Ons van de straet verdryven;
En vorst die onverzoenlyk byt
Ons kerkren in de woonst!
Ja dit beschikte d'hoogste magt,
Van hem zyn deeze wetten!
Den mensch die 't zoete smaeken wilt,
Dat hy ook 't bitter proeve:
Men weet na droefheyd koomt vermaek,
Zoo kan hy steeds te vreden zyn,
Die zich zyn lot getroost.
Ik wil by dit voorbeeld aenraeden de jonge beginnende dichters, dat zy eerst rymlooze versen zouden maeken, om de maet en tydsruymte der woorden wel te leeren kennen.
Onze tael van veele zoo veragt, kan ook allerley stoffen, zoo als verscheyde dichtstukken bewyzen, in rymlooze verzen beschryven. Dat de beoeffenaers der fransche tael dit eens beproeven, en ik zal gelooven, niet dat ze de onze in rykdom en schoonheyd kan evenaeren, maer datze evenwel eene hoedaenigheyd bezit, die by de zoo-genaemde fransquillons en gallomanes, eenigen lof zoude verdienen. Maer, hoor ik niet eene stem? surdo narras fabulam. 'T is aen een doofmans deur geklopt, of wel by een die d'ooren stopt.
Auteursrechtvrij
