Kransje van letter-bloempjes, voor Neerlandsch jufferschap

[p. 42]

Lof der gevoeligheid.

Wijs: Des amours d'été.

Hoe schoon het Roosje ook moge prijken
Bij de aankomst van den dageraad,
Men ziet haar gloeijend schoon bezwijken,
Zoo dra de zon naar 't westen gaat;
Zoo kwijnd ook zonder tegenheden,
De schoonste schoonheid in verdriet,
Een fris gelaat en fraaije leden
Zijn schoon, maar zonder teerheid niet.

Natuur schijnt 's winters als te sterven;
Maar als de Lente 't veld ontdooit,
Mag zij weer al haar schoon verwerven,
Word zij met kleurtjes opgetooid:
Dit, Philis! schetst u zulke harten,
Die 't zelfde zijn in vreugd en druk;
't Gevoelig zijn voor minnesmarten,
Voorspeld den Minnaar 't hoogst geluk.