De wonderlijke avonturen van Zebedeus

Nieuwste bijlagen

[p. 224]

Op een pauwoog-vlinder.

Door 't licht kom ik aangedwerreld
In doovende nazomerwereld,
Luchtig gelijk een veêr
En daal als een sprookje neêr,
En wenk als een fabel op
Met mijn gespriete kop.

Als 't woord in een arme dichter
Kom ik al voller en lichter;
'n Spraakloos, een roerend nietsje,
Een vlammetje, beeldje, een ietsje,
Dat monkelt en oogelt groot,
Ruimtelings, ongenood.

Ik weet niet hoe dat ik werd;
'k Houd wapperwijd uitgesperd
'n Flonker-donker verhaal:
De runen en raadseltaal
Van mijn ontbonden duister,
Toen ik verstierf tot luister.

Er zijn er die op mijn vlerken
De teekens van tranen merken,
Die in mijn stem'ge dracht
Hervinden de toon der klacht,
En aan mijn onwichtig zweven
De naam van grillig geven.

[p. 225]

 

Maar kom ik ter fleurige drempels

 

Der woningen, blinkend van stempels,

 

Spieglen tijds rijpen pronk

 

Waarvan ik betokkeld vonk,

 

Blijft menig bewogen staren,

 

Zijn jeugd weêr aan voeld' varen.

 

 

 

Wijl spreken zij doen tot het hart

 

Mijn vleugels als avond bestard;

 

Wijl uit hun stille vlam

 

Een lonken plotseling kwam

 

Als wijngloei, knoppen van rozen:

 

Dat 's mijn metamorfose.

 

 

 

Dan maken mijn vluchtige blaadjes

 

Al wiegelend verliefde praatjes,

 

Onttoovren stroeve lippen

 

Geparel van tandentippen,

 

En roemen purper gespreid

 

Nachts wonderbaarlijkheid.

 

 

 

Of dwalen mijn smachtende schijnen

 

Door droomers en peinzende breinen,

 

En brandt van mijn teêr fluweel

 

Een glans op papier, in penseel,

 

Een nagloed van zon en maan,

 

Lustvol en troost-belaân.

 

 

 

'k Ben somber en ik ben vroolijk,

 

Zwaarmoedig-ernstig en oolijk,

 

Bloedwarm, vol van azuur,

 

Een eindloosheid, kort van duur,

 

Een gave, een gever, een schat,

 

Een praler, 'n hemelsche fat.

[p. 226]

 

Zoo ben ik; mijn feestelijk zwerven

 

Leeft in de sfeer van staag sterven;

 

Al mijn geluk, mijn rood,

 

Zweemt naar het blauw van mijn dood

 

En zwijmt op mijn wieken broos

 

Als 'k klep bedoelingloos.

 

 

 

Van woorden leeft enkel de zin,

 

Van 'n bloem is honig 't gewin,

 

En die mij werd gegeven;

 

Dus ga ik weêr verder zweven,

 

Dus volg ik slechts mijn natuur,

 

Rol ik mijn tong uit en puur.