Besluit.
En nu zullen de lezers nog maar naar één ding nieuwsgierig zijn. Heeft Remi zijn ouders nog gevonden? En hoe is het toen met allen gegaan? Wel, dat wil ik jullie nu nog tot besluit van dit verhaal even vertellen.
Ja, mijn moeder is tenslotte door den pastoor van het dorp gevonden. En toen kwamen er natuurlijk groote veranderingen!
Eenige jaren zijn er sedert voorbij gegaan.
Ik woon nu met mijn moeder in Engeland, op het kasteel van mijn voor[oud]ers. Mijn vader is reeds lang dood. Dien heb ik dus nooit gekend
Ik ben heel rijk. Daarom had een oom mij laten rooven en te vondeling leggen om bij den dood van mijn moeder de erfenis te krijgen, die mij toekwam.
En dit zullen jullie wel heel aardig vinden: ik ben getrouwd met Lize, die als door een wonder haar spraak teruggekregen heeft. Moeder Barberin is natuurlijk bij ons, en we verzorgen haar, zooals ze het vroeger mij gedaan heeft!
Mattia is mijn broeder gebleven! Hij heeft dure lessen kunnen nemen en is zoo'n beroemd violist geworden, dat ik trotsch op hem ben!
Zoo is dus de verwachting van den barbier-musicus van Mende nog uitgekomen! We hebben samen een reis naar Lucca gemaakt! Zijn moeder heeft het nu natuurlijk ook best.
Vader Acquin is weer op zijn tuin en leeft weer even gelukkig en tevree met zijn gezin, als toen ik nog bij hen was.
In den hoek van mijn kamer staat het borstbeeld van den grijzen meester, den onvergetelijken Vitalis. Na veel moeite heb ik een portret kunnen machtig worden uit de laatste dagen van zijn roem en eer. En het is me altijd of zijn eerwaardig gelaat in rustige tevredenheid op mijn geluk neerziet.
En terwijl ik deze laatste regels van het verhaal van mijn veelbewogen leven neerschrijf, ligt Capi aan mijn voeten en kijkt me vriendelijk aan met zijn trouwe oogen, waaruit nog altijd zijn zwerversverlangen spreekt......
Auteursrecht onbekend