Des menschen begin, midden en einde

[p. 106]

Op den dageraad.

ô Zon! die nu zo dikmaal zyt verreezen,

Terwyl ik my een vreemdeling bevond,

In 't zichtbaar ryk van al 't geschapen wezen,

Dat gy ontdekt met ider Morgenstond.

Hoe zucht myn ziel! met innerlyk verlangen,

In deze nacht, van 't duister vlees en bloed,

Na 't Licht, daar gy, uw Licht van hebt ontfangen

Waar in zich 't Schoon des Hemels open doet.

ô Morgenstond, wanneer zult gy verschynen

In uwe glans! Met eeuw'ge vrede en rust,

Op dat de nacht der onrust eens verdwyne

En myne Ziel geniet, daar zy na heeft gelust.

J: Luiken.