Vaderlandsche historie. Deel 23

Tegenverklaaring van de Prinses Douariere van Oranje en Nassau.

Op de omvraage over dit Voorstel in 't Kwartier der Zevenwouden verklaarde de Meerderheid der Leden wel te mogen lyden, dat het aan de Gecommitteerden in het Mindergetal werd medegedeeld, en vervolgens in de drie andere Kwartieren gebragt, gelyk geschiedde. Zodanig een stap kon niet verborgen blyven voor de oude Prinsesse, die, deswegen hoogst verwonderd en misnoegd, de Gecommitteerden van 't Mindergetal ten Hove verzogt, aan welken zy hoofdzaaklyk te kennen gaf, ‘dat het hun Ed. Mogenden niet vreemd zou voorkomen, dat zy, in

[p. 366]

haar geweeten overtuigd van de Landsmoederlyke zorge, en hartlyke zugt, met welke zy, geduurende eene zo lange eeks van Jaaren, in alle gevals - verwisselingen, en wel voornaamlyk zints de Acte van Tutele, de belangen des Gewests, hadt in agt genomen, verklaarde ten uitersten verbaasd gestaan te hebben, over het onverwagte Voorstel, in 't Kwartier der Zevenwouden gedaan, en door de Meerderheid van 't zelve omhelsd, om de Meerderjaarig Verklaaring van zyne Hoogheid één Jaar te vervroegen, zonder haar des vooraf eenige opening te geeven, of het gevoelen van den Erfstadhouder in te neemen. - Zy hadt daarom niet kunnen afzyn haaren Kleinzoon terstond kennis te geeven van deeze byzondere stappen des Kwartiers van Zevenwouden, en te verzoeken Hoogstdeszelfs meening daar op te mogen verstaan; en kon zy, den inhoud van 't antwoord des Stadhouders mededeelende, verzekeren, dat zyne Hoogheid zeer misnoegd was over het Voorstel, door het Kwartier der Zevenwouden gedaan, en 't zelve aanmerkte als zeer gevaarlyk, zo voor den Staat, als voor Hoogstdeszelfs Persoon, en zeer hoonend voor Haare Hoogheid, weshalven de Prins verzogt dat Haare Hoogheid wilde mede werken, ten einde dit Voorstel by de Staaten niet mogt worden vastgesteld; waar uit bleek dat de Stadhouder zich stipt dagt te houden

[p. 367]

aan de genomene Besluiten omtrent het Stadhouderschap, en zich, naast god, op dezelven, gelyk ook op de Acte van Tutele, als een vast anker, verliet: ja zelfs voor zyne Vrienden niet kon houden, die eenige veranderingen daar in voorstelden, of het bestonden zulke gewigtige Staatsbesluiten, met eenpaarigheid genomen, by meerderheid in één Kwartier te veranderen. Zy twyfelde, over zulks niet, of de Staaten zouden van gedagten weezen, dat het Kwartier van Zevenwouden behoorde voorgesteld te worden, om van het gedaane voorbaarig Voorstel af te zien, en 't zelve in te trekken; en by aldien, dit onverhoopt mogt worden afgeweezen, dat dan de Staaten der andere Kwartieren niet zouden goedvinden, tot hetzelve toe te treeden, maar 't zelve te eenemaal te verwerpen.’