apocrief / de analphabetische naam

[p. 42]

simbad de luchtman

nachtenlang bemediteerde hij (een schemermens)
het woord schampscheut
sinds het werd al langzamer laat
met de maan haar bittere adem
steeds blazend aan zijn slaap
en koel koel boog de ochtend
met haar zijden manieren
voor de oververmoeide eindeloos

muziek maakt vreesachtig
herinner je je liefde
alleen voor getekende gevechten
simbad een blauwkind gebracht had
hij bij de eenzame katten
het smeulde maar wat maar werd groter
en met klaterende pezen verscheen het
eens tussen tractors op een akker
boeren en paarden knielden evenwel
de grote grond wierp die om en
sissende bloemen gingen hen begroeien

overal werd hij een wanhopige koning
die torens en muren wegstromen hoorde
in brood vond de beringde vingers
van die die hij meesmuilend beminde
op trams trok hij de aandacht
omdat op zijn bevel men doorreed de stad uit
greppels en heggen door de nacht
in bellend in gefluister en scherven

door de kersverse gezonde wonden
worden de werkelijke wonden
daarom ging hij opgeblazen trillend
het laatste jaar in boven loodsen
lorrige huizen en paleizen zweven
en aan zijn zolen zagen
de vele late zomerse wandelaars verbaasd
hoe laat het was maar verward
maar a-symmetrisch
en men weet niet en men weet niet weet niet
wie werd geboren wie niet werd geboren
gegeten en niet gegeten

[p. 43]

 

men weet niet de

 

stoel staat thuis en de tafel

 

de haan kraait zijn doos vol de treurbes

 

wordt gewekt met hamerslagen taai water

 

wapperde aan de knuppel en klare taal

 

ojeenee

 

werd meegenomen de 7de dag simbad

 

zwom krachtig dwars door de zeebomen

 

dwars door de wijdvertakte wrakken

 

langs helderman en bruyvis

 

die zojuist zitten te nippen en overleggen

 

ver weg ver en ver weg en verder en verder verder weg

 

en weg