De gulden harpe, inhoudende al de liedekens, die voor desen by K.V.M. gemaeckt, ende in verscheyden Boecxkens uyt-ghegaen zijn
(1627)–Karel van Mander–
AuteursrechtvrijNae de wijse: Het is een rogghen cantgen.GOdt weet wel wat zijn volck behoeftGa naar margenoot+
Om behouden te wesen,Ga naar margenoot+
Daerom heeft hy dickmael beproeft
Sijn heylighen ghepresen,
Ghelijck wy lesen // van Abraham,
Die met een vast betrouwen
Wt vrienden en maghen zijne reyse nam,
En in Canaans landouwe
Doort bevel des Heeren quaem.
God deed' hem een belofte, daer
Sijn zaedt te doen vermeeren,
Als de sterren des Hemels klaer,
Sonder eenigh afkeeren,
Heeft hy des Heeren // woort gheleyt
Int herte snel gheringhe,
Hy geloofde God, twelck tot gerechticheyt
Hem van Godt sonderlinghe,
Was ghereeckent, soo Schrift seyt.
| |
[pagina 240]
| |
Den tijdt verliep, dat Abraham vroet
In ouderdom verjaerde,
En Sara zijn huysvrouwe soet
Gheen kinderen en baerde,
Maer hy bewaerde // noch Gods Woort,
Twas om te zijn verwondert,
Ga naar margenoot+Ten laetsten bracht hem Sara soo 't behoort
Ga naar margenoot+Tot zijner Iaren hondert,
Ga naar margenoot+Den belooften Isaac voort.
Ga naar margenoot+Godt sprack tot Abraham hier na
Een dinck seer onghewoone,
Gaet henen int Lant Moria,
En neemt dijn eenigh Sone
Isaac, die gone // tot welcken ghy,
Door liefde zijt ghedreven,
En offert hem tot een brand-offer my,
Daer op den bergh verheven,
Die ick u sal segghen vry.
Ga naar margenoot+Abraham die stondt op seer vroegh,
Synen Esel hy saelde,
Ten brandt-offer kloof hy ghenoegh
Hout, datter niet en faelde,
Niet langh en draelde // maer reysde saen,
En nam twee Ionghers mede,
Daer toe sijnen Sone, en is ghegaen
Al tot de selve stede,
Daert bevel af was ghedaen.
Abraham op den derden dagh
Sloegh op zijn oogen beyde,
Die stede hy van verre sagh
Van zijn Ionghers hy scheyde,
En seyde: blijft met den Ezel hier,
Ick en den Ionghen tsamen
Willen gaen aenbeden goedertier,
En willen na 'tbetamen
Weder tot u komen schier.
Den Sone droegh dat Offerhout,
Het vyer, en 'tmes, den Vader,
Die mochten peynsen menichfout,
| |
[pagina 241]
| |
Daer sy ginghen te gader,
Als een berader, o Vader mijn,
Sprack Isaac, de vailiande,
Vyer ende hout is wel voor ooghen fijn,
Maer tot der offerhande,
Waer mach doch het Schaepken zijn?
Abraham sprack, Godt salt voorsien,
Een Schaep sal hy verleenen,
Sy quamen daer't soude gheschien,
Abraham bouwde eenen
Altaer van steenen // die hy daer vant,
Daer hy het hout op leyde,
En daer op sijnen sone, dien hy bandt,
Om slaen hy hem bereyde,
En aent mes sloegh hy de handt.
Wt den Hemel in dit voortstel.
Riep den Enghel des Heeren,
Abraham, wilt uwe handt snel
Vanden Ionghen afkeeren,
Sonder verseeren, want ick nu, siet,
Wel weet vry van gheschille
Dat ghy God vreest, want ghy en hebt doch niet
Ghespaert om mijnent wille
Vwen eenighen Sone yet.
Hy sagh achter hem op dat pas
Sonder veel teghensporens,
Hoe in den bosch hanghende was
In die tackens oft dorens,
Met sijne horens // eenen Ram,
En Abraham ghepresen
Ginck henen, en den Ram hy nam,
En tot een Offer desen
Inde plaets' van Isaac quam.
Abrahams gheloovich werck
En was vry niet verloren,
Godt heeft hem schoon beloften sterck
Toegheseyt en ghezworen,
Broeders vercoren, dat niemant van
T'gheloove af en wijcke,
| |
[pagina 242]
| |
Maer zy volstandigh, als desen vromen man
Om namaels in Gods Rijcke
Met hem te verblyden dan.
Een is noodigh. |
|