|
| |
| |
| |
XV. Om een goed heenkomen.
[Te weeten] dat gy zoud afleggen, aangaande de
voorige wandeling, den ouden mensch, die verdorven word door de begeerlykheden
der verleidinge: En dat gy zoud vernieuwt worden in den geest uwes gemoeds, En
den nieuwen mensch aandoen, die naar God geschapen is in waare rechtvaardigheid
en heiligheid. Eph: IV: 22, 23, 24.
| |
| |
| |
De Pelgrimagie.
Voor vreemd'lingschap van korten
tyd,
Een Burgerschap in
eeuwigheid.
Toon: O Heilig zalig
Betlehem.
Of, Twee verzen voor een: Psalm 138.
Beminde, die de Pelgrims staf,
Ter grooter reis hebt aangenomen,
En u met moed tot wand'len gaf,
Om eens in 't Vaderland te komen.
Hoe hebben wy malkaêr ontmoet,
Op 't wilde veld van deez woestyne,
Gezelschap maakt het wand'len zoet,
En doet het eenzaam naar verdwyne.
Al is 't 'er dor, 't is 't vrye veld,
Wy zyn een bloed'ge slag ontloopen,
Daar 't kostelyke halzen geld,
Voor geld of goed, niet weêr te koopen.
Al gaan wy dan, berg op berg neêr,
Al kost het steenen ende zuchten,
Den grooten oorzaak sust het weêr:
Van waar, en waar na toe, wy vluchten.
| |
| |
Was iemant in een schoon paleis,
Daar alles zich aanvallig toonde,
En wierd het ondertussen wys,
Dat hy by goochleryen woonde;
Daar 't masker van behaaglykheid,
Een valsen Add'ren angel dekte,
Hoe keek hy om, na plaats en tyd,
Op dat hy 't loos bedrog ontrekte.
En was hy dan ter poorten uit,
Hoe zouw hy zyne voeten lichte,
Belaaden met een grooten buit,
Van vryheid, buiten 't vals gezichte.
ô Wereld! ziels gevangenis,
Krioelig nest van spookeryen,
Wiens Opperhoofd die kwaad-aard is,
Die door de slange weet te vleyen.
Geloofd zy God, het eeuwig goed,
Die ons, begaafd met open oogen,
En om deed kyken in 't gemoet,
Op dat wy uw' bestek ontoogen.
Wie gruuwt niet voor een hels gespuis,
En haald zyn rug met eizen t'zaame;
Zo vlucht een bange jeugd na huis,
Op dat zy 's moeders schoot bekwaame.
| |
| |
Ach! onzer aller moeder schoot!
Fontein, en Wel-bron aller dingen,
Al vullend' al, oneindig groot,
Tot wien wy met ons zuchten dringen.
Beminde, zyn wy noch niet t'huis,
Wy zyn de slaaverny ontloopen,
Een keten met een yz're kluis,
Nu dryven wy op 't zalig hoopen.
Roey aan, ô vogeltjes, roey aan!
Van onder 't looze net ontheven,
De list des loerders vry ontgaan,
Om in de open lucht te zweeven.
Beminde, zyn wy noch niet daar,
Wy zyn op 't spoor om daar te komen.
Dies slaat de handen in malkaêr,
Van vreugd en blydschap ingenomen.
Zie eens van dezen heuvel af,
Te rug, van waar wy zyn getreeden,
Na 't westen dat men oorlof gaf,
En dan na 't oost van eeuw'ge vrede.
ô Reisgenooten, weest gemoed,
Al schoon wy ons een wyl vermoeijen,
Gedenk aan 't onbedenklyk zoet,
Daar vreed', en eeuw'ge rust zal bloeijen.
| |
| |
Een wand'laar zet al voort, en voort,
Al schynt het hem maar pas te lusten,
En denkt op 't oogwit daar hy hoord,
Dan hoopt hy by zyn vriend te rusten.
ô Vriend! ô alderliefste vriend!
Die ons zo vriend'lyk tot u noode,
En die 't met ons zo hert'lyk miend,
En zo veel heil hebt aangeboode.
Wy komen op uw' toezeg aan,
Door wildernissen, en woestyne,
Laat uw' geleide met ons gaan,
Op dat all' hinderlaag verdwyne.
ô Vriend! ô alderschoonste vriend!
Om u bestaan wy dit verlaaten,
Van 't land, daar 't volk uw' vyand diend,
En uw, ô Koning Jezus, haaten.
Dat woordje speeld op onze ziel,
En roerd de snaaren van 't beminnen:
ô Brood, dat uit den Hemel viel,
Tot spys van vrienden en vriendinnen.
Beminde, wyl wy over veld
Ons t'zaam als Reisgezellen vinde:
't Is heug'lyk dat men wat vertelt
Van onze schat, en hoog-beminde.
| |
| |
ô Koning Jezus, Majesteit!
Het lust ons van u op te haalen,
Wyl gy ons groote voorwerp zyt,
Oneindig, zonder maat of paalen.
Waar is een schoonder aangezicht,
Als dat den eeuw'gen dag doet klaaren!
Dat 's God, dat vriend'lyk liefde licht,
Een eeuwig kind, van 't eeuwig baaren.
Des Vaders vuur, dat nooit begon,
Heeft onbegin'lyk licht gegeeven,
Dat is Gods Zoon, die klaare Zon,
Waar in de zaal'gen eeuwig leeven.
ô Jezus eeuw'ge dageraad,
Van lieflykheid, en balsemingen,
Die eeuwig uit den Vader gaat,
Wat zal men u ter eere zingen.
Wy dorsten na den water-geest,
Dat hemels koelen, en verzachten,
Die 't eeuwig lichaam is geweest,
Van 't geest'lyk werken uwer krachten.
Hoe dorst de eeuwige natuur,
(Met deze wereld overlaaden,
Die groote ziel, dat geest'lyk vuur,)
Om zich in deze zee te baaden.
| |
| |
ô Zee van helder kristallyn,
Oneindig, zonder maat of paalen,
Wat zal de geest gelukkig zyn,
Die in u adem-tocht zal haalen.
ô Koning Jezus, diepste zoet,
Bemin'lyk hert in 't eeuwig wezen,
Oneindig, eeuwig, hoogste goed,
Geloofd, geheiligd, en gepreezen.
Gy zyt de Goddelyke spys,
Van God den Vader ons gegeeven,
De schoonste Boom in 't Paradys,
Op dat de geest zouw eeuwig leeven.
Gelyk gy ons dan hebt genood,
Als op u zelfs, tot Bruilofts-gasten,
ô God, ô overheilig Brood!
Wat zyt gy waard om aan te tasten.
Gespeelen, denk op zulk een goed,
Wat dat ons eind'ling zal gebeuren,
En zyt getroost, en wel gemoed:
Want dat is balsem voor u treuren.
Wanneer den jongen wereldling,
Ter aardse Bruiloft is gebeden,
Verheugd hy zich in 't ydel ding,
Al eer hy daar is toegetreeden.
| |
| |
Hoe zouden wy ons leeven lang,
Ons dan niet onderweeg verblyden,
Op 't spoor van zulk een Bruiloftsgang,
En ons ter hooger feest bereiden.
Dat zal de rechte Bruiloft zyn,
De Heil'ge vreugd zal eeuwig duuren,
In 't lichten van Gods Zonneschyn,
Met alle zaal'ge kreatuuren.
ô! Vriendelyke Maatschappy
Der menschelyke lievelingen,
Vereenigd met der Eng'len rey,
Vervult om 't eeuwig lof te zingen:
Wie is de Bruidegom en Bruid?
De Godheid, en het zielse leven,
ô Zaligheid! wie spreekt u uit!
Wie zal u lof na waarde geeven?
Wat is de paerel schoon en groot,
Die wy in onze reis be-ooge,
En deze wereld klein en snood,
En laag van waarde, by dat hooge.
Al wyst men ons dan achter na,
Als dwaaze, die geen weelde achten,
Wat leit'er aan, dar is geen schaa,
Wy weeten wel wat wy betrachten.
| |
| |
Zo laat ons maar met goede moed
Den vreemden Pelgrims weg betreede,
En zoeken God, het hoogste goed,
In't Vaderland van vreugd en vrede.
Wel aan dan Maatschappy, wel aan,
Laat ons vervolgen 't voorgenomen,
En hier in pelgrimagie gaan,
Tot dat wy aan het einde komen.
Wat in 't verschiet benevelt leid,
Komt eindeling heel klaar te vooren,
Zo ook die zaal'ge eeuwigheid,
Daar wy hier onderweeg na spooren.
ô Heere Jezus! blyf ons by,
Dat wy niet van de weg verdwaalen,
U goeden Geest zy ons geley,
Tot dat gy ons komt t'huis te haalen.
Al zyn wy dan in een woestyn,
Wy zyn 't Egiptenland ontkomen:
't Zal eindeling een Kanaan zyn,
't Beloofde land van alle vroomen.
| |
| |
| |
Zaamen-Zang van 2 of 3 persoonen op de
Pelgrims reize na
't eeuwige Vaderland.
Toon: Vliegen te hoog, 't welk
my bedroog.
Of, heeft iemant door gestadig draaven.
Terwyl wy hier zyn onderwegen,
Op Reis, na 't heilig Vaderland,
Bevind zich ons Gemoed genegen,
Te spreeken van die waarde stand,
En die wy hoopen aan het eind der tyd,
Van God t'ontfangen in der eeuwigheid.
Och ja, beminde reisgenooten,
Wat zal het eind van onze reis,
Met lieflyk rusten zyn beslooten,
In 't Roozen-dal van 't Paradys!
Ons wel'kom kussen, met het Hemels zoet,
Waar na wy zo verzuchten in 't gemoed.
Maar ô, wat wonder zal'er beuren,
Wanneer aan 't einde onzen geest,
Zal gaan door 's doods ontslote deuren,
Ter plaats daar zy nooit is geweest,
| |
| |
Een and're wereld, die nooit oog bezag,
Dat licht ontfing van dezer Zonnendag.
Wel, wy gelooven alle beide,
Dat dezen tyd, en d'eeuwigheid,
Niet ver van een en zyn gescheide,
't Is een geboorte die haar scheid;
Geworteld, in d'onzienelyke grond,
Daar zy voor af, met haare lust in stond.
Ja, hoord hier over myn gedachten,
Misschien zal 't weezen, als by nacht,
Wanneer de zinnelyke krachten,
Van 't leven zyn in slaap gebracht,
Een and're wereld, en een and're dag,
Die 't waakend oog voor onze slaap niet zag.
ô Ja, die waarde zy gepreezen,
Wy zyn in ons gemoed zo bly,
Dat ons 't verborgen eeuwig wezen,
Zo na, en tegenwoordig zy
| |
| |
Waar in de Ziel zich eeuwiglyk vermaakt,
Als 't lichaam sterft, en zo aan 't slaapen raakt.
Of anders kan m'er dit af maaken,
Dat wy nu slaapen in der tyd,
En eindeling eens zullen waaken,
In 't ander Ryk der eeuwigheid,
En alle vreeze, kommer, schrik en schroom,
Die ons benaauwden, als een zwaaren droom.
ô Dageraad van eeuwig straalen,
Hoe heuglyk zal uw aanbreuk zyn!
By 't liefelyke Adem haalen,
In ruimer lucht, als wy hier zyn!
Op wellen, als een levende Fontein,
Als wy, van hier in u gekomen zyn.
Wel laat ons dan den weg niet vreezen,
Die wy hier met malkander gaan,
Het zal maar als een nachje weezen,
Als 's levens droom is heen gegaan,
| |
| |
Zich spiegeld in dien allerschoonsten dag,
Die 't duister oog in 't vlees en bloed niet zag.
Maar waarde, mogt het ons geschieden,
Hoewel het legt voor iders hert,
Dat wy de ziele hier beklieden,
Eer 't lichaam noch verbrooken werd,
Met vlees en bloed van Hemelse natuur,
Wy stonden schoon in onze stervens uur.
Zouw dat het heilig vlees dan weezen,
Het brood dat van den Hemel viel,
In zyne waarde nooit volpreezen;
Tot overkleeding van de ziel.
Gelyk een goud, gebooren in den steen,
Dat was gewenst, dan voer men zalig heen.
Dan mogt het lichaam vry verderven,
En heenen vaaren in het graf:
Want dan was ons de dood geen sterven,
Het fyne leid' het grove af,
| |
| |
Gelyk een vrucht, die uit de boomen wast,
En eêlder is dan 't grove hout en bast.
Wel zouw de geest dan wezen draagen,
Als zy van 't weezen is ontdaan?
Hier zouw het overleg wel vraagen,
Of 't lichaam niet eerst op moest staan,
In 't aardse stof, geworden als tot niet,
Tot zyn herstelling door Gods woord geschied.
Wel hoord, het menschelyke leven,
Dat heeft veel graaden onder een;
De pit des vruchts is wel omgeeven,
Met veel besluitings om zich heen.
Ontscheld de Noot tot van zyn derde bast,
Dan hebt gy 't kern, dat in de bolster wast.
Ik hoor het wel, wat gy wilt zeggen:
Het grove lichaam dat men ziet,
Daar 't edel wezen in moest leggen,
En is het rechte lichaam niet;
| |
| |
Die zich aan 't einde in Gods licht ontbloot,
Als 't aarden-vat verbreekt en stukken stoot.
Wie dat my eet, zal door my leeven,
Hy blyft in my, en ik in hem;
Ik ben het Brood, van God gegeeven;
Zo sprak de liefelykste stem.
Op dat wy leeven in der eeuwigheid,
En door uw kracht voor sterven zyn bevryd.
Als dan den geest in dezen leven,
Haar honger in Gods wezen zet,
Dat zy met wezen werd omgeeven,
En haar het sterven niet belet.
Of moet ten dage van het groot besluit,
Tot haar volmaaktheid iet ten graven uit?
ô Ja, wanneer het komt aan 't ende,
En dat den Rechter zich vertoont,
Tot groote vreugd' en groot' ellende,
Wyl elk na werken word geloond.
| |
| |
Het gants geslachte, dat uit Adam sproot;
Want voor de Hoogste is 'er niemant dood.
Wat zal den vroomen dan weêrvaaren,
Wiens geest alreê een wezen draagd?
Of zal dat wezen zich dan paaren,
Aan 't geen dat uit het graf opdaagd?
Tot een volmaaktheid van het gantse beeld,
Waar meê de wysheid Gods in liefde speeld.
Dat is de grondslag die wy meenen,
Alleen het grove on-sieraad
Van 't dier'lyk wezen, dat gaat heenen,
Gelyk een afgescheiden quaad;
Dan staat de Ziel, in heilig Vlees en Bloed,
En is volmaakt, zo als zy weezen moet.
| |
Het tweede Deel.
Wat of dat voor een stof zal weezen,
Wat zal dat voor een Lichaam zyn?
| |
| |
Van Vlees en Bloed, zo uitgeleezen,
Ontfangbaar Gods hoog klaaren schyn,
In wellen, als een eeuw'ge vreugden Bron,
Een klaaren Spiegel, voor de Godheid-Zon.
Dat moet laatdunkendheid wel weeten;
De wereld, siert den Aardworm hier,
Maar dat mag sierlyk zyn geheeten,
Daar 't Lichaam, in zyn gantse zwier,
Zal weezen als een klaare Diamant,
Daar 't eeuwig licht met Majesteit in brand.
Hoe heug'lyk zal de geest dan woonen,
In zulk een klaar doorluchtig huis,
Dat als den Tempel Gods zal toonen,
Bevredigd van het minste kruis;
Om snel te weezen zo 't de Geest begeert,
By 't zoet gezelschap daar men meê verkeert.
By 't zoet gezelschap, hoog in waarde,
Daar lof en dank van 't herte dringt,
Voor al, wat wysheid openbaarde,
En van zyn wond'ren spreekt en zingt,
| |
| |
Al wat tot vreugd en weelde dienen kan,
Een ieder brengt den ander blydschap an.
Elk heeft een rykdom aan den ander,
Die hy zyn welbehaagen toond;
Zo doen zy eeuwig aan malkander,
Daar d'eene liefde d'ander loond.
Daar 't leven eeuwig als van blydschap lacht,
Wat is de wereld tegen u geacht.
Maar of 'er iemant wilde weeten,
Of wy in 't Hemels Paradys
Ook zullen drinken ende eeten,
Een soort van wezendlyke spys,
En heilig voedsel, 't zy dan wat of hoe,
Myn Reisgenooten wat zegt gy hier toe.
Wy zeggen ja, uit 's herten gronde;
Wy zeggen ja, op zulk een vraag.
Wy zullen eeten in den monde,
Maar niet zo dier'lyk in de maag.
| |
| |
Geen vloek vermengd zich in de Hemel-stof,
Van al wat wast in 't Paradyse Hof.
Het zal dan zyn een edel wezen,
Wiens kracht door 't gantse lichaam trekt,
Zeer aangenaam en uitgeleezen,
En lof en dank in 't hert verwekt.
't Zal spyze zyn, na dat het lichaam is,
Gants onvermengd van stof der duisternis.
Maar nu moet ik noch verder vraagen,
In kinderlyk' eenvoudigheid:
Zal 't Paradys ook bloempjes draagen,
Gelyk de Aard' in dezen tyd?
En vruchten van een Goddelyken aard,
Uit 's Vaders kracht in 't licht des Zoons gebaard.
Wy zeggen weder ja, Beminde,
Van 't geen wy hier een schaduw zien,
Zal 't leven daar het wezen vinden,
Zeer heugelyk en ongemien.
| |
| |
Dat eeuwig uit het eeuwig Een ontstaat,
En zich verbreid in veelheid zonder maat.
Wel zouden wy in 't ander leven,
Malkander kennen zo als hier,
Wat aangenaamheid zouw dat geeven
In d'opgang van het liefde-vier.
Malkaâr omhelzen met een liefde-groet,
Dan t'zaam gesteld in 't eindelooze goed.
Wat beelden iemant mocht verkiezen,
Van 't leven der volkomenheid,
Men zal zich zelven niet verliezen,
Of raken 't eerste wezen kwyt.
Met een verheeven en veel hooger graad,
Oneindig vloeijen uit een volle maat.
Daar zal dan zyn zo uitverkooren,
Een eeuwig wel-zyn voor het oog,
Wel smaaken, ruiken, voelen, hooren,
In zynen graad, zo schoon en hoog;
| |
| |
Dat onze maat van 't menschelyk verstand,
Niet af en meet de weelden van dat land.
De oogen zullen eeuwig weiden
In 't ruime veld van sierlykheid,
Des Hemels geuren zich verspreiden,
De ooren lieflyk zyn gevleid;
Zal hebben al wat zyn begeeren eist,
Terwyl 't gevoel het zoete weldoen pryst.
Want hier toe is Gods beeld geschapen,
Op dat het uit Gods overvloed
Een volle weelden stof zouw raapen,
En pryzen 't eeuwig eenig Goed.
Heeft hy hem weder door zyn liefdens-kracht,
Tot erffenis van deze staat gebragt.
Zy zyn dan wys, die weêr verkiezen
Dees aangeboden heerlykheid,
En daarom 's werelds heil verliezen,
Als weelden van een korten tyd;
| |
| |
Zyn welstand zoekt aan een verkeerden oord,
En niet en vind dat hy te vinden hoord.
Men hoop dan op een zalig sterven,
In hooger, of in laager graad,
Die God bemind, zal God be-erven,
Een ieder na zyn stand en maat.
En trek uit hem geduurig voedsel aan,
Hy zal ons zetten daar wy moeten staan.
Ja laat ons zyner maar begeeren,
En houden voor ons hoogste goed,
De wereld uit ons herte keeren,
Den Hemel plaatsen in 't gemoed,
God kend ons beter, en 't zy hem betrouwt,
Wat voor een wooning dat hy ieder bouwd.
Och ja, hy is dat groot erbarmen,
Wat zal het zoet en lieflyk zyn
Te vallen in zyn eeuw'ge armen,
Zo lang vermoeit in deez' woestyn,
| |
| |
En vryheid geeft aan d'uitgestrekte geest,
Die in het vlees gevangen heeft geweest.
ô Zoete rust der afgescheiden,
Vervuld met innerlyke vreugd,
Verrykt met hertelyk verblyden,
Versiert met onvervalle jeugd.
Waar's nu uw zuchten, en uw duchten al,
Is 't niet gebleeven in het jammer-dal?
Wat mag uw last van leed nu weegen,
Uw lydens, en uw strydens tyd,
Die gy gehad hebt onderwegen,
Daar 't leven nu van is bevryd.
Als iets dat stuift voor 't blaazen van de wind,
Nu gy u schoon in zoete vrede vind?
Wat zal het zoet en lieflyk weezen,
T'ontmoeten in der eeuwigheid,
Die vrienden, die wy hier voor dezen,
Verzelden in deez' levens tyd.
Daar wy na jaagen met de zucht van 't hert,
Tot onzen geest by haar vergaderd werd.
| |
| |
| |
Van de Scheppinge, Val, en Weder-
oprechtinge der
Menschen.
Op de Wyze: Van Alewyn.
Speelnootjes die met ons de wereld ontvliet,
En haar herten naar het vaderland verhieven,
Het lust my onderwegen te zingen een Lied
Van twee zonderbaare schoone Gelieven.
Het was een verbinding in alles na wens,
En de Bruilofts-vreugd die was hoog verheven,
Den eenen die was God en de ander was Mensch,
En zy zouden zaamen eindeloos leeven.
Maar daar woonde een booze kwaadaard niet veer,
Die deze twee Gelieven zeer benyden,
Die strooide zyn vergiftige Suiker ter neêr,
Om haar droevig van malkander te scheiden.
Wat beurde! helasi! wat beurde eerlang:
De minste ging de meeste toen verlaaten,
En maakten een al te over droevigen gang,
ô Jammer! ô ellende! boven maaten.
Men trouwden een ander door 't kwaade bericht,
Die Geest van deze Wereld was geheeten,
En doe had zich dat alderrampzaligste wicht,
Uit al zyn overgroot geluk gesmeeten.
| |
| |
Nu leefde men met een tweede partuur,
Die beladen de ontrouw met veel plaagen,
En maakten haar het leven heel bitter en zuur,
Want men gaf'er zeer ellendige slagen.
Maar lasi! maar lasi! dit was 't noch niet al,
Als 't einde van ellende was verstreeken,
Dan moest men by de booswicht in het duister dal,
Voor eeuwig van de schoonste Lief versteeken.
't Was droevig wat over die zondige quam,
Dat deerden de verlaatene in meedoogen!
Dat zyn rampzalige en afgedwaalde Lam
Zo droevig en ellendig was bedroogen.
De liefde-vlam brak uit zyn herte hervoor,
Om die droevige dan weder te haalen,
En te voeren in 't eeuwige Vreugdenryks Koor,
Maar men moest'er wat kostelyks betaalen.
Al wat 'er in 't Hemel- en Aarden-ryk waar,
Hoe heerlyk en hoe hoog ook boven maaten,
Dit werk van verlossing was machtige zwaar,
Des mogt 'er niets van alle dingen baaten.
Wat was het dan voor een wonderlyk goed?
Welaan men zal 't uw willig laaten hooren:
Dat was de verlaatene zyn minnelyk Bloed,
Zo dierbaar en zo waardig uitverkooren.
| |
| |
't Was op een bezondere groote Vrydag,
De goeddaad die was overhoog gedrongen,
Dat de wereld de Liefde-bron openen zag,
Het was een Heil-fonteine van vyf sprongen.
Daar stond de beminde verheven ten toon,
Gelyk verslonden in het groot erbarmen,
Zo wit en zo rood, door de liefde-gloed zo schoon,
Bereid met bei zyn uitgespreide armen.
Daar quam 'er die schoone roode rooze-vloed,
Langs het doodelyk wit neêr gedreeven,
Dat was dat alderheiligste Hemelse Bloed,
Een laaffenis om eindeloos te leeven.
Ter rechter en ook mede ter linkerhand,
Daar droop den groenen Olyf-boom des levens,
Van Oly toe des levens-vuurs heldere brand,
ô Wel-bron vol des liefdens en des geevens.
Daar stond die Hoog-beminde, als een fontein
Met zyn handen ende voeten doorgraaven,
En schonk 'er die Hemelse zoete Bruilofts-wyn
Om de uitgedorste wederom te laaven.
Noch waaren 't die lieve handen niet alleen,
Maar ook die hoog gebenedyde voeten,
Die gooten de Balsem des Levens daar ook heen,
Om 't weedom der gewonden te verzoeten.
| |
| |
Noch handen en voeten en waaren 't niet al,
Maar ook zyn waardige opgebrooke zyde,
ô Doolen, ô doolen wat kosten gy niet al
Voor die dierbaare hoog gebenedyde.
ô Wel-bron des levens zo heilig ten toon!
ô Ega vol van liefdens Heil-sieraaden!
Van roozen en lelien te wonderlyk schoon,
ô Koning van hoogwaardige weldaaden.
Het siersel der roode roozen die ik meen,
Dat en waaren wel geen bloemen der aarde,
Maar zy drongen door des lydens doornen heen,
Daar de wortel der liefde haar baarde.
ô Roosjes, ô Roosjes, zo lieffelyk zoet,
Uit des Hemels Paradyse Lustgaarde,
Ja wy meenen zo menigen droppeltje bloed,
Zo uitneemend en kostelyk van waarde.
Dat Lust-hofje dat daar Gethsemane heet,
Droeg nooit zo hoog verrykte schoone bloemen,
Als doen het stond en bloeide van 't bloedige sweet,
Dien Roozenboom hoogwaardig om te roemen.
ô Roozeboom, schoonste van het Paradys,
Wat spreid gy al verkwikkelyke geuren,
Wat strykt uw hoog purper van alles de prys!
Al die het lust mag uwe deugd gebeuren.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd