De verspeelde munt

19

Het was Bibi die hem ook nu weer de ogen moest openen. Ze stond plotseling in haar strakke rode broek tussen de struiken en wees naar boven. Langs de toppen van de bomen streek een reusachtig dier. Het was zo zwaar dat het de kruinen van de hoogste populieren ontbladerde en ze tot diep in hun stam deed doortrillen. Het vorderde traag, alsof het dodelijk vermoeid was of misschien zelfs gewond, en de hevig verschrikte De Braekeleer verwachtte ieder ogenblik dat het zou neerstorten en voor zijn voeten te pletter vallen. ‘Het is geen vogel,’ zei hij, ‘maar wat is het dan?’ Bibi antwoordde

[p. 142]

niet, maar liep zwijgend met het dier mee tot het boven de open plek voor de hut was aangekomen. Daar bleef het hangen, en De Braekeleer kon het eindelijk tot in bizonderheden bekijken. Het was nog groter dan hij gedacht had en beslist vreeswekkend, maar het schommelde zachtjes heen en weer, alsof het geen enkel kwaad in de zin had, en geen enkel ander verlangen koesterde dan te genieten van de warme lucht om hem heen en het zonnige landschap onder hem. De Braekeleer onderscheidde aan de harige romp vier wijd uitstaande poten die blijkbaar als vleugels dienst deden en een kolossaal geslacht dat vermoedelijk hoogte en koers bepaalde. Hij wierp een zijdelingse blik op Bibi, en verbaasde zich over de ernst en de rust waarmee ze naar boven keek. Hij kon zich niet voorstellen dat zij dezelfde vrouw was die hem de afgelopen nacht met zoveel hartstocht in de geheimen van haar kunst en haar bed had ingewijd. ‘Een dankbaar model,’ zei hij ironisch, wijzend naar het dier dat zich weer in beweging had gezet en langzaam boven hun hoofd rondcirkelde. ‘Dankbaarder dan een vleermuis,’ antwoordde ze. ‘En dan een stier?,’ vroeg hij haastig. Ze knikte en completeerde de reeks met neushoorn en wolf. Hij keek haar verbijsterd aan, maar ze liet hem staan en volgde het dier dat iets gestegen was en zijn weg in rechte lijn voortzette.

Een ogenblik later braken de andere afgevaardigden door de struiken heen en was de lucht vervuld van geschreeuw en gekrijs. De enige die rustig bleef was Pe-

[p. 143]

lago, maar hij zag lijkbleek en zocht steun tegen een boomstam. Galline stortte zich in het midden van de open plek op zijn knieën en zond een gebed van bedenkelijke inhoud naar boven. Geier wist niets anders te doen dan rond te hinken en zijn haak te beproeven op iedere boom die hij passeerde; een blijkbaar vermolmd wilgje werd doorboord en zakte nauwelijks krakend voorover, zodat de Doppeldoktor nog benen moest maken. Popone verdeelde zijn vuistslagen tussen zijn borst en de lucht onder het aanroepen van alle heiligen die daar woonden, en Tonina mengde zich in het koor met kreten van wraak en vergelding die afwisselend op het hoofd van Anna en Bibi waren gericht. De Braekeleer liep op Pelago toe en vroeg hem of hij kon bevestigen dat het dier boven de bomen van Eurozoo Professor Adams was. Archie knikte stom en zocht met betraande ogen de lucht af. De geleerde dreef langzaam maar zeker op de wind in westelijke richting, en als er geen poging werd gedaan hem terug te halen zou hij binnen niet al te lange tijd uit het gezicht zijn verdwenen. ‘Waar is nou je geweer?,’ riep Tonina, en ze deed enkele wankelende stappen in Pelago's richting. Ze was vreselijk om aan te zien, met loshangende haren, gescheurde kleren en een gezicht vol krassen en striemen. Archie vertelde met toonloze stem dat ze zich op de apenrots had gewaagd om te proberen de toen nog betrekkelijk laag vliegende geleerde te grijpen, en het zou haar misschien gelukt zijn als de apen niet tot de aanval waren overge-

[p. 144]

gaan. Alles had er trouwens op gewezen dat Professor Adams zich niet wilde laten vangen, maar het luchtruim verkoos boven een langer verblijf op aarde. Zoals de vleermuis, dacht De Braekeleer, maar hij zei het niet. Hij haatte iedere symboliek en verlangde plotseling vurig naar de koele atmosfeer en de heldere gesprekken van Euratheen.

Professor Adams intussen werd kleiner en kleiner, althans van Eurozoo uit gezien. Geier en Popone keken hem al niet meer na, maar sloegen de armen om elkaar heen en verwijderden zich in tegenovergestelde richting. Galline had zich geheel ter aarde geworpen en vertrouwde zijn boodschap aan het gras toe of aan de kruizemunt die er op enkele plaatsen groeide. Tonina was vlak voor Pelago gaan staan en schreeuwde hem toe dat hij de oorzaak van alles was. De mandril met zijn beklagenswaardige billen vroeg zich af waar zijn bezoekers bleven, de nog altijd in het zwart gestoken dienster bracht de koffie rond in een leeg gebouw, de pinguins repeteerden hun buigingen voor het feest dat telkens werd uitgesteld, de gestreepte hyena likte haar pasgeboren eersteling. Anna zag door haar tranen heen hoe Professor Adams een witte banier ontrolde, die scheen te glinsteren in de zon. De oppassers in hun blauwe pak, die het hok van het gestorven hert kwamen schoonmaken, zagen haar tot hun verbazing wuiven naar iets dat vermoedelijk alleen in haar geest bestond.