Erfelijk belast

[p. IV]

[p. 1]

Eerste deel.

I.

Dien Zondagnamiddag trok Colette hare voordeur toe. Alle Zondagen deed zij dat op nagenoeg hetzelfde uur. Het was ook meestal de eenige maal in een heele week, dat zij uitging. En welk een uitgang dan nog! Even tot aan het stationsgebouw, enkel voor een uurtje, een ziekenbezoek.

Colette trok hare deur toe, ging tot in het midden der straat, bleef eenige oogenblikken staan en zag haar huis aan; het maakte deel uit van de reeks, welke men destijds te Vroden de ‘Zeven Hoofdzonden’ noemde. Ongelijk groot waren zij, alle met trapgeveltjes. Dàt waar Colette, met liefde in 't oog, naar keek, was een der keurigste: wit geschilderd, met blij-groene vensterkruisen; rondom ieder raam een lijst van roode steentjes met witte biesjes daar-

[p. 2]

tusschen; de trapjes naar de huisspits op even rood, met witte biesjes evenzoo. De deur in 't midden, een raam daarboven, langs elken kant beneden ook een raam, een breed raam.

In de week zaten de broers aan het eene, met een paar gezellen op de groote kleermakerstafel; het ander had Colette voor zich alleen. In de week kon men, in 't voorbijgaan, naar binnen zien, des Zondags, zooals nu, hingen er hagelwitte gordijntjes voor.

Colette, voldaan over haar inspectie, vervorderde haar weg. De straat was schier leeg, te Vroden wandelt men niet; een paar aankomende meisjes, een kind of drie, een vrouw van de eene deur in de buurt in de andere gaande; een wachthebbende meid aan 't huis van den dokter.

Colette was op haar zondagsch: een muts naar vroeger mode, een zwarten rok, een zwartzijden pelerine (kardinaal genaamd) met zijden franjes aan, iets wat haar mager bovenlijf - op zij gezien - als tusschen de twee dekvleugels van een insect insloot. Traag in haar bewegingen, met een lang, bleek aangezicht, alles recht naar beneden, neus, mondhoeken en kin. Vijf-en-veertig jaar oud. Mooi geweest in hare jeugd? Wie vroeg nog daarnaar, wie dacht nog daar-

[p. 3]

aan? Wanneer de droge zaadplant ritselt in den najaarswind, denkt er geen een aan den bloesem, die er eenmaal over geurde.

Aan 't station kwam juist een trein aangestoomd. Colette wachtte aan de gesloten bareel. Zij zag den overste op het perron staan, herkenbaar aan zijn roode dienstkepi niet alleen, maar ook aan zijn hooge gestalte: forsch gebouwd, breed geschouderd, met een regelmatig gelaat zonder uitdrukking, stond hij daar. Eenige menschen stapten in, eenige menschen stapten uit, de portieren werden met krachtige klappen toegeslagen, het Fini! Partez! klonk luid, en zuchtend zette het log gevaarte zich weder in beweging.

‘Dag, mijnheer D'Haeyer,’ zei Colette.

‘Dag, Colette,’ antwoordde hij, zonder plichtplegingen vóor haar binnenstappend. Maar, als vond hij het toch te kortaf of te onbeleefd, hij voegde er bij: ‘ga maar boven.’ Wat zij ook, in een zijdeur verdwijnend, deed.

Blijkbaar was het hem lastig geweest deze weinige woorden uit te spreken.

Hij zat reeds weder aan zijn schrijftafel in de ambtszaal op welker deur te lezen stond: ‘Verboden ingang.’