Jacob

[p. 201]

Het stukje dat hier gegeven wordt, is nimmer in een bundel opgenomen. Het werd geschreven in Soest 27 Januari 1906 en verscheen in den 4den jaargang van het tijdschrift Vlaanderen, uitgave C.A.J. van Dishoeck, Bussum.

Een Bladzijde.

Het was een wondertje; een klein, vurig wondertje. Wanneer ik het zag in den tuin, als ik keek door de middelste ruiten van het raam, naar Celsius-Fahrenheit, wist ik het was een boodschap, en als het zich dagen lang schuil hield waren de dagen meest dof. Het kon toch zoo oolijk voor mijn oogen komen, met de radheid van een muisje: Sjiet! daar ben ik, wat zegt ge nu van mij.

Ben je daar weder, zoo zei ik, om wat warms te brengen in deze dagen die maar memories van dagen zijn. En dan leek het mij aan te kijken uit de donkere kraaltjes, gelijk een doove die allerlei heerlijkheids hoort in zijn grootsche stilte.

Wondertje met je borstje als een dageraad, zei ik in den ouden toon die wel eens van zelve op de lippen komt wanneer de dagen grijzen; prachtig vogeltje, verbeterde ik mijzelven, welkom om je mooie tooitje, dat ook als een schalletje van avond is, en herinnering aan vele mooie gloedjes, nu begraven, te loor geraakt in de asch die de zomer maakt. Ik wed, ik wed, gij spelt weêr sneeuw.

En het keerde zijn befje toe, het tilde zijn snaveltje en kropte zijn veêrtjes en leek naar het wezen te zien daar

[p. 202]

binnen de roeden van de ruit. En ik keek in zijn oogjes zooals ik wel eens kijk in veel grooter oogen, en f.t, 't was weg....

....En 'k zag een bosch dat zwaar stond in de zwoegende drift van sneeuw en ik hoorde gezwalp van wind. Ik zag een joggie gedrukt staan aan een boom. Hij had een buisje aan met verschillend gekleurde armen die glommen overlangs en een broek had hij aan die glom langs zijn beenen en zijn pet als zijn kleêren was bespikkeld en bespat. Naast hem, aan denzelfden kant van de groene, bezijpelde stam leunde een langachtig bakje met een hekje er aan vast: 't ‘resteel’ waar glazenmakers ruiten in vervoeren, dat aan de zeelen kan gedragen worden als een mars op den rug. Het was nu leêg; hij had de ruiten al bezorgd op 't karwei: een groote ‘plaats,’ waar de perzikeboomen waren losgebonden van het lei-hek voor de schutting; het hek werd wit geverfd door de knechts en de ruiten waren groene geweest, broeiruiten, voor 't platte glas. Het joggie schuilde voor den storm.

Hij stond daar met bang-zwarte oogen, zijn mond was wat open ook en hij hield zijn knuist, in een wollen want, op een plekje voor zijn borst. Zóó kende hij het bosch niet, zoo wild, zoo woest; in zùlke zwaaiingen en stuivingen van sneeuw, van akelig-ritselende, nà-gehuilde sneeuw. De vóórste dikke boomen wrongen, groeiden gruwzaam; de verre waren zoo vèr, zoo wijd en daar tusschen, de schimmen, de schimmen. Hij bleef daar stilletjes staan en toen er het bulderen uit was en 't ritselde gewoon en 't bosch maar alleen wat witter was geworden dan het toch al was, zag ik het ventje zijn hand verstoppen in zijn vest en hij had er een vogeltje in, met een gloedje voor zijn borstje en hij beblies het met zijn adem....

Sjiet! riep het buiten om mijn aandacht en aangedwarreld

[p. 203]

kwam het van een tak, wipte op den grond, beet er naar de musschen die ook wel mooi zijn met hun donkere schabrakjes en f.r.t. was 't weg. Het doofde zijn vlammetje in dor geblaârte, zittend in de verte dan te gloeien op den rand van het priëel....

....En ik zag een gang van witte muren al smaller worden als een laan, open in het heldere licht van hooge rijen ruiten op elkaâr. De vloer was van platte, roode steenen, in het midden onderbroken door een glansplek en óver het raam was een boog in den muur en daarbinnen was een trap. En ik zag een jonge borst in een mouw-vest, besmoeseld en bespat, loopen in de gang; het stokje van een glazenmakers-diamant stak uit zijn vestzak op; het heft van een stopmes uit de zijzak van zijn broek en een schort was gedraaid om zijn lenden.

En uit de ruimte der trap kwam een maagdje aan, met een hagelwit tuit-mutsje op het haar, in een donkeren tabberd en haar hals boog rank als een vogellijn uit de vouwen van een witten doek. Korte mouwtjes van verscheiden kleur omsloten haar bloote armen; zij had blauwe oogen. De jongen zei enkel gedag, ofschoon hij haren naam zeer goed wist en hij bloosde....

....Is het nu niet vreemd te staan doezen voor ruiten en te volgen wat sinds lange verloren werd uit 't oog en te murmelen van onschuld en drang, terwijl de gedachtenis aan een vogeltje dwerrelt, met iets zoo heftigs als een bloedvlek onder zijn keeltje....

Ik had moeten vertellen dat het borstje dood is. Het is diezelfde trotsch-snorrige kater, daar voorbij stappend op zijn krolle-voeten, honderdmaal gewichtiger dan hij 't waarlijk doet, die het heeft gevangen en vernield. Hij lekkebaart nog; ik zou hem kunnen keelen, het monster. Neen, ik zou

[p. 204]

niet kunnen; ik zou het wellicht zien in zijn gele oogen en dan....al zijn onwankel gedoe komt toch maar enkel dáar-door omdat hij nimmer in der eeuwigheid aan 't uur denkt van zijn dood.

Neen, geen zinnebeeld. Simpel als versch-gevallen sneeuw liggen ze achter de regenton van 't huis, de zoet-roode, bolle veêrtjes van het borstje.