Alles zingt

liedjes en rijmpjes voor het kleine volkje

235. Een groot spook.

Ik ken een spook, een ak'lig spook,

Een spook om voor te vreezen,

Een spook, waarvoor men overdag

Het meest dient bang te wezen.

Het sloft traag op zijn' beenen voort;
Het spreekt heel langzaam, woord voor woord,
'T is moê van 't niets doen en 't verslijt
Met droom'rig rondzien al den tijd.

Zegt, zoudt gij soms niet weten

Hoe 't spooksel wel mag heeten?

En zoo gij 't soms niet weten mocht,

Wil ik het wel vertellen.

Dat spook heet Luiheid, en het komt

Den mensch bij dag meest kwellen.

Maar zoo het hier komt, spring dan op
En geef dat wangedrocht een' schop,
Of pak het stevig bij zijn' kraag
En geef het eens een flink pak slaag,

Dan maakt het lange beenen

En 't spooksel is verdwenen.