|
| |
| |
| |
XXI. 't Moet eindelyk doch zyn.
En hy antwoordende zeide tot hem, Heere, laat hem
ook [noch] dit jaar, tot dat ik om hem gegraaven en mest gelegt
zal hebben: en indien hy vrucht zal voortbrengen, [laat hem staan:]
maar indien niet, zo zult gy hem namaals uithouwen. Lukas XIII: 8,
9.
Daar na vond hem Jezus in den Tempel, en zeide tot hem, Zie,
gy zyt gezond geworden: en zondigt niet meer, op dat u niet wat ergers
geschiede. Joannes V: 14.
| |
| |
| |
Aan iemant, uit het boetvaardige krank-bed opgekomen.
Aan d'oever van des levens dorre strand,
By 't bruissen van de doodelyke baaren;
Daar 't leven scheept, na 't eind'loos eeuwig land,
Bevond gy uw onlangs om af te vaaren.
Maar 's Heeren hand, greep uwe doodshand aan,
En heeft u van het kantjen opgeheven,
Op dat gy weêr van daar te rug zoud gaan,
Gezegend met een nieuw verkreegen leven.
Nu staat gy hier, en treed geduurig weêr,
Van dag tot dag, door 't spoeden van de tyden;
Van 's levens berg, tot dezen oever neer,
Daar eind'ling doch het leven staat te scheiden.
ô Groote zaak! zo waardiglyk bedacht,
Zo wigtig, om gestadig t'overweegen!
Zo noodig, om met ernst te zyn betracht,
Men overleg en proef u doch ter deegen.
Op dat den ernst niet zachtelyk verdwyn,
In d'opgang van gezonde levens krachten,
Gelyk een mist door kracht der zonne-schyn,
In dit of dat tot voorwerp der gedachten.
Gedenk, hoe dat in 't uurtje van die nood,
Doen d'evenaar zo hing als in 't gewigte;
Tot overslag ten leeven of ten dood,
De liefde Gods zo waard was in 't gezichte.
Hoe dat de zucht, zo zeer tot Jezus liep,
| |
| |
Als 't eenig heil, om vast'lyk aan te kleeven;
Hoe dat de geest om zyn verdienste riep,
Tot hoop van deel in 't Zalig eeuwig leven.
Gedenk, hoe dat het herte voor zich nam,
(By toeval van herstelde levensdagen)
Zich t'off'ren in des Heeren liefde-vlam,
En hem alleen met yver na te jaagen.
Nu houd hier stand, en schiet uw' wortel diep
In dezen grond, met zinnen en gedachten,
Blyf op den weg daar uw' begeerte liep
In tyd van nood, en zwakke levens krachten.
Die waardig was, in d'angstelyke uur,
Moet waardig zyn, ook in de welstands dage,
Op dat de geest, ontstooken in dat vuur,
De laauwe sleur van 't herten-huis verjaage.
Noch dit, noch dat, moet 's leevens voorwerp zyn,
Maar Jezus, die hoogwaarden, uitverkooren,
Op dat de mist der ydelheid verdwyn
Voor zyne glans, van eeuwigheid gebooren.
ô Jezus! schat en paarle van 't gemoed,
Wat zynze wys, die u voor 't haare koopen,
En worden ryk van 't eind'loos eeuwig goed,
Dat door 't geval des tyds niet kan verloopen.
Zo laat het ons dan doch van herten zyn,
Niet half, maar heel, niet nu en dan met vlaagen
Eens luchtig heen, en dan in aandacht klein,
Maar van de wacht des herten nooit ontslaagen.
En of wy schoon na 't lichaam zyn hersteld,
Wy leggen doch ons leeven lang op sterven;
Daar 's altyd nood, van wegen 't hels geweld,
| |
| |
Dat wringt en dringt om 't leeven te verderven.
Wy leggen krank, al is het lichaam fris,
De vlugge tyd, sleept ons met spoed na 't ende,
Zo dat de zucht tot God staag noodig is:
Ter goeder tyd, zo wel, als in elende.
Die eenmaal was aan laager wal verzeild,
En schipbreuk scheen te zullen moeten lyden,
Doet wyslyk, dat hy uit ziet, merkt en peild,
Om dezen hoek voor andermaal te myden.
Wel aan, God sterk ons in den goeden zin,
Op dat men hem, (als 't schoonste aller dingen)
Gelyk een lief, met hert en ziel bemin,
Want God en mensch zyn rechte lievelingen.
De hoogste sta u dan met zegen by
Tot groeizaamheid, dat dit uw tweede leven,
Een groenen-boom aan 't verse water zy,
Om goede vrucht den Hovenier te geeven.
| |
Vriendelyke aanspraak tot een wankelende ziel.
ô Broeder! broeder! ô zo lang gekende vriend,
En medgezel op 't spoor, naa 't Vaderland gelegen,
Daar 't ons voor alle ding op 't alderbeste diend,
Wy zyn op onzen weg alreê ter halver wegen,
En eer wy 't denken zal haar gang ten einde zyn:
Wat is 't? hoe zal het zyn? woud gy ons nu verlaaten
In 't vreemde land en dees verwilderde woestyn?
Helaas! waar wil dit heen? ô jammer boven
maaten!
| |
| |
In 't Oost van hoop verreist een eeuw'ge dageraad,
Woud gy uw aangezicht nu na het westen keeren,
Daar eindeling de zon voor eeuwig onder gaat,
En 't eindelooze vuur den worm niet kan verteeren?
Wy stappen voort. Maar ach! wat heeft u zo verleid?
Of is 't die lieve Bruid, van buiten schoon omhange,
(Het werelts vlees en bloed,) die vriend'lyk lokt en vleid,
Terwyl haar schoon sieraad bedekt een valse slange?
ô Gruwel, wech bedrog, gaat onze deur voorby,
Zo iemant grild en schrikt voor nacht-gespuis en
schimmen,
Dit is een oog bedwelm een rechte spookery;
Daar 't loos bedrog het kwaad in schyn van goed doet
glimmen:
Geeft iemant onbedacht uit lust aan haar de hand,
Zo leid zy hem met vreugd in 't zinnelooze doolen,
Door groene beemde van 't wellustig werelds land,
En langs een weg bestrooit met roozen en fiolen.
Maar aan diens einde woond de monstereuze dood.
Daar breekt zy af, en gaat haar speelgezel verlaaten,
Haar vriendschap is gedaan, de vreugd verkeert in nood,
Al wat het oog bevat, kan d'arme ziel niet baaten.
God is een trouwer vriend; wech alle ydelheid;
Wech kaf en stro, en slyk, en wind en beuzelingen,
Die maar een droom en schim, en snelle schaduw zyt
Voor 't edele gemoed, te weinig en geringe.
Kyk om, kyk om, 't is tyd, geef ons de rechter hand;
| |
| |
Wech spookery; uw net en garen moet verscheuren,
Dees Pelgrim hoord by ons in 't eeuwig Vaderland,
Uw kwaade aanslag moet aan deze niet gebeuren.
Hoe zo? Wat anders; als verachting van uw' staat?
Hy weet den weg des heils, zyn oogen waaren open.
Gelukkig die ze ziet, en voor zich heenen gaat.
Wat draagd zyn borst een schat, van 't overschoone
hoopen!
Nu wakker, wel gemoed met yver, slag, en stoot.
Laat los, laat los, ô vlees, met uw verkeerde
lusten,
Wy moeten weêr na 't Oost, de zaak is ons te groot,
't Is beter in den stryd, als zacht in valse rusten.
ô Broeder, broeder, ô verheft een nieuwe moed,
Gelyk een Adelaar met uitgebreide vleugels,
En klimt van d'aarde op, naar God het eeuwig goed,
Breekt los, breekt moedig los, de nieuw gevlochte
teugels.
Zo hoopen wy eerlang naar een geringe tyd,
In 't Heilig Heiligdom, gekleed in 't zuiver witte,
Met Abraham, en voorts al 't heir der zaaligheid,
In 't licht der Majesteit voor eeuwig aan te zitten.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd