Beschouwing der wereld

[p. 346]

De Honger.

Honger is een scherp zwaard.

De HEERE kend de dagen der oprechten: en haare erfenisse zal in eeuwigheid blyven. Zy zullen niet beschaamd worden in den quaaden tyd; en in de dagen des hongers zullen zy verzaadigd worden.
Psal. XXXVII: vers 18, 19.

[p. 347]

Wanneer de hoogste door zyn zegen,
Van zonneschyn, van dauw en regen,

Het volk des lands met spys voorziet,

Dan gaat het vrolyk heene queelen,
Op dat men eet en drinkt, en speele,

En denkt op zyn verzorger niet.

Maar, als, by vruchtelooze tyden,
Het scherpe zwaard begint te snyden,

Dat scherpe zwaard, dat honger hiet,

Dan word'er eerst te recht bevonden,
Hoe 't goede onachtzaam is verslonden,

Dan weegt men eerst het vol geniet.

Daar 't levens vuur begeerd te teeren,
En 't noodig voedsel moet ontbeeren,

Begind het angstelyke rad,

Allengskens meer en meer te draaijen,
Wyl 't rechts noch links niet vind te maaijen,

Daar 't eertyds overvloed bezat.

Door deze nyping van Gods tooren,
Word zwaar en naar gerucht gebooren,

Als vruchten van 't geslagen land,

Die haar gebuurige gezellen,
De woede en razerny vertellen,

Van zulk een desperaaten stand.

ô Mensch, hoe heug'lyk is 't te leeven,
Daar 't mensch'lyk leven werd gegeeven,

[p. 348]

 

Al wat de reed'lykheid vereist,

 

Dat elk dan voor gebrek verschrikke,

 

Zo dat hy zyne gangen schikke,

 

Waar heen den vinger Gods hem wyst.

 

Door 't spoor der deugdelyke wegen,

 

Na 't land, van allen vollen zegen,

 

Het land van allen overvloed;

 

Wiens burger nimmer heeft te schroomen,

 

Dat ooit een hongersnood zal komen,

 

Dat zalig land, van eeuwig goed.

 

Is 't honger-zwaard zo scherp in 't snyden,

 

Hoe hoord het leven dan te myden,

 

(ô Mensch! deze overwaag is groot,

 

Na 't vette jaar van welbehaagen,

 

In deze korte levens dagen,)

 

't Gevaar van eeuw'ge hongers nood!

 

Want die den Schepper aller spyze,

 

Het waare brood der waare wyzen,

 

Ontbeeren zal in zyn gemoed,

 

Hoe zal die grond zich ooit verzaaden?

 

Daarom ô Mensch! zoekt Gods genade,

 

Op dat gy eeuwig word gevoed.

Spreuken X: 3.
De HEERE en laat de ziele des rechtvaardigen niet hongeren; maar de haave der godloozen stoot hy wech.

Jezaias LXV: 13.
Daarom zeid de Heere HEERE alzo, Ziet

[p. 349]

myne knechten zullen eeten, doch gy-lieden zult hongeren: Ziet, myne knechten zullen drinken, doch gy-lieden zult dorsten: Ziet, myne knechten zullen blyde zyn, doch gy-lieden zult beschaamt zyn.

Ezechiel XIV: 13, 14.
Menschen kind, als een land tegen my gezondigt zal hebben, zwaarlyk overtredende, zo zal ik myne hand daar tegen uitstrekken, en zal het zelve den staf des broods breeken, en eenen honger daar in zenden, dat ik daar uit menschen en beesten uitroeije.
Of schoon deze drie mannen Noach, Daniel en Job, in 't midden des zelven waaren; zy zouden door haare gerechtigheid [alleen] haare Ziele bevryden, spreekt de Heere HEERE.

Mattheus V: 6.
Zalig [zyn] die hongeren en dorsten [na] de gerechtigheid: want zy zullen verzadigd worden.

Lukas VI: 25.
Wee u die verzaadigd zyt: want gy zult hongeren: wee u die nu lacht: want gy zult treuren en weenen.