Gedwongen vriendt

[p. 5]

Toe-eygening Aan d'Achtbaare Voorzienige Heer Jan Vos, Koopman tot Amsteldam.

Myn HEER en Waerde NEEF:

NA 't zeggen van den Lacedemonischen Vorst Cleomenes, kan men de gemoederen der menschen, meer door oprechte trouw, en vriendelyk onthael, als door giften en gaven, aan zich verbinden: 't welk met de waarheyd gants geen ongelykheyt heeft; want door uwe heusheyt en goede inborst, met ontallyke vrintschappen (onverdient) aan my betoont, ben ik met een natuurlyke beweeging aangeport en gedwongen om, of in myne onmoogelykheit iets mooggelyk te vinden waar myne dankbaarheidt aan U E te kennen geven. Maar steeds door myne geringe en klyn ingebeelde vergelding tegens U E. groote gunst verachtert, gedacht ik eyndelyk op dese woorden van Quintus Curtius,

Wie zich schaamt in zyn staat,
Om anders groot geluk,
Die doet zich zelven quaat,
En oorzaakt meerder druk.

Hier door weder aangeprikkelt hebbe ik alle middelen gezocht, of ook iets by my konde voortgebracht werden, om U E. te behagen. Veel dingen over hoop te haalen wierdt my door den Heere de la Noüe ontraden met deeze spreuk:

Die door lnbeelding by zich zelven veel besluyt,
Raakt vol onnutte zorg en recht heel weinig uyt.

Dewyl ik my vast in deeze woorden bekommert

[p. 6]

vondt, is my de Geest van den verstorven doch eeuwig in heugnis levenden Madritsche Apoll, en grooten Spaanschen Poëet Lope de Vega Carpio opgewekt en herschapen door den kunstlievenden en yverigen Heer Jacobus Baroces, zweevende op Nederduytse wieken, voor myne oogen verscheenen, en al prikkelende zyn taalgenoot en rust benydende vrint, gedwongen, deeze zyne gedwongen Vriendt my over te dragen, om op onze Amsteldamse Schouwburg in Neder-duytse Vaarsen te doen herleven. Dewyl ik nu acht eenige stof bekomen te hebben, om dien vriendelyken bant, daar U E. my meê gedwongen, en aan U E. verbonden hebt, vaster te knoopen en te verbinden, zoo laat dezen Gedwongen Vriendt, neffens het oprechte hart, van uwen ongeveynsden en geenzins ontvreemde Vriendt, onder de Wieken uwer achtbaarheydt hunne toevlucht genieten. Indien'er iets in is dat u gevalt, het zal ons genoeg zyn, en onze moeiten zullen in wellusten verand'ren. Geen gefronst Voorhooft, noch dwarsgetrokken Oog zal oyt den yver van dankbaarheyt in my uytblussen, die door U E. ryp verstandt, en bezadight oordeel van dach tot dach meer en meer in oprechte liefde bloeyen zal. Wel aan ontfangt dan, waarde Neeff, bid ik andermaal, deezen Gedwongen Vriendt, tot teeken van ware en oprechte Vriendtschap van die, die U E. van harten wenst alles wat u hart tot tydtlyke en eeuwige welvaart zelfs wenschen zoude, en blyft altydt U E. willige en dienst-verplichten

Vriendt en Neef,

Isaak Vos.