Drie novellen

Vreemde invloed. Mijne goede faam. Kromme Cies

XXXV.

Op eenen morgen verscheen Marie alleen aan de ontbijttafel en zei, dat George onpasselijk was, dat hij zulke erge verkoudheid van Mechelen, - hij was er daags te voren gaan pleiten, - had medegebracht, dat hij bijna niet spreken kon: ‘Die goede, arme jongen,’ voegde zij er medelijdend bij.

‘George!.....’ herhaalde Justine zonder opzien en als in gedachten, terwijl zij den vinger traag over het sneeuwwit tafellaken wreef, als wilde zij er een ingebeeld vlekje uit doen verdwijnen. ‘Ja George..... dit verwondert mij geenszins, Marie.’

‘Hoezoo?’ vroeg deze en zag haar navorschend aan met haar klein aangezichtje..

[p. 76]

‘George lijdt te veel armoede,’ antwoordde Justine met eene hooge kleur en pijnlijke krachtinspanning.

Marie begreep haar niet.

‘Hij is gisteren,’ voer de andere voort, ‘weer zonder ontbijt moeten vertrekken.’

‘Welhoe? Heeft Katrijntje hem dan geen koffie bereid?’ vroeg de huisvrouw verwonderd en ontsteld.

‘Ik was reeds op,’ zei Justine, ‘van uit mijne kamer had ik hem meer dan eens beneden naar het ontbijt hooren roepen; doch daar er geen antwoord wilde komen, en hij zeker niet meer wachten kon, vertrok hij zonder dat, en hij moest wel heel kwaad zijn, want hij sloeg de deur zoo hevig achter zich toe, dat heel het huis er van dreunde; maar gij zult het niet vernomen hebben, gij sliept zeker nog. Ik opende mijn raam en trad op het balkon: het was een koude morgen, de rijm lag op de daken, en ik zag George met rasse schreden in den mist verdwijnen.’

‘Ach God!’ zuchtte Marie.

‘Ik ontwaarde insgelijks Katrijntje in de tegenovergestelde richting met de broodjes in een servet, in druk gesprek met eenen jongen gendarm.....’

‘Met eenen gendarm!’ riep Marie in de grootste verbazing uit.

‘Nu ja,’ was het eenvoudig antwoord, ‘met dienzelfden gendarm, die hier elken avond een uur met haar aan de deur staat.’

‘Er staat hier een gendarm aan de deur, zegt gij?’ vroeg de meer en meer onhutste Marie,’ maar ik wil hier geene gendarmen aan mijn huis, ‘ik ga haar dadelijk wegzenden!’ en zij stond reeds op om die bedreiging werkstellig te maken.

‘Doe het niet,’ sprak Justine haar terughoudend, ‘doe het niet, Marie; want eene andere meid zal niet beter zijn dan deze.’

[p. 77]

‘Mijn arme George, zonder ontbijt!....’ zuchtte zijne bedroefde huisvrouw nogmaals.

‘Katrijntje is van goeden wil genoeg,’ zei hare zuster, die het eens begonnen gesprek wilde doorzetten, ‘maar zij is veel te jong om onder niemands leiding te staan, en hare ouders zouden recht hebben u rekening over haar gedrag te vragen.’

Nooit had Justine de goede Marie met zulke strengheid toegesproken; deze nam het echter van hare vriendin niet euvel op; zij greep hare hand, iets dat bij haar terughoudend karakter eene zeer uitzonderlijke liefkoozing was, en sprak streelend als een kind.

‘Brave Justine, gij zijt zulke voortreffelijke huishoudster, ik weet het, o zoo gij u hier aan het hoofd der zaken wildet plaatsen en Katrijntje in alles besturen, het zou waarlijk voor ons allen eene groote weldaad zijn, niet waar, gij zult het doen, Justine?’

Deze zag haar met teederheid in de oogen, glimlachte zoet en duwde in hare hand, daarom steeg de verbazing harer vriendin ten top, toen zij een heel bedaard ‘neen,’ vernam.

Het was het eerste, dat zij van Justine verlangde en zij kreeg een weigerend antwoord! Nooit ware de edelhartige vrouw in staat geweest iemand zelfs inwendig bewezen diensten te laste te leggen; maar het trof haar pijnlijk, haar, die Justine meer dan een zuster liefhad.

‘Neen,’ herhaalde deze langzaam het hoofd schuddend, ‘neen, duizendmaal neen!’

Er volgde eene beklemmende stilte.

‘Gij moogt niet dulden,’ sprak de echtgenoote van Alexis eindelijk, ‘dat eene andere vrouw hier uwe plaats inneme, dat een vreemde invloed u van uwen gemaal verwijdere, gij moogt niet gedoogen, dat de welstand, dien hij in zijne woning geniet, wisselvallig zij en hem

[p. 78]

door iemand anders dan door u zelve worde bezorgd.’

‘Maar ik kan mij met geene huishoudelijke zaken bezighouden!’ zuchtte Marie.

‘Gij kunt, als gij maar wilt,’ bevestigde hare vriendin.

Die gedachte was zoo nieuw, zoo zonderling voor de vrouw van George, dat zij onwillekeurig lachen moest; maar Justine hield vol, en het werd beslist, dat Marie onder hare leiding van heden aan beproeven zou het bestuur der zaken in handen te nemen. George mocht echter van dit besluit niets weten, ‘dat zal hij van zelfs wel ondervinden,’ zei Justine.

De geleerde vrouw strikte een wit voorschoot aan, en de beide dames begaven zich naar de keuken om te onderzoeken wat daar te verrichten viel.