In onze Vlaamsche gewesten (onder pseudoniem W.G.E. Walter)

LIII.

De pastoor had geweigerd de ceremoniën der kerk bij de begrafenis van het jonge meisje te doen, en, zich het voorrecht van den burgemeester toeëigenend, eene rustplaats op ongewijden grond aangewezen.

Tegen den avond kwam de grafmaker in gezelschap van den veldwachter naar de gevangenis en opende de ijzeren deur: een heele troep straat-

[p. 210]

jongens had er den heelen dag voorgestaan, en tevergeefs in het gesloten tralievenstertje geloerd om iets daarbinnen te bespeuren.

Al het gepeupel van Crocke was op de plaats vergaderd, en een onheilduidend gejoel ging op, toen de beide mannen weer verschenen: zij droegen eene withouten, ongeschaafde kist in de handen, de veldwachter achterwaarts stappend met de pijp in den mond. De luidruchtige volkshoop wemelde om hen heen.

De weg was niet lang: een smal, ondiep graf was op het kerkhof in het hoekje tusschen de gevangenis en den straatmuur gegraven, waar netels groeiden en steengruis en gebroken schaliën lagen.

Zij zetten eenen oogenblik hunnen last aan den boord van den grafkuil neder. Een kleine schooiersjongen, stouter dan de andere, schopte er op; doch de kist was te zwaar om te verschuiven en bleef onbeweeglijk. Anderen wierpen er steenen naartoe, terwijl de grafmaker, die met éénen oogopslag gezien had, dat de put langsboven te eng was, haastig met zijne spade de randen afstiet.

[p. 211]

‘Wij hebben geene koorden,’ bemerkte de veldwachter.

- ‘Bah! het zal zoo ook wel gaan,’ zei de andere.

Zij namen de kist weder elk langs eenen kant op, en hielden ze over den kuil. ‘Één, twee, drie,’ telde de grafmaker, en als in spel hieven zij ze hooger om ze in eens te laten nederploffen.

Het volk stroomde luid bijval huilend toe. De grafmaker wierp donderend aarde en steengruis in den kuil. Aldra was het graf gevuld. Hij stampte het met de voeten effen. De veldwachter dreef het volk van het kerkhof. Het hekken werd weder gesloten. De duisternis was aangebroken, en dezelfde gure winterwind floot klagend nevens het beenderhuis, waar Mijnheer Sandrie begraven lag, en het verlaten hoekje, waar het kleine Liedeken den slaap der eeuwigheid sliep.

's Anderdaags las men in het voornaamste katholiek Fransch dagblad van Gent: