‘Idonia, bedaar, grootvader was toch als bestond hij niet meer voor u, mijn kind.’
‘'t Is precies daarom, 't is precies daarom,’ herhaalde het meisje, voortdurend snikkend, onbekwaam om woorden te vinden, die hare wrange smart over dat tweede verlies van den reeds eenmaal verlorene uitdrukten...
‘Hoe hebt ge 't geweten?’ vraagde Laure, tot afwisseling.
‘Het bericht is in 't Wethuis toegekomen.’
Haar man had het dus ontvangen, en den dood van een verkleefden dienaar te zijnent niet eenmaal meldenswaardig geacht!...
Idonia kreeg door haar het brood des levens, maar ook op het brood des geestes had het meisje recht. Haar ter school zenden was haar hinderen in het handwerk. Laure zelve zou haar les geven; had zij niet ook Richard onderricht? in zoo verre, dat hij nooit eene lagere school had bezocht, en van uit het huis zijns grootvaders rechtstreeks in de vijfde klas van 't Atheneum werd aangenomen.
Zij koos de avondstonden tot dat doel; zij verwittigde de dochters Sutterman en Idonia zelve; en deze kwam met den moed en den ijver der jeugd, die naar wetenschap haakt,