide er een glimlach om zijn mond,

 

dan brak het beeld, hij trok weer rond,

 

de sluiers bleken opgeheven

 

in schijn, ze sloten zich meteen.

 

Hij bleef alleen; schuw en onvrij

 

slopen hem kinderen voorbij

 

of stoven alle kanten heen,

 

bang voor wat rond hem scheen te hangen:

 

alsof zijn blik het vuur verried.

 

Hij was een balling, uitgebannen,

 

bevriend slechts met zijn stem, zijn lied.

[p. 22]

 

Die stem alleen, zo diep en hoog,

 

bezat een zweem van zuiverheid,

 

het trillend lied bezwoer de strijd,

 

hij zong zich vrij, daarbij bewoog

 

zijn hand alsof zij van een huid

 

de zachtste rondingen mocht strelen

 

en met de liefste lokken spelen,

 

en heimwee zong daarboven uit.

 

Dan zag hij haar van wie hij droomde,

 

een kind kwam nader, klein en blond,

 

het drentelde ongedwongen rond

 

zodat hem warm geluk doorstroomde.

 

Maar wie hij nam, zij was het nooit,

 

en waar hij sliep stokte zijn lied

 

en groeide steeds het wrang verdriet

 

van wie aan vreemden zich vergooit.

 

Opnieuw begon het vuur te branden,

 

alleen zijn werd een wolk van haat,

 

ontgoocheld zwierf hij door de landen

 

van het afmattend droomverraad.