Beschouwing der wereld
(1977)–Jan Luyken–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 384]
| |
Sloft niet tot hier toe. | |
 | |
Daar na vond hem Jezus in den Tempel, en zeide tot hem, Ziet, gy zyt gezond geworden: en zondigd niet meer, op dat u niet wat ergers en geschiede. | |
[pagina 385]
| |
Verzuimde tyd, Baard wee van spyt.
Die onlangs blies en moedig snoof,
Leid zuf en duf ter neêr geslaagen;
Zyn gloed word bleek, zyn glans word doof,
Verdweenen met gezonde dagen.
Waar is de vrucht van d'aardse vreugd?
Of heeftze stroo, en kaf gedraagen?
Dat 's mager voer, dat niet en deugd,
En laat zyn Zayer droevig klaagen.
Een vrucht, die niet alleen, niet voed,
Maar giftig zynde van natuure,
Een nasmaak geeft, als bitter roet,
Dat moet de wereld-luft bezuuren.
't Verdoofde vonkje krygt nu lucht,
Dat onder d'as van 't vlees gelegen,
Een arbeid eist ter goede vrucht,
En wyst het spoor van beter wegen.
Nu 't grove vlees in onmacht zinkt,
Verheft zich 't eed'le meêgeweeten,
Dat dag aan dag ten goede dringt.
En jaar op jaar, word wech gesmeeten.
| |
[pagina 386]
| |
Nu speurd men 't schandelyk verzuim,
En neemt zich voor een beter leven;
Maar krygt het vlees, het weder ruim,
De geest word wederom verdreeven.
Gezondheid neemt het huis weêr in,
En 't goed beschik word weêr verschooven,
By 't onderdaanig huisgezin,
On-order krygt het hooft weêr boven.
't Is zo, gelyk men 't eertyds zag,
De nacht, van droevigheid ten goede,
Verdwynd weêr in gezondheids dag,
Om d'oude lusten weêr te voeden.
Dat, als de kranke weêr genas,
Zo was hy, na het woord der oude,
Noch erger als hy eertyds was;
Waar is hy die het aêrs aanschoude?
Bekeerd u dan ter goeder tyd,
By goede en gezonde dagen,
Op dat gy beter grond bereid,
Die niet en zinkt door quaade vlaagen,
Ziet, wilt gy wys zyn en bedacht,
Zo leert dien vasten regel weeten,
Dat gy, ook in u volle kracht,
| |
[pagina 387]
| |
Altyd met ziekten zyt bezeten.
En zelfs, van u geboorten af,
Tot dezer uure, neigt tot sterven,
Om wech te vallen in het graf,
Na 't recht, dat alle vlees moet erven.
Dit leven dan, van dezen Tyd,
Is geen gezondheid, zo wy 't achten,
Van wegens, d'onvolkomenheid,
Zo wy dat zelve wel betrachten,
By 't leven, dat 'er word belooft,
En dat ons God uit gunst wil geeven,
Daar niets de Temperantsi roofd,
Dat is het recht gezonde leven.
Wy zyn dan ziek, na Lyf en Ziel,
Laat ons door boete heil verwerven,
Op dat ons leven niet en viel,
Door deze dood in 't eeuwig sterven.
Zo ziekte tot bekeering nood,
Zo laat zich ieder een bekeeren,
Eer hy verrast werd van de dood,
Dat elk zyn staat en stand dan leere:
Want die zo in het euvel wend,
En zo zyn zelven heeft vergeeten,
| |
[pagina 388]
| |
Dat hy zyn krankheid niet en kend,
Die is wel deerlyk diep bezeten.
Zo is de ziekte een stant van nood,
Behalven voor den stand der vroomen,
Die hoopen door de poort der dood,
In beter stand en land te komen:
Die hebben haar als ziek geacht,
Als and're blyde en lustig waaren,
En na een medicyn getracht,
Die haar voor narouw mogt bewaaren.
Als nu het lichaam haar ontzakt,
Begint het voorjaar van genezen,
Wyl 't geest'lyk leven word ontpakt,
Om eindeloos gezond te weezen;
In 't leven daar men zich vernoegd,
En zich ten vollen kan verzaade,
Daar alles past en alles voegd,
Verheven boven al het quaade.
| |
Psalm XXXIX: 5, 6, 7, 8. | |
[pagina 389]
| |
en myn leeftyd is als niets voor u; immers is een ieder mensche, [hoe] vast hy staat, enkel ydelheid, Sela! | |
Psalm XLI: 2, 3, 4. | |
Jeremias II: 27. |
|