Beschouwing der wereld

[p. 214]

Het Ys.

Beter op 't Land.

Uit de binnen-kamer komt de wervel-wind, en van de verstrooijende [winden] de koude. Door [zyn] geblaas geeft God de vorst; zo dat de breede wateren verstyft worden.
Job XXXVII: 9, 10.

[p. 215]

O Nederlanders, boven maaten,
Tot yd'le Ys-vreugd uitgelaaten,

Hoe waagd gy, om een weinig lust,

Uw jonge, en alderliefste leven,
(Dat gy voor geld noch goed zoud geeven,)

Als waard gy van geen quaad bewust.

Gy schept vermaak in 't vluchtig vliegen,
En laat u, 't overleg ontwiegen;

Men acht geen dreigement der nood,

Maar voort gejaagd van yd'le winden,
Vernoegd men zich in vreugd te vinden,

En onder gaapt de koude dood.

Al ziet men 't onheil voor zyn oogen,
Dat iemant schielyk is bedroogen,

En neêrdaald na de naare grond,

En weêr verschynd met bleeke wangen,
Noch gaat de yd'le lust zyn gangen,

Als of men 't prykel niet verstond.

ô Dunne schors; van aards bekooren,
Die over 't hellen-ryk gevrooren,

[p. 216]

 

Zo gladjes, als een helder tin,

 

Met breed en wyd u uit te strekken,

 

Zo diepen afgrond komt te dekken,

 

Hoe licht'lyk breekt uw dunheid in!

 

Noch speurtmen weinig van het myden,

 

Maar 't lust 'er veel op u te ryden,

 

Terwyl het hert in weelde speeld,

 

Maar 't is vervaarlyk voor gedachten,

 

Die 't ydele vermaak betrachten,

 

En daar den inval word verbeeld.

 

't Is wonder, dat zo veele menschen,

 

Die anderzins na welstand wensen

 

Ten opzicht van het aards bedryf,

 

In 't hert niet beter overweegen,

 

Hoe over veel haar leit gelegen,

 

Aan 't leven van haar eeuwig lyf.

 

Bedaard verheugde wereldlingen,

 

Verwerd in haast vergaande dingen,

 

Op 't gladde ys van dezen Tyd;

 

Laat u nu langer niet bekooren,

 

Maar brengd aan uw gemoed te vooren,

 

De diepe grond der Eeuwigheid.

[p. 217]

Job XXXVIII: 29, 30.
Uit wiens buik zomt het ys voort? en wie baard den rym des hemels?
Als met een steen verbergen haar de wateren: en het vlakke des afgronds word omvat.

Psalm CXLVII: 17, 18.
Hy werpt zyn ys heenen als stukken: wie zoude bestaan voor zyne koude?
Hy zend zyn woord, en doet ze smelten: hy doet zyne wind waaijen, de wateren vloeijen heenen.

Spreuken XI: 27.
Wie het goede vroeg nazoekt, zoekt welgevalligheid: maar wie het quaade natracht, dien zal 't overkomen.

En Kapittel XXVII: 12.
De kloekzinnige ziet het quaad, [en] verbergd zich: de slechte gaan heenen door, [en] worden gestraft.

Ephesen V: 15.
Ziet dan hoe gy voorzichtelyk wandeld: niet als onwyze, maar als wyze.