Gids voor den eenvoudigen bijbellezer

[p. 70]

Hoofdst. XV. - Verdeelingen van den Bijbel.

De Bijbel bestaat uit twee verzamelingen van schriften, bekend onder de namen van het Oude en het Nieuwe Testament. Het eerste bevat de opeenvolgende openbaringen van den wille Gods aan de Israëliten gegeven, vóór de komst van onzen Heere Jezus Christus; het tweede de van God ingegeven schriften der apostelen en evangelisten. Zij tellen in het geheel zes-en-zestig boeken. De negenen-dertig boeken des Ouden Testaments werden door de oude Joden in drie klassen verdeeld, welke genaamd werden: 1^e de Wet, 2^e de Profeten, 3^e de heilige Schriften. - De Wet, welke de vijf boeken van Mozes bevatte, heette Pentateûchus, naar een Grieksch woord, dat vijf werktuigen beteeekent. De Profeten hielden in: de boeken van Józua en der Rigteren, de twee boeken van Samuël, en de twee der Koningen, welke de Oude of Eerste Profeten genoemd werden; de Laatste Profeten bestonden uit de profetiën van Jesája, Jeremía, Ezéchiël en die der twaalf kleine Profeten van Hozéa tot en met Maleàchi, die voor één boek gerekend werden. De Hagiógrapha, of heilige Schriften waren zamengesteld uit de Psalmen, de Spreuken, het boek van Job, Salomo's Hooglied, het boek van Ruth, dat der Klaagliederen van Jeremía, den Prediker, de boeken van Esther, Daniël, Ezra, en de twee boeken der Kronijken.

De rangschikking der gewijde Schriften, zoo als die in onze Bijbels voorkomt, is niet naar de juiste tijdorde geschied. Het boek Génesis echter, dit stemt iedereen toe, is het eerste geweest, en men meent dat het boek van Job omstreeks denzelfden tijd door Mozes afgewerkt is. De profetiën van Maleàchi vormen het laatste boek des Ouden Testaments.

[p. 71]

De Psalmen zijn altijd op zich zelve staande opstellen geweest. De andere heilige boeken werden in 53 grootere en kleinere afdeelingen verdeeld, waarvan men iederen sabbat ééne las; en op die wijze werd het Oude Testament in den loop van ieder jaar in het openbaar geheel doorgelezen.

De Heilige Schriften hadden oorspronkelijk niet één zinsnijdings-teeken; alle letters stonden even digt op elkander, alsof elke regel slechts één woord was. De noodzakelijkheid eischte ten behoeve van de openbare en bijzondere lezing, dat men een en ander afscheidingsteeken aannam. De Joden zijn al vroeg begonnen de gemaakte afdeelingen van elkander te scheiden; volgens sommigen ten tijde van Ezra; anderen zeggen dat het eerst in de tweede eeuw der Christelijke jaartelling geschiedde. Het Nieuwe Testament werd het eerst door Hiërónymus in de vierde eeuw afgedeeld, en in de volgende deelden Ammónius en Euthálius ze in lessen en afdeelingen af ten gebruike van de kerk.

De verdeeling van den Bijbel in hoofdstukken (kapittels) en verzen, die evenwel niet zoo klein waren als de tegenwoordige, werd door kardinaal Hugo omstreeks 1240 ingevoerd. Het plan van Hugo ter kennisse gekomen zijnde van Rabbi Nathan die in de 15^e eeuw leefde, maakte deze eene concordantie van het Oude Testament, waarbij hij de hoofdstukken behield, maar de versverdeeling verbeterde. De geleerde Robert Etienne (Stéfanus), boekdrukker van den koning van Frankrijk, verdeelde in 1545 ook het Nieuwe Testament in verzen. Deze verdeeling is zeer dienstig tot het opzoeken der aanhalingen uit de Schrift, en een groot gemak voor ons; doch hierdoor (en dit moet men wel in het oog houden) worden de volzinnen dikwijls gesplitst en verbroken; daarom is

[p. 72]

het, om den zin der Schrift regt te vatten, vooral noodig dat men leze alsof die verdeeling niet bestond; ook is het van het uiterste belang, indien men een vers of eene aanhaling of ook wel een geheel hoofdstuk der Schrift goed wil verstaan, het voorafgaande en volgende daarbij te lezen en het een met het ander goed te vergelijken.

In den Bijbel vindt men:

in het O. Testament		in het N. Testament		in het geheel
Boeken	39.	Boeken	27.	Boeken	66.
Hoofdstukken	929.	Hoofdstukken	260.	Hoofdstukken	1189.

Het middenste en tevens het kortste hoofdstuk in den Bijbel is psalm 117. Het 19^e hoofdstuk van het 2^e boek der Koningen en het 37^e van Jesája zijn geheel, en Ps. 14 en 53 bijna eensluidend.