‘O, doew heks, geeei zu't er menneks ien willen hebben, as ge d'r ien waort, hè?
‘Ik? Ik nie, hoe koomde daor nou an? Mer nou mot 'k gaon... wanneeër koomde dan es Jan?’
‘Dees daag es...’
‘Och, dat doe'de toch nie, de hei zal wel te min zien...’ Er lag een vraging in haar oogen, waardoor Jan zich onbewust geprikkeld voelde, haar twijfel, dien hij toch wist, maar alleen in haar woorden te zijn, weg te verzekeren.
‘Mer 'k koom zeker, zo zeker as 'k hier staoi...’
‘'k Geleuf 't nie, vur ik 't zie...’
‘Nou, dan zu de 't zien... mer wat zal d'n “Rooie” dan wel zegge?...’
‘Och, d'n “Rooie”, den hit 'r niks mit te maken, mer zie'de wel da'ge al terug trekt...’
‘Neeë, neeë, ik doei wat ik zeg...’
Marie ging.
‘Ge mot nog mer es dukker koome kieke,’ riep hij haar nog na.
Dat is nou nog eens wat, dacht hij onder zijn werk. Een verdomd flinke meid nog, en voor een beetje niet bang. 't Is anders ook een dooie boel op zoo'n dorp. Men weet er mt z'n eigen geen weg. D'n ‘Rooie’ is nog zoo mis niet geweest... Sinds was zijn denken vaak bij haar. En eer hij 't zelf wist, gloeide een sterk verlangen naar haar in hem op.
Een paar dagen later kwam vrouw Van der Poorten er weer langs. Jan zag haar al in de verte. Begroette haar toen met druk-doening in zijn stem:
‘Ah, Marie, binde geej 't, koomde nog es kieke, dat düt me plezier...’
‘Jao? Ge makt me wat wies, ge zu't wel wete, wie ge liever ziet...’
‘Niemand liever as ow, Marie... Doew ge gunder an kwaamt, docht ik al, wat vur e moi megjen is dat toch?’
‘Bin'de gek, ge verwaachtte de meid zeker...’
‘Ik kan d'r gen kriege, Marie, wette geei zo niks vur me?’
‘Zat, zo'ne knappe jonge vent hè!’
‘Zooë wil 'k 't heure, dat zegge ze nog nie aldaeg...’
‘Waor he'de de meid zitte, Jan?’
‘'k Zeg ummers, dat 'k er gen heb? Doew 'k ow an zaag koome, docht ik al, die meid vraog 'k, da's 'n knap ding...’
Auteursrecht onbekend