Alles zingt

liedjes en rijmpjes voor het kleine volkje

[p. 115]

114. De drie verdwaalde gezellen.

Eens waren drie gezellen

Verdwaald al op de hei.

Het was niet in Augustus

Of in de maand van Mei.

'T was midden in den winter;

Het ijs lag vuisten dik,

En Heer van Vriezenburgen

Was wonder in zijn' schik.

Hij had het laten sneeuwen,

Zooals men zelden zag;

Er waren heele velden

Waar 't voeten hoog wel lag.

Nu vonden op de heide

De drie volstrekt geen' weg;

Zij zagen nergens huizen;

Zij wisten heg noch steg.

Zij waren moê geloopen

En zagen turend rond,

Tot één van die gezellen

Toch eindelijk wat vond.

Het was een' paal, die vreemden

Den weg weer wij zen kan,

Doch toen zij nader kwamen

Wist geen er nog wat van.

Men kon geen' letter lezen:

'T was sneeuw maar, wat men zag;

'T scheen of die wollen deken

Er vuisten dik op lag.

[p. 116]

 

Hier moest men wat verzinnen,

 

Toen kroop een, wonder vlug,

 

En met een' stok gewapend

 

Zijn' makker op den rug.

 

 

 

Hij schoof met forsche streken

 

'T besneeuwde naambord glad;

 

De derde las: Naar Ede.

 

Toen wist men weer het pad.

 

 

 

En onze drie gezellen,

 

Vermoeid, zooals ik zeî,

 

Zij dwaalden nu niet lang meer

 

Op de verlaten hei'.

 

 

 

En toen ze te Ede zaten

 

Aan goed verwarmden haard,

 

Zeî de een: ‘Wat is een mensch toch,

 

Alleen, nog weinig waard!’

 

 

 

‘Jawel,’ sprak toen de tweede,

 

‘Dat mag nog eens gezegd,

 

Als wij elkaêr niet hielpen,

 

Dan kwam er niets terecht!’

 

 

 

De derde zeî, al proevend

 

Van 't krachtig gerstebier:

 

‘Maar zonder slim te wezen

 

Zat geen van ons nog hier!’