Het land der verbeelding

[p. V]

Het land der verbeelding.

[p. 1]

I.

‘Koster en orgelist en later al het was in de kerk, en nog maar vijf en twintig jaren oud zijn,’ sprak tante Clemens, traag en met stille bewondering, ‘dat noem ik geluk hebben! Leander is een brave jongen, hij verdient het; maar wel, wel! wat meeslag toch, Use!’

Tante Clemens zat aan het raam in de keuken, toen zij deze woorden uitsprak en Ursula, hare nicht, een jong en blozend meisje, stond nevens haar. Tante was eene zeer bejaarde vrouw, welke nooit uitging, nooit eenig handwerk verrichtte en heele dagen in een gemakkelijken leuningstoel zat - gewoonlijk met de gerimpelde hand op een witten doek, dien zij van tijd tot tijd over de tafel rondwreef. Zij was zeer nieuwsgierig zonder kwaadsprekend te zijn, en een gebuurjongen, een kleine vagebond, welke niet ter schole ging, het kind van een armen varkensslachter, was gelast haar al het nieuws uit het dorp aan te bren-

[p. 2]

gen. Was het iets, dat zij reeds wist, dan antwoordde zij heel bedaard, als de knaap binnen kwam geloopen met zijne nieuwmaar - want de deur stond altijd op de klink, een ieder had er vrijen toegang:

‘Wij weten het al,’ en deze moest dan teleurgesteld vertrekken.

Thans was het niet zoo; de tijding dezer benoeming, die hij zooeven had aangebracht, was iets belangrijks: Leander De Knuist was daarenboven de eigen neef van haar overleden echtgenoot, den ‘baas’, zooals zij hem noemde.

‘Gij moogt kiezen,’ zei zij aan den knaap, die op zijne belooning stond te wachten, ‘een halven cent of een boterham.’

‘Bazin, geef gij mij een boterham,’ sprak het kind, na eenige bedenking.

‘Use, geef er hem eenen.’

Deze ging naar de kast en nam het brood. Tante Clemens volgde hare bewegingen met het oog.

‘Use, ge smeert hem zoo wreed vet,’ merkte zij op. ‘Use, ge hebt hem zoo wreed dik gesneden,’ sprak zij nog met spijt, toen de kleine reeds met den boterham weg was.

Doch dra weder den loop harer onderbroken gedachten volgend, herhaalde zij:

‘Wel, wel! wat zal hij gezind zijn: koster en orgelist! en later al het was in de kerk! want de weduwe van zijnen voorzaat zal het toch tegen hem niet kunnen uithouden voor de levering; zie; voor haar spijt het mij nog.’

[p. 3]

‘Te meer, als zij mijnheer den pastoor tegen heeft,’ zei het nichtje.

‘Koster en orgelist! Als ik bedenk, wat ik en de baas hebben moeten doen om door de wereld te geraken, het gaat met elk zoo licht niet, Use!’