Het gewijde najaar

[p. 19]

Doodprentje

voor de moeder van G. Serpenti.

O blinde Dood, die onverwacht
en wondend steeds moet komen,
en slaat juist als de vreugde lacht
om lang-verbeide droomen,

hoe hebt gij smartlijk, bloedbesmeurd,
genoopt tot schielijk scheiden
de mildste ons, en zoo gescheurd
den droom van het bevrijden!

De aarde is ons Woonhuis niet?
En vrede kan slechts rijpen
in bloed en vuur en felst verdriet?
Wij bidden en begrijpen.

O Gij die tot uw God en Heer
de aarde zijt ontweken,
stralend, leid ons als weleer
en wil goedgunstig spreken

voor ons, opdat wij weder één
in liefde, zonder scheiden,
den dood voorbij en 't aardsch geween,
rond Hem ons eens verblijden.