Voncken der liefde Jesu
(1687)–Jan Luyken–
Auteursrechtvrij
[pagina 94]
| |
[pagina 95]
| |
Smaakt, en siet dat de Heere goet is. Psalm. 34. vers 9.'t Gekrookte riet en sal hy niet verbreeken,
Noch 't rokend pit, sal hy, niet blussen uyt:
O levens lucht! Om 't voncken aan, te steeken,
Wat suyst gy soet, en hemels van geluydt!
Komt al tot my, belasten, en beladen;
Soo valt een dauw, van melck, en honing graadt:
Hy wilse al verquicken, en versaden,
Die Over 't Hart, van Godt begeren staat.
Wat hoorden zy, die waater uyt haar Ogen,
Als tot een bad, der heyl'ge voeten nam?
Die zy, met hair, ootmoedig quam te drogen,
Haar schuld versmolt, in Jesus liefde vlam.
Hebt goede moet, klyn vonckje, van Begeeren,
Dat sich naa Godt, en zyn genade streckt;
Uw glimmen, is een liefden kracht, des Heeren,
Door zyn genaade, in uw gemoed verweckt.
Wie seyter neen? Om 't vonckjen uyt te doven;
Het is te laat, uw Sonden zyn te groot?
Hy gaa voorby; men sal hem niet geloven;
Het is hem niet, die ons zyn liefde bood.
| |
[pagina 96]
| |
Al wat'er drygdt, tot twyfel, en vercagen;
Wy seggen neen; dat is den Vader niet:
Maar wat ons lockt, en treckt, naa Godts behagen,
Dat is zyn handt, die ons zyn hulpe biedt.
Neen Zielen-vonck, laat niemand u vetschricken;
Godt is de Liefde, en 't enckel, simpel Goed:
Waar soud hy u, mee doven of versticken?
Al wat hy heeft, is lief'lykheyt en soet.
Saayd gy maar; Ach! en Och! Myn God! myn Leven!
Myn hoop! myn heyl! myn troost, en toe verlaat!
Het sal een Oost, van goede vruchte geven,
Want zyn genaa', doorsegend sulcken saad.
Sant Jan, gy hebt de Liefste schoon beschreven!
Seer hoog en diep, uyt een verklaarden Geest,
Door heylig vuur, in 't Liefden Punt verheven,
Wyl gy ook syt, het lieve kindt geweest:
Godt is een Licht: dar scheldt door onse Ooren;
En klinckt in 't Hart, gelyk een Eng'len Toon:
Jaa liefden kindt; ons lust noch meer te hooren;
Godt is een Licht, volkomen klaar en schoon:
In 't welcke, gans geen Duyster, word gevonden:
Dat 's sonder vleck: Haleluja, myn Lief!
Soo blyft het swart, in 't ewig wit verslonden;
Een Son, die sich, van ewigheyt verhief:
| |
[pagina 97]
| |
Myn Son, myn Lief, die 't duyster doet verdwynen!
Gaat op, in 't Hart, ô Zielen bruydegom!
Om myn gemoed met klaarheyt door te schynen,
En spreyd uw licht in 's levens cirkel om.
Wat noch al meer? borstlegger, Godts beminde?
Noch hoog, en schoon! noch veel! noch over veel!
Hy seyde; Godt is Liefde: die hem vinde,
Groot is de schat, hoogwaerdig is haar deel.
Godt is een licht, en Liefde: schoon, om hooren!
Die met zyn Ziel, in 't Licht der Liefde blyft,
Die blyft in Godt, en is uyt Godt geboren,
Gelyk het kint der liefde, lief'lyk schryft.
| |
Heylig Antwoordt.Want den Sone des Menschen en is niet gekomen om der menschen Zielen te verderven, maar om te behouden. Luc. 19. vers 56. |
|
