Drie novellen

Vreemde invloed. Mijne goede faam. Kromme Cies

XXXVIII.

Het was de laatste Zondag in October. Marie gaf een groot dîner ter gelegenheid der aanstaande afreize haars broeders. Daarop waren eenige vrienden uitgenoodigd, benevens de moeder en zuster van George met haren man. Croquet kwam echter alleen, de oude vrouw wilde bijna nooit meer uitgaan en Eugénie, die reeds drie kinderen had, waarvan het jongste nauw eenige maanden telde, kon en begeerde haar huis niet te verlaten. Henriette was nog steeds in Engeland en scheen zeer tevreden over haar lot. Met Alexis waren alle betrekkingen afgebroken.

Justine was tusschen Croquet en Godfried geplaatst en verdeelde in den eerste beleefd hare opmerkzaamheid onder hen beiden; doch er komt een oogenblik van opgewondenheid aan tafel, een stond van luidruchtige en ongedwongen vreugde, waarop het onderhoud niet meer algemeen is, maar elk met zijnen naasten dischgenoot een afzonderlijk gesprek voert, dat enkel nu en dan door algemeene heildronken en feestliederen onderbroken wordt; zoo was het, dat George, eenigszins door den wijn verblijd, al zijne bevalligheid ten toon spreidde voor een heel jong, blozend meisje, dat aan zijne linkerhand geplaatst, weinig sprak en veel lachte, en die hij tevergeefs tot drinken aanmaande. Zoo kwam het ook, dat Marie, na al de moeite, die zij zich gegeven had om een waakzaam en onverstrooid oog over haren disch te houden, zich thans volkomen aan hare geliefkoosde neigingen overgaf,

[p. 83]

en een opgewekt onderhoud had met eenen grijzen heer nevens haar gezeten, over de vraag van den arbeid der kinderen in de fabrieken, en het stelsel van den half-tijd, dat hij in Engeland had in voege gezien. Aldus zocht elk der tafelgenooten zijn geliefkoosd onderwerp. Croquet had voor gezellin eene reeds bedaagde, deftige dame met schitterenden tooi, die eene statige stilzwijgendheid bewaarde. Hij had eenen heelen voorraad schoone woordspelingen medegebracht, maar tot hiertoe weinig gelegenheid gevonden ze te pas te brengen; enkelen der besten waren zelfs onbemerkt in het gedruis voorbijgegaan. Hij had weinig gedronken, matig als hij was, en wijdde al zijne aandacht aan Godfried en Justine, welke laatste thans, allen dwang opgevend en achteloos alle wellevendheid aan den kant zettend, met de ellebogen op tafel gesteund, den rug naar hem toewendde, heel naar den jongen man gekeerd, die haar met onverborgen bewondering aanstaarde en een stil maar levendig gesprek met haar had, een gesprek in de hoogduitsche taal gevoerd, waarvan Croquet de beduidenis niet vatten kon en waarover zijne verbeelding werkzaam was.

Hij verliet na 't afloopen van het maal de tafel, vol spijt en misnoegdheid: dit gevoel nam hij echter voor deugdzame verontwaardiging, en hij vormde het plan nog dienzelfden avond met nagebootste hand eenen naamloozen brief aan Alexis, vol onrustbarende aantijgingen over het gedrag van diens vrouw, te schrijven, en zijn stap was wel nog eens zoo licht, en met welgevallen trok hij den kraag van zijnen paletot recht en grimlachte boosaardig in zich zelven, terwijl hij zich met rasse schreden naar het Noorderstation spoedde.