Volks lieden-boek

De ys-slee.

Wys: Hier heeft my Roozemond bescheiden.

De sneeuwvlok kleedt de straat en daken,

Het vlietend water dekt een korst,

Maar door de sneeuw-en ysvermaaken

Vergeet de sterke jeugd de vorst

Wat heeft de knaap nu al bestiering,

De schaats ziet half verroest den dag,

Men werkt den Goeyjan van de Vliering,

Waar hy zins Maart te droogen lag.

Piet Franssen laat ook 't lekker vuurtje

Aan zyn oom Arend om de klet,

[p. 37]

 

Hy houdt meer van een avontuurtje

 

Dan van een takkebosch of 't bed.

 

 

 

Hy weet niet, waar hy zal belanden,

 

En is met de ys-slee al op straat.

 

Hy schuist na Wimpje van den Sanden,

 

Een meisje vriendlyk van gelaat.

 

 

 

Hy klopt er aan! zy zeit: Wel Pieter!

 

Altoos zo woest. 'k Heb myn gehoor,

 

Geloof my, zeker ik verschiet 'er

 

Geweldig van: wat hebje voor?

 

 

 

Wel, Wimpjenicht! ik kwam je vraagen,

 

Zegt hy, daar hy zyn hoedje ligt.

 

Of ge ook in 't ryen hadt behaagen,

 

Ik ben jou Neef, en jy myn Nicht.

 

 

 

Jaa Neef en Nicht van Adamswegen,

 

Zoo zegt ze, daar zy schalkig lacht,

 

Maar 't ryen; 'k heb 'er juist niet tegen;

 

Ik zeg myn ouders goeyen nacht.

[p. 38]

 

Daar ging hy met de Maagd toen schuiven

 

Langs markt en straat en gragt en wal.

 

Zy komen by de Blaauwe Druiven,

 

Daar moet de Goeyjan nu op stal.

 

 

 

Hoe zaagt daar Meeuwis op 't viooltje,

 

Het hart van al de jeugd is groen,

 

Jaa door elk koddig kabriooltje

 

Vervroegt met 't vrolykst Jaarzaizoen.

 

 

 

Ons paartje danst daar ook heel snaarig,

 

En houdt elkander steeds in 't oog.

 

En Piet was op geen zoentjes kaarig,

 

Als Wimpje na haar stoeltje vloog.

 

 

 

Op 't lest kwam ook de tyd van scheyen,

 

Kom Pieter! zegt ze: - 't word al laat,

 

't Is goed, zeî Pieter dat wy beien,

 

Byzonder ryen deze straat.

 

 

 

‘Neen! Pieter! dat zal niet geschieden,

 

‘Myn goeye vriend! dat was niet pluis.

 

‘Dat doen geen eerelyke lieden,

[p. 39]

 

‘Wy gaan met de andren meê na huis

 

 

 

Zo sprakze en Pieter dorst niet kikken,

 

Zo stelde zy zyn wensch te leur.

 

't Was waarlyk, of hy niet kon slikken,

 

Toen hy de slee schoof voor haar deur.

 

 

 

Hoor Wimpje, zucht hy, onder 't danssen,

 

Zag ik zo menigmaal jou aan.

 

'k Zeî in me zelven. Pieter Franssen!

 

Hoe is 't? wat ben jy aan gedaan.

 

 

 

Ik heb zoo'n zin in jou gekreegen. -

 

‘Zo zeker! is dat uw begrip,

 

‘Gaa heen, slaap eerst nog eens ter degen,’

 

Zo sprak zy, heengaand' met een wip.