Kransje van letter-bloempjes, voor Neerlandsch jufferschap

[p. 34]

Treurlied, op het afsterven van Charlotte Roulin.^(*)

o Mijn ziel! leg uw verwagting

nu voor eeuwig, eeuwig af!

Hoop, de hartvriendin des Sterflings,

daalt met lotje in 't stille graf.

Nu is me alles onverschillig,

Wat ge, o vleijende aarde, biedt,

Alles lastig, duister, aaklig:

ach! mijn lotje... is 'er niet. bis.

(*) Dit dichtstuk, het welk het puik van Neêrlandsch Dichteressen eer aandoet, zouden wij in zijn geheel hebben geplaatst: doch in aanmerking nemende, dat dit Bundertje meerder geschikt is voor de Zanglievenden, dan wel eigentlijk voor den Lezer; ook dat het geachte werk, waar uit wij het hebben overgenomen, meest al in handen is der Beminnaaren van de edele Poëzij, zoo heeft ons goedgedagt van het eerste en voornaamste gedeelte gebruik te maaken, en dus dit werkje, alwaar wij de beknoptheid in allen deelen zoeken te betragten, met geen verzen van eene groote uitgestrektheid optevullen.

[p. 35]

 

't Hartverbrijslend zwarte denkbeeld

 

waart geduurig door mijn geest:

 

Roept mij toe: ‘uw dierbre lotje

 

leeft niet meer; zij is geweest!’

 

Alles, alles is verloren;

 

alles viel uit zijnen kring.

 

'k Voel geen eene harts-tocht werken,

 

dan die der Vertwijfeling! bis.

 

 

 

Lichaams-kragten, ziels-vermogen,

 

lust tot wijsheid, overleg,

 

Vlijt, gezondheid, liefde en vriendschap,

 

alles is met lotje weg!

 

o Mijn geest! gij kunt niet denken,

 

doodlijk, doodelijk beklemd.

 

Zuchten! Ach, ik kan niet zuchten...

 

al mijn traanen zijn gestremd. bis.

 

 

 

'k Dwaal in 't huilend oord des Wanhoops;

 

'k Zie geen 't minste schemerlicht.

 

't Koude zweet vormt kille druppels

 

op mijn bleek verstijfd gezicht.

 

Rijt u open, o mijn boezem!

 

Geef, geef doorgang aan een zucht!

 

Zulk een doodsangst! 'k zal bezwijken...

 

scheur u open - geef mij lucht. bis.

[p. 36]

 

Reine bron van stille traanen,

 

waarom, waarom stroomt gij niet?

 

Konde ik weenen, konde ik snikken,

 

konde ik kermen van verdriet!

 

o belcour, mij altoos waardig!

 

mijn Vriendin! - laat mij alleen.

 

Doet gij weêr een ader oopnen?

 

daar's mijn arm; maar ga dan heen. bis.

 

 

 

o Vertrouwde van mijn lotje,

 

zo ik ooit uw ziel bewoog

 

Tot een deugdzaam medelijden,

 

wijk dan uit mijn staarend oog.

 

U te zien verzwaart mijn lijden...

 

hoe? gij ziet mij weenend aan!

 

Drukt mij op u reinen boezem...

 

daar ontschiet mijn oog een' traan.