Kribbelkes. Gediechskes in 't Mastreechs

[p. 40]

II. Mastreech

In Mastreech dao bin iech gebore.

Veur mien awwers.

In Mastreech dao bin iech gebore,
Bij 't roesje vaan de Maos,
Iech leep, wie iech klein waor, verlore
In de sjeem vaan de Sintervaos,
De Sint Matijs en Slevrouwe,
En späölde bij Minkeleers;
Op de Merret höb iech miech gehouwe
En door de stankètsels gepeers.
Iech leep door de huip vaan de hötsjes
Vaan roed en vaan wit boeremoos
En trok um de hoejerpötsjes
Vaan de wijfkes... Dat waor de sjoos!
Iech ruuk nog de kies en d'n hiering
De keui en de speebek, 't fruit,
En huur nog - 'ch doog sjus 'ne piering
Aon mien aangel - d'n ‘duukboot’ zien fluit.
Op de lieg, lang, platte kare
Vaan Reego zie groet febrik
Dao höb iech miech op laote vare
En voolt vaan de voormaan de smik.
Iech keek geer nao de beut en de sjeepe
In 't kenaal of de Bessing,
De lui, die deveur trokke en leepe,
Stoon nog in mien herinnering.
Iech dwaold' in de geng vaan de Berreg
Mèt e boezjieke in e stök bleek,
Mien Ma voont dat altied zoe erreg
Meh niks wat miech fijnder toen leek

[p. 41]

 

Este getse en sjraavlend te zeuke

 

In 't sjiemerig leech nao de weeg,

 

Soms begôs eine benklik te beuke

 

Meh dee kraog boete miestentijds sleeg.

 

In de Werreke zeukde iech slengskes,

 

Sallemanders en koeleköp ouch,

 

Iech kroop mèt door aw vestinggengskes

 

En doog al ins get wat neet doug.

 

Iech reipde zoe geer door de straote,

 

Selbrikde op Vrietof of Plein,

 

Of goeide mèt mien kammeraote

 

'n Us plaogend klikske oettrein.

 

Iech wandelde geer door eus paarke

 

Langs Vief Köp en de sjoen Zwaonegrach;

 

Iech zaog 't verdwijne vaan de aarke

 

Wie de aw brök woort aofgeslach.

 

Iech zaog in verseerde straote

 

Persessies en optöch zoe blij,

 

En klummelde soms gans verlaote

 

Nao Berreg of Franse Batterij.

 

 

 

In Mastreech dao bin iech gebore

 

Bij 't roesje vaan de Maos.

 

Miene jongen tied sjijnde verlore

 

Es iech wiet vaan mien stad aof waos,

 

Meh in miene geis stoont geteikend:

 

Mien aw stad en häör sjoen sielhoewèt,

 

De tores nao d'n hiemel touwreikend.

 

Dat beeld draag iech altied nog mèt;

 

En ouch nog de foonklende klaanke

 

Vaan häör spraok, zoe sjoen wie meziek!

 

Wee moot iech veur dat alles bedaanke?

 

- - - - - - - - - - - -

 

'ch Waor, Goddaank, Treechter awwers riek!