De gulden harpe, inhoudende al de liedekens, die voor desen by K.V.M. gemaeckt, ende in verscheyden Boecxkens uyt-ghegaen zijn
(1627)–Karel van Mander–
AuteursrechtvrijWijse alst begint.EEn eeuwighe vreucht na dit verdrietGa naar margenoot+
Gods kinders al verwachten,
Dus lieve broeders en treurt doch niet
Met wanckelbaer ghedachten:
Al straft de Heer het lant,
Hy toont zijn goetheydt, want
Hy wil niemant sy dwaligh,
Maer dat yeghelijck Mensch
| |
[pagina 220]
| |
Bekeer, is synen wensch,
Op dat elck een mocht wesen saligh.
Sijn weldaden en slaghen swaer
Tot eenen eynd' al strecken,
Want dit is sijn behaghen maer,
Ons al tot hem te trecken:
Hy heeft wel reden goet
Te slaen // meer dan hy doet,
De werelt om haer quaden,
Die sy bedrijft eenpaer,
Indien hy niet en waer
Soo seer lanckmoedich, vol ghenaden.
Maer hy heeft eenen dagh ghestelt,
Om alle quaet te wreken,
Dan sal den Heer als eenen Heldt,
Roepen seer luyd', en spreken,
Al zwijght hy langh, hy sal
Ga naar margenoot+Dan krijsschen met gheschal,
Ghelijck een Vrouwe int baren,
Sijn Vyanden onvroet,
Moeten dan onder boet,
Want dan en sal zijn handt niet sparen.
Dus dient elck vrient te zien met hem,
Dits raedt voor alle smerten,
Het is noch heden, hoort zijn stem,
En verhart niet u herten,
Te doen wordt elck gheraen,
Ghelijck den Publicaen,
Die ginck t'huys gherechtveerdicht,
Om dat hy vyerigh badt,
Laet ons soo doen, op dat
Godt tot zijn Rijck ons alle weerdight.
Ga naar margenoot+Hiskia ons exempel, mocht
Oock wel zijn int benouwen,
Die in den noodt den Heere socht,
En badt met vast betrouwen,
Hy was ghetroost eerlanck,
Ga naar margenoot+Maer in zijn voeten kranck
Assa zijnde vol pynen,
| |
[pagina 221]
| |
Socht niet den Heere, maer,
Sijn toevlucht hier en daer,
Aen Meesters inder Medecijnen.
Boven al moeten wy ter noot
Den Heer te soecken trachten,
Der Medecijnen deughden groot
Daer neffens niet verachten:
Want Godt vol liefd' en jonst
Gheeft menschen sulcke konst,
Om van sieckten t'ontladen,
Dat zynen Name zy
Daer door ghepresen vry,
Van al zijn groote wonderdaden.
Ons leven is hier eenen strijt,
End' een swaer pelgrimagie,
Daer ons den Heere van maeckt quijt
Met sdoots corte passagie:
En dan zijn wy verlost
Vant vleesch, dat ons hier kost
Soo menich swaer versuchten,
Om dat het aldermeest
Wederstaet onsen Gheest,
En soeckt 't verderf van al zijn vruchten.
D'wijl wy hier gaen met dit lichaem
Beswaert, mach ons wel seere
Verlanghen, om voor Godt bequaem
Te zijn t'huys byden Heere:
Want in dees woeste Zee
Ghelijcken wy het Vee,
Al onderworpen 'tsterven,
Maer in ons Vaders Rijck
Hopen wy t'zijn ghelijck
d'Enghelen Gods, vry van verderven.
Wandelen wy na 'sHeeren sin,
Wy zijn vry van't verdomen,
Het sterven is ons een ghewin,
Om by Christum te komen:
Niet schromen // laet ons dan,
Om eens te wesen van
| |
[pagina 222]
| |
Tlichaem des doodts ontbonden:
Want of wy leven snel,
Oft sterven even wel
Zijn wy des Heeren eyghen bevonden.
Laet ons in sHeeren wille bloot
Verduldigh ons ghenoeghen,
Het zy wanneer oft welcke doodt,
Alsoo't den Heer wil voeghen:
Christus den Heere, siet,
Hem wel ghenoeghen liet,
Sijns Vaders will' in desen,
En dranck voor ons den kelck
Aent Cruyce, dat voor elck
Soo schandigh was, en seer mispresen.
Gheen vreucht en mach beklyven saen,
Oft 'tgraen en sterft te vooren,
Al moet dit lichaem hier vergaen,
Die Christo toebehooren
Sullen verrijsen soet,
Den Heere te ghemoet,
Gaen inde lucht verheven,
En sullen sonder pijn
By den Heer altijdts zijn,
En eeuwich daer in vreuchden leven.
Dees Princelijcke woorden schoon,
Moeten ons soo verblyden,
Dat wy meer achten sLevens Croon,
Dan wat hier is te lijden,
Nu d'wijl ons veel behoeft,
En haest worden bedroeft,
Laet ons bidden eendrachtigh,
Om blyven op den steen
Der salicheyt ghemeen,
Int noodigh een // volstandich krachtich.
Een is noodigh. |