Praeludium

[p. 53]

Met harp en hobo

Gij die mij vreemd zijt en bekend
en rustloos mond en oogen ment
naar U die zich slechts half belijdt
en half verborgen schooner zijt;

Gij die m'aan U met liefde bindt
en aarzeling die liefde wint
als kostbren olie die den nacht
zijn smart ontdekt en dan verzacht;

Gij die in mijn gedachten woont
als bloem in stroom; en Gij die troont
met glimlach mij in elken daad,
en van mijn hart de volheid raadt;

En Gij die uit de stilte treedt
van schaduw als een kwellend kleed
en, stralend van al smart geleegd,
tot ademlooze vreugd beweegt

mijn droom, en hem verbaasd doet zijn
om kostbaarheid ook van de pijn
van hart dat steeds zichzelf omsnoert
met vrees voor een te ijl gevoerd

verlangen naar onroerbaarheid
van, Zoete, Uw aanwezigheid;
hoe zal ik waarder dan met lied
van hobo, avondblauw verdriet

[p. 54]

 

om wat ontging, getemperd kuisch

 

met zilverjong en blij geruisch

 

van morgenharp, U danken die

 

ik zorgend om mij waken zie,

 

 

 

Getrouwe, Gij die nimmer wijkt

 

en, Schoone, slechts U zelf gelijkt,

 

Gij die mij aan de dagen bindt

 

met vreugde die Uw liefde vindt...