De gulden harpe, inhoudende al de liedekens, die voor desen by K.V.M. gemaeckt, ende in verscheyden Boecxkens uyt-ghegaen zijn
(1627)–Karel van Mander–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Moses seer vyerich.Pharao een Koninck der Egyptenaren,Ga naar margenoot+
Die in voor-jaren // van Ioseph niet en wist,
Dede dat volck van Israel beswaren
Die seer vele waren // haer denckende met list
Wt te dempen en te brenghen te quist,
Maer in sulck vermoeyen, lietse God noch groeyen,
| |
[pagina 500]
| |
Dus int uytroeyen, heeft Pharao al gemist.
Den Vroey-vrouwen heeft hy last gegeven,
Niet te laten leven eenigh knapelijck kint,
Maer die Vroey-vrouwen vreesden Godt verheven,
Ende zijn bleven, barmhertichlijck gesint,
Daerom heeft God henlieden oock bemint
Maer Pharao vol tooren // hout zijn volck vooren,
De knechtkens te versmooren, veel wreedtheyt hy begint.
Doe wert geboren Moses den Prophete
En int secrete, drie maenden lanck bewaert,
Maer als het volck van desen vermete
Ghekreegh de wete, de Moeder werdt vervaert,
Sy maect' een kistken van riet by een vergaert,
Daer in lietse vloten // haer kindeken besloten
T'heeft haer verdroten, uyt Moederlijcken aert.
De suster Mosis sloegh 'tkindeken gade
Daer quam te bade, Pharaos dochter promant,
Met haer camerieren, en door Gods genade
Sy sonder schade, daer dat kistken noch vandt,
So sy ginck spanceren neffens des waterscant.
Daerom ten stonden // een maeght heeft sy ghesonden,
Alst was ontwonden, sagh sy een kint playsant.
Sy sagh aldaer dat schoone kint, met eenen,
Hoorde sy 'tweenen, ende theeft haer gesmert,
Wt medelijden, hierom soud' ick meenen,
En was niet steenen, dat vrouwelijck hert,
De suster Moses niet wijdt van daer ververt,
Niet en vertraeghde, maer quam en vraegde
oft haer behaeghde, dat opgevoestert wert.
| |
[pagina 501]
| |
Dat was den wille van die Ionckvrouwe ydoone,
'tKindeken schoone, werdt gevoedt en ghesooght
Van sijn eyghen Moeder in persoone,
Voor goeden loone, dus Godt sijn wercken tooght,
Groot gheworden zijnde, noch heeft sy haer ghepooght
En bracht hem bequame, tot dees Madame,
Die hem den Name // ghevende, heeft verhooght.
Moses dus zijnde de sone der Ioncvrouwen,
Is met betrouwen, op Godt henen gegaen.
Al om sijn Broeders te aenschouwen,
Hy sagh 't benouwen, henlieden aengedaen,
Een Egyptenare sagh hy sijn broeder slaen
Hy ging den selven, die schuldt opwelven,
Doodtslaen en delven, int zandt heymelijck saen.
Des ander daeghs siende twee broeders kyven,
Sonder te styven, die onrecht dede bloot,
Seyde, ghy moeste t'samen vredich blyven,
Hem te verdryven, die schuldigh was besloot
En seyde, wilt ghy my ooc brengen ter doot
Als den Egyptenare? als Moses werdt geware
Dat dit was openbare, soo kreech hy vreese groot.
Doe Pharao hoorde sulcke gheruchten,
T'allen gehuchten, hy Moses soecken liet,
Om hem te dooden, dus dan met beduchten
Moest Moses vluchten, ja wild hy sterven niet,
Dus quam hy int Landt, datmen Midian hiet,
Alwaer hy bin den pleyne // by een schoone reyne
Water-fonteyne, hadde sijn woonste, siet.
In Midian was een Priester verheven,
Die hadde seven dochtere delicaet,
Die ter fonteyne, haers vaders schaepkens dreven
| |
[pagina 502]
| |
Om drincken geven, en van die Herders quaet,
Moses haer bevryde, om dese vrome daet
Aen haer gewesen, verkreegh hy van desen
Een Wijf ghepresen, jae kinderen en zaedt.
Die kinderen van Israel die schreyden
Over het arbeyden, Godt hoorde haer gheklagh
Maer Moses die gingh die Schaepkens weyden,
Van den voorseyden, Priester op eenen dach,
Aen den bergh Oreb, den bosch hy branden sagh
Sonder te verdwijnen, tot sulc een verschijnen
Ginck hy ter Woestijnen, sonder lange verdragh.
God sprack tot Mosen, die heeft moeten
Aldaer zijn voeten, ontschoeyen, na 't bevel,
Ick ben gekomen, sprack God, tot een versoeten,
Al om te boeten, mijns volcx elende snel,
Om uyt Egypten verlossen Israel,
En leyden dat voorspoedigh, in een lant seer goedigh,
Van honigh overvloedich, en melck vloeyende wel.
Dus tot den volcke Israels gaet henen,
Haer suchten en stenen, moet haestigh zijn vervult,
Seght haers Vaders God is u verschenen,
Dan al mijn renen, ghy Pharao seggen sult
Dat hy mijn volck los late met gedult
Datse buyten lande, my doen Offerhande,
T'synen ghehande, dede Moses onschult.
Segghende, mijn woort sullen sy niet ontfanghen,
Tot eener Slanghen, maecte God Mosis staf,
En de Heere liet dat Serpent vergangen,
Sonder verstrangen, wert een staf daer af,
Dit hem de Heere al voor een teecken gaf,
En noch twee ander mede, op dat hy met vrede,
| |
[pagina 503]
| |
Voor 'tvolck die dede, en oock voor Pharao straf.
Noch gingh Moses ontschuldinge maken
Op zijn swaer spraken, maer na Gods mandament,
Aaron zijn broeder, die soud' in de saken
Hem oock genaken, want die was eloquent,
Sy gingen t'samen tot Pharao den regent
Pharao die hoorde // als die verstoorde,
Gaf hy antwoorde, Godt was hem onbekent.
Niet achtende op de woorden des Heeren,
Dede hy vermeeren 'tvolcx last en zwaer arbeydt,
Israel murmureerde, om t'verseeren,
Tot Pharao keeren, gingh hem Moses bereydt,
Aaron die heeft daer Mosis staf gheleyt,
Een Slangh is hy bedegen // Pharao daer jeghen
Heeft uyt aller wegen, zijn Toovenaers bescheydt.
In tooverije hadde Pharao behaghen,
Godt heeft geslaghen, al dat Egyptenlant
Met thienderley afgrijselijcke plaghen,
Swaer om verdragen, maer met een stercke handt
Dede hy zijn volck Israel bystandt,
Hy dede vergaren // en als mueren staen die baren,
Moses met de scharen, gingh door de Zee opt zandt.
Pharao verstockt nijdigh int volheerden,
Met stocken, sweerden, vervolghde met heyrkracht,
Tot inde Zee met waghenen en peerden,
Maer den eerweerden, Godt tooghde daer zijn macht,
Pharao met zijn Ruyters is in de Zee versmacht,
| |
[pagina 504]
| |
Daer saghmen varen, die dood' Egiptenaren
Van die Zeebaren, aenden oever gebracht.
Moses en al dat gantsch Israel ginghen
Van dese dinghen, den Heere loven daer,
De suster Mosis ging van vreuchden springhen,
Die Vrouwen vooren singhen, sy reyden al met haer,
Dus kan God verlossen, ja door een wolcke klaer
Sy by nachte sagen, die selve cost verjagen
Die hitte t'allen dagen, in der zonnen openbaer
Oorlof vrienden zijt ghy nu al ghelijcke,
Wt Pharaos rijcke, door die roo Zee gegaen
Niemandt te rugghe nae Egypten kijcke,
Noch af en wijcke, van die oprechte baen,
En wilt niet murmureren, soo Israel heeft ghedaen,
Dient gheen Afgoden // maer houdt Godts geboden,
D'inwendige Ioden // sullen t'erfdeel ontfaen.
Een is noodigh. |
|