Praeludium

[p. 49]

Viola d'amore

Van alle droomen moet ik keeren
stiller, lijk een man die naar
genadeoord gaat pelgrimeeren
hoopvol. Schuilt in elk gebaar
van brooze handen niet begeeren
naar het zeekre wonder? Maar
de reis gaat over. 't Wederkeeren
is een willoosheid die zwaar
van rust wordt. En hij denkt en lacht.
Want in hem rijst een vreemd verblijden
om andrer vreugde, en, onbewust,
vindt hij in dit bedenken lust:
dat hij aan andren kan bereiden
wat hij zich zelf had toegedacht.