In onze Vlaamsche gewesten (onder pseudoniem W.G.E. Walter)

X.

Eindelijk klonk de bel: de gordijn ging op. Algemeene stilte!

De vertooning begon met een koor van Gevaert, tot elks voldoening uitgevoerd, en dan wisselden alleen- en tweespraken en zangstukken zonder verpoozen elkander af. Wel had een gestrenge criticus, of zelfs een niet zeer gestrenge vreemde toeschouwer, hier en daar iet of wat af te keuren gevonden, en misschien wel gezegd, dat Alva en Egmond die onderscheiding misten, welke men bij edellieden van zulken hoogen rang te recht had kunnen eischen; dat ze

[p. 41]

stijf zaten als stokken, en het stuk, wellicht door hun eentonig spel, wat langdradig scheen; maar hun fluweelen costuum - te Gent gehuurd - was toch wel schoon en zeldzaam: dat had eenieder moeten bekennen, en als Egmond zijnen degen brak en declameerde Hertog van Alva, nu ben ik uw gevangen! was dat toch nog al treffend, en werd er geweldig in de handen geklapt. Het was ook waar, dat de ijvervolle briefdrager, in zijne rol van Coriolan levendig op het tooneel springend, al die aangezichten voor zich ziende, het hoofd verloor, en met de twee handen naar den grond wees om uit te roepen: Daar komt de vaderlandsche lucht mij weder toegevlogen! maar dat was nu een ongeluk; want tehuis deed hij dat niet, als hij zijne alleenspraak opzegde. De jongste zoon van den mulder ook, die eene romance zong, was in den eerste zoo wat ontsteld, en zijn papier sidderde in zijne handen; doch dat ging over, en op 't einde scheen hij heel onbevangen. Het was insgelijks spijtig, en de hulponderwijzer ware de eerste geweest om het te bekennen, dat de veldwachter, welke het Uur der Doodstraf voordroeg, wit gemaakt, in de

[p. 42]

hemdsmouwen op eenen stroobos liggend - hetgeen eenen kerker verbeelden moest - soms te middenvan de hevigste uitingen zijner wroeging stokte om naar den souffleur te luisteren. Doch de welwillendheid was groot in de zaal, en elke tooneelspeler werd warm, ontroerd en hartelijk toegejuicht; en hoe kon het ook anders? Het waren bekenden, broeders, echtgenooten, zonen, geliefden, die daar op de planken verschenen tot hun eigen vermaak en dat van anderen, en wat hun aan kunst ontbrak, werd ruimschoots door goeden wil vervangen. Bovendien onder deze liefhebbers waren mannen, welke er later wel toe komen zouden hunne rol op eene verdienstelijke wijze te vervullen, of hun zangstuk voortreffelijk uit te voeren, en wien het enkel aan studie ontbrak. Elk der toeschouwers wist bij ondervinding, wat moeite hunne huisgenooten, die als zanger of tooneelspeler optraden, zich gegeven hadden om het zooverre te brengen, en met wat verlangen en schrik zij naar dat oogenblik hadden uitgezien!

De kleine Pol zelf uit het Gemeentehuis had heel de week zijn hartje voelen popelen, als hij

[p. 43]

er aan dacht; want hij had ook eene rol: hij moest eenen brief op het tooneel brengen met de woorden Ziedaar, Mijnheer. En dit had hij nu zoo bijzonder wel gedaan, dat zijne moeder, met haren langen neus, er niet van zwijgen kon, tegenover de vrouw van den graankoopman, die naast haar zat. ‘Dat zou ze Pol nooit toegegeven hebben, nooit!’ zei ze met de tranen in de oogen.

Kortom de concert-vertooning had ieders verwachting overtroffen: er moesten nog zulke avonden komen, hoorde men te allen kant, en toen na het laatste stuk elk reeds opstond, werd de gordijn nog eens opgetrokken, en Mijnheer Victor, die heel den avond rondgeloopen had om alles te bestieren en te schikken, deed eene korte aanspraak om de aanwezigen te danken voor hunne deelneming, en kondigde aan, dat de leden der maatschappij, op algemeen verzoek, zoo even besloten hadden nog vóór het einde van den winter eene tweede vertooning te geven, en dat men hoopte alsdan ook een tooneelstuk in twee bedrijven, namelijk Meiavond en Meimorgen op te voeren.

Daverend, driemaal herhaald handgeklap begroette deze woorden, en uiterst voldaan ging de

[p. 44]

menigte huiswaarts in het verblijdend vooruitzicht eener nieuwe voorstelling.

De afgeloopene moest echter door eenen samenloop van omstandigheden de eerste en eenige zijn...