De bruid des Heeren

XXXI.

Pia was dus zeer verwonderd en verlegen, toen op zekeren morgen het bruidspaar, door de moeder der bruid vergezeld, binnenkwam, en gansch van streek gebracht, wanneer zij onder allerlei vriendschapsbetuigingen op het trouwfeest uitgenoodigd werd.

Zij was zoo blij en zoo ontroerd. Louise had haar dan toch nog een hoekje in haar hart bewaard! Zij zaten naast elkander, hand in hand, Pia lachte haar aan, omdat zij haar gevoelens niet anders uitdrukken kon en had de tranen in het oog. De toekomende, een flinke kerel, welgebouwd, zelfvertrouwend en bevallig, boezemde haar sympathie en toch ontzag in.

En terwijl zij op het herhaald drievoudig vleiend aandringen schuchter: ‘Neen, neen,’ antwoordde, ontstond in haar hart een trippelend verlangen tot het bijwonen van het feest, dat

[p. 162]

ze overwon als iets misdadigs, iets in strijd met al hare begrippen van geoorloofde uitspanning, en even onwillekeurig en onvermijdelijk echter als de blos harer wang, de glans van haar lokken, de schittering van haar oog, insgelijks zoo onvereenbaar met al de haar omgevende vermolming.

Hoe groot was niet hare verrassing, toen tante Monica er zelf tusschen kwam om te zeggen: ‘Ja, ja, ze zal komen, het is eene gelegenheid om haar zwartzijden kleed, dat zooveel geld gekost heeft en ginder nu in de kast hangt, te pas te brengen.’

‘Ga maar,’ had de oude dochter gezeid, nadat de gasten, voor wie zij een flesch pastoorswijn had uitgehaald, omdat zij haar, die door een ieder nog bij haar doopnaam werd genoemd, ofschoon zij nu eene bel aan hare deur had en ‘op haar goed’ (van haar renten) leefde, ‘juffrouw’ Kneuvels hadden betiteld, wat zij als eene rechtmatige hulde aan haar vermogen had aangenomen.

‘Gij zult u eens “weldoen” en gij moet er niet beschaamd over zijn, het is maar weerhalen.’

[p. 163]

Pia had echter niet toegestemd om van den stoet deel te maken; doch zij zat in de kerk, te midden der toegestroomde menigte om de plechtigheid te zien, in afwachting, dat ze zich zou gaan aankleeden voor den maaltijd.

De kerk had een feestelijk voorkomen: er lag een tapijt, er stonden stoelen met fluweelen kussens voor de trouwers; de zilveren kandelaren waren uitgehaald.

Onder de aanwezenden was geene vroomheid te bespeuren. Er werd luid rondom Pia gefluisterd; alle hoofden wendden zich om, toen na een stilhoudend geratel van rijtuigen, andere eigenaardige geruchten aan de kerkdeur de komst der helden van het feest aankondigden.

Pia hield zich stil, het gelaat naar 't altaar gericht; maar zij keek toch ter zijde en zag de bruid aan den arm haars vaders, gansch in 't wit met een floers op het hoofd, een tuil van oranjeknoppen in de hand en den sleep, die verre achter haar ruischte en haar aan de beenen hinderend als terugtrok, vooropgaan, gevolgd door al de bontgetooide dames van den stoet.

Dat was een indrukwekkend oogenblik: een

[p. 164]

verdoofd rumoer van bewondering zweefde over het volk; het orgel dreunde. De verloofden traden vooruit en knielden; de priester legde de uiteinden zijner stool op de twee hoofden; woorden werden gepreveld; de ring aangestoken... en Pia's hart klopte, toen de beiden met gebogen aangezicht - vereend voor eeuwig - terugkwamen naar hunne zitplaats.

En voor de eerste maal van haar leven waagde zij het een wensch te vormen: ‘O, iemand aantreffen, die u liefheeft, die gansch zijn bestaan aan u toewijdt, die u troost, helpt en steunt, dien men aanbidt als een heilige!..’

En daar eene streng vermanende stem zich in haar binnenste tegen dien aandrang verhief, bracht een heimelijk antwoord deze ditmaal zegepralend tot stilzwijgen: ‘Is het huwelijk ook niet een heilig sacrament, even aanbeveelbaar als de zes andere? en is het niet door God zelf ingesteld?’

Aan den disch zat zij naast den neef der bruid, Donatus, een ouderen broeder van Gerulf, die nu onlangs priester gewijd was en het huwelijk ingezegend had, en na afloop der

[p. 165]

plechtigheid naar de pastorij was gaan middagmalen.

Donatus was bij een oom, koopman in bouwmaterialen te Crocke, opgebracht. Het was een ietwat gezet, blozend jong mensch; hij geleek op Gerulf, maar zijn haar was wat de landlieden ‘wortelgrijs’ 't is te zeggen eerder geelachtig dan vurig ros noemen. Bestendig aan de buitenlucht gewend, had hij het er te warm. Pia bemerkte, dat zijn nek en zijne ooren gloeiden en er druppels op zijn neus stonden. Indien zij wat meerder menschenkennis en levenswijsheid had bezeten, zou zij aldra het raadsel, waarom zij hier zoo dringend genoodigd was, hebben opgeklaard. Donatus vertelde haar al dadelijk, dat zijn oom van plan was hem de zaken over te laten; dat hij het huiselijk geluk boven alles op prijs stelde en men het jonkmansleven moede was, wanneer men de dertig achter den rug begon te hebben; dat hij van geen wereldsche vrouwen hield en een stil, godvreezend meisje huwen de beste waarborg voor de toekomst was.

[p. 166]

Pia ondervond, dat hij met zijne schijnbare terughoudendheid en zijn bedeesd voorkomen zeer mededeelzaam was. Zij wist, dat hij een vlijtig handelaar en een ‘brave jongen’ heette. En hoe onervaren zij in dit opzicht ook was, toch moest zij op het einde van het feest aan zich zelve bekennen, dat hij wel veel van haar moest houden om aldus uitsluitend met haar te spreken, en haar tot de vertrouwelinge van zijn zienswijze en zijn levensplannen te maken: oom zou bij hem inwonen - een man is immers niet hinderend in huis als eene vrouw bij jonggehuwden. Eens getrouwd, zou hij zelf niet veel meer in de herbergen noch elders gaan, juist genoeg om zijne waren aan te bevelen.

Zijne echtgenoote zou de kas mogen houden; in huis zou ze meesteres wezen, dat hoeft aldus. Eene oorzaak van twist is het verheimelijken van den geldelijken toestand vóór het huwelijk; dat wilde hij niet, zijne handelsbalans zou ter inzage der belanghebbende liggen, want zijn gewin was goed, zijn oom was een welstellend man....

[p. 167]

Waarom klopte Pia's hart nu niet bij het vernemen van al die voordeelen, verbonden aan zijn hand? Waarom toch vormde zij de heimelijke, streelende hoop niet, hier zelf de uitverkorene te wezen, wanneer hij aldus tot haar sprak met trouwhartigen blik en argeloozen glimlach, zij, die eenige uren geleden in de kerk gebeefd had van aandoening bij de enkele schroomvallige onderstelling aan een voor haar opgewekt liefdesgevoel?

Waarom was haar handdruk koel, toen zij des avonds afscheid van hem nam, en had zijne blijkbare vooringenomenheid met haar geen andere snaar doen trillen dan die eener bescheiden, met weemoed vermengde zelftevredenheid?...