Het singende nachtegaeltje
(1671)–Cornelis Maertsz.–
AuteursrechtvrijStemme: Soo langh is't Muysjen vry.
MAer doe ons Vaderlandt,
Door Godes milde handt
Dus rijck gezegent was, soo terghd'se hem tot wraeck,
En koren niet sijn dienst, maer Bacchus tot vermaeck.
Sy seyden noyt te saem,
Komt danckt des Heeren naem
| |
[pagina 171]
| |
Die ons dit alles geeft: en of men rijkdom krijgt
Elc roemt sijn neersticheyt, terwijl hy God verswigt
3. En t'wijl elck een bedenckt,
Niet dat hem Godt dit schenkt,
Maer sijn selfs vernuft, en kloekheyt hem dit deed,
Hy 't niet tot Godes eer, maer eygen lust besteed
4. Hier door soo wordt het Landt
Vervult aen alle kant,
Met wulpsheyt, en met pracht: en na de rijckdom wast,
Wordt oock het Vaderlandt met sonden overlast.
5. En of sijn rijckdom staegh
Vermeerdert alle daegh,
d'Eergiergheydt, en nijt, 't hooveerdige gemoet
Die steeken t hooft noch op ver boven al sijn goet
6. De groote gane voor,
De kleyne volgen 't spoor,
| |
[pagina 172]
| |
Dus gaense met malkaer, den wegh al na de Hel,
En die ten Hemel klimt, vint nau een met gesel,
7. Het gantsche Landt dat blinckt:
O neen! het Landt dat stinckt
Van vuyle hoovaerdy, van hoog-moet en van trots,
En smeert sijn vleken aen de beste kind'ren Godts
8. Die nu met sijn verstant
Door-loopt ons Vaderlandt,
't Is of men nu ter tijdt, geen kind'ren Godts en siet,
Men siet de witte deught, de vreese Godes niet.
9. De Goddeloose klap,
De dulle dronckenschap,
Het geyle Hoer-gesangh dat sweefter over straet:
't Is of men in het Hof, van 't snoode Romen staet.
10. En t'wijl het dus toegaet,
Soo klinckt op onse straet,
| |
[pagina 173]
| |
De stemme van Gots woort, gepredikt in de Kerk
En roept: verbystert volck, verlaet u sondigh werck.
11. Dit is te onbeleeft,
Dat Godt sijn zegen geeft,
Dat hy u Landt met goet, en ghy met quaet vervult:
Voorseecker sijn toorn ontsteeckt om dese schult
12. Dus bromt het heyligh woordt,
En menigh die het hoort,
Die toont dat al de kracht, hier van, in hem verdwijnt:
En 't hoopken is seer kleyn dat nu als lichten schijnt
13. Ia self des Heeren dagh
Moet dienen tot gelagh,
En ongebondentheyt! Ia 't schijnt nu voor gewis,
Dat die des satans dagh, en niet des Heeren is.
14. Een gruwelijcke schant,
Voor u, O dertel Landt!
| |
[pagina 174]
| |
Dat ghy door Hemels gunst, met zegen overstort
Vloeyt over in het Goud, en comt in deugt te kort.
|
|