|
| |
| |
| |
Voorreden.
ô Mensch! die hier in dezen tyd,
Van 't tegenwoordig zichtbaar leven,
Verborgentlyk gekomen zyt,
Met al wat vlugtig is, omgeeven:
Gy woond niet in een zeker land,
Daar gy oneindiglyk zult blyven,
Uw wortel is niet vast geplant,
Men zal u als een gast verdryven.
Gy staat geen Punt des levens stil,
Uw leven is een weg van spoede,
Sint dat het leven in u vil,
Zo word de snelle gang niet moede.
Waar heen doch? want daar komt een end;
Hier is een helder oog van noode,
Op dat men eind'ling wel belend,
En niet vervalt in 't leet en snoode.
Want op de Reize door de Tyd
Zyn veelderly verkeerde wegen,
Na 't verre land der Eeuwigheid,
Als een verwarden Hof gelegen.
Maar die 't op goede uitkomst zet,
Bedaard en wel verklaard van zinnen,
En op zyn tree der voeten let,
Om eind'ling 't Eind des Heils te winnen,
| |
| |
Leer leezen uit het groote Boek,
Der dingen, daar zyn gantse leven,
Of op het veld, of in den hoek,
Geduuriglyk mee is omgeeven.
't Zyn, voor 't opmerkzaam wys gemoed
Al vingers die hem vorder wyzen,
Op 't Doelwit van het hoogste Goed,
En hoe hy 't zelve moet bereizen.
Al wat het leven lief aanbrengt,
Dat kan hem scherp en krachtig leere,
Dat hy het Eeuwig Lief bedenkt,
En zich van 't klein, na 't groote keere.
Al wat het leven leed verschaft,
Dat leerd hem 't Eeuwig leed te myden,
Om niet te vallen in die graft,
Van wee en ach, en bitter lyden.
Maar die aan 't Hert geen ooren heeft,
Die hoord geen stomme dingen spreeken,
Zo dat hy als de dooven leeft,
Die van de Reden zyn versteeken.
Al wat'er weegt in deze tyd,
Tot spyt, of blydschap, of genoege,
Wyst op 't Gewigt der Eeuwigheid,
Op dat het hert zich daar na voege.
De dingen die van waarde zyn,
Getuigen van een hooger waarde,
| |
| |
En heffen 't Wezen boven schyn,
Gelyk als Hemel boven aarde.
Den Dag is schoonder als de Nacht,
Het zoet is beter als het wrange,
Het hard is slimmer als het zacht,
Het blyde liever als het bange.
De geur is waarder als de stank,
Verzaadheid liever als ontbeeren,
Gebons is doover als de klank,
Het Goud is zwaarder als de veeren.
Het Jaar is langer als den Dag,
Om in een goede stand te leeven:
ô! Dat het Oog doch verder zag,
En van de grond wierd opgeheven!
Daar is een klaare kaars en bril,
Maar doch, helaas! wat mag het baaten
Voor iemant die niet zien en wil,
Die word in duisternis gelaaten.
Den Os gaat graazen voor hem neêr,
En is gerust in weelde dagen,
Vergaard hem zelven vlees en smeer,
Tot dat hy word ter kuip geslagen.
Doch die de naam voerd van een mensch,
Behoord niet als een dier te leeven,
En vinden voor hem neêr zyn wens,
Maar hebben 't Herte opgeheven,
| |
| |
Van stof en vuilis hemelwaard,
En moet by al zyn doen en poogen,
Terwyl hy leeft op dezer aard,
Altyd het Hemels-deel be-oogen.
Nu, al die hier gekomen zyt,
Om uwen loop ook af te treeden,
Ziet voor u, want nu is 't uw Tyd,
Eer dat u kans word afgesneeden.
Daar zynder veel voor u geweest,
Wiens Uurglas lang al is verloopen,
Al liefden zy de Aarden 't meest,
Zy moesten 't met de dood bekoopen,
En al 't belangen leid in 't stof;
Betracht gy d'allerwaardste dingen,
Die vallen met de Dood niet of.
Gaat gy den weg die and're gingen,
Welks Hert de Wereld heeft versmaad,
Het Doolhof dezer tyd ontweeken,
En volgden op des Wysheids raad,
En achter lieten gulde streeken.
ô Mensch leerd uit het Boek der Tyd,
In uw vergunde levens Jaaren,
Het wonderbaarlyk onderscheid,
Van 't Eeuwig Wel of Quaalyk vaaren.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd