Vlaemsche dichtkunst. In vier zangen in heldenversen beschreeven, en verrykt met geschied- en letterkundige aenteekeningen, gevolgd door de Vlaemsche prosodia
(1842)–Thomas van Loo–
Auteursrechtvrij
[pagina 185]
| |
 | |
Lof
| |
[pagina 186]
| |
Neen! hy verdiende zelf den naem van dichter nooyt,
Die hier op 't feest voor haer geen kunste bloemtje strooyt!
Voor my, 't is m'altyd zoet, ook waer het kon geschieden,
Haer vol genegentheyd myn eerbewys te bieden.
Gelyk de stille deugd, eenvoudig onbekend,
Haer dagen overbrengt tot pragt nog lof gewend,
Zoo bleef de moedertael by haere gunstgenooten,
In een beperkten kring beoeffend, stil beslooten.
Of als een akker door geen hebzugt ooyt geploegd,
Zich met het voeden van zyn wild gewas vernoegt.
Zy nam alleen ter hert, en 't was haer welbehagen,
Den ingeboornen slegts haer kennis op te draegen.
En egter wierdze met vervolging lang belaên,
De snoode dwinglandy met vryheyds momtuyg aen,(1)
Verkogt haer aen den haet van snoode volkstyrannen;
Men zagze uyt eygen erf uyt kunst en raedzael bannen,
Den ondergang bereyd, als brabbeltael bespot,
Vertrekken treurig heên, de tong en mond in 't slot;
Zy zugtte, en evenwel, hoe bits door Nyd bekroopen,
Vond zy een schuylplaets by haer liefste vrienden open.
Maer heden, daer ze zich in 't ryk der vryheyd ziet
Waer 't al bescherming en verdiende gunst geniet,
Mag zy met blyd gelaet, in ed'le trotsheyd glooren,
En heerschen meer als ooyt in vollen glans herbooren!
Wat blyden ommekeer! wat grootsch vooruytgezigt
Zy ziet haer duerzaemheyd wel haest voor vast gestigt,
Een ivrig staetsbestier haer kragtig ondersteunen,
En schryvers hoog geägt haer groot vermogen dreunen!
Ziet gy die schoone daerze in lieflyk tooysel pronkt,
En 't hert haers minnaers door een liefde wenk ontvonkt?
| |
[pagina 187]
| |
Gelyk een lente-zon na vorst en hagelbuyen,
En koude en stueren wind, ons toelacht uyt het zuyën,
Verschyntze voor ons oog in ongewoon sieraed.
Of als een Herderin, wier nedrig land-gewaed
Bedekte voor 't gezigt de zoetste aenloklykheden,
Thans in de grootste pragt den rykstroon mag betreeden,
Wanneer een Koning, wien zy door haer schoonheyd treft,
Haer tot zyn lieve bruyd en volksvorstin verheft,
Zoo zoet, zoo streelend ist zyn eerbied op te draegen
Aen 't zielverrukkend beeld van al zyn welbehagen!
Hoe vuerig snelt de drift naer 't voorgestelde wit,
Dat lang ons dienstbewys en liefde-trek bezit!
Koomt, nad'ren wy! laet ons die edle schoonheyd kennen,
Ons aen haer vriendschaps wenk en inspraek steeds gewennen:
Komt, dringen wy verrukt den nagt der eeuwen door,
Haer volgend onbeschroomd op oudheyds glorie spoor!
By 's werelds eerste wieg, wanneer de stervelingen
Bewoonden 't zelfde land, in digt vereende kringen,
Hun tael was maer een tael uyt d'eerste bron gevloeyd.
Maer ziet de menigte, gedeurig aengegroeyd,(2)
Was haest gedwongen door verwarring zich te scheyden.
Toen blindlings zwervend waer het lot hen ging geleyden,
Verloos het meeste deel dien kostelyken pand.
Een deel dwaeld' hier en daer op dor onvrugtbaer zand,
Wyl 't ander in een schoon en weeldrig oord geweeken,
Leerde in zoo blyden stand in ander klanken spreeken.
Maer zeker heeft een tak, 't zy in welk aerdsch gewest,
Hy zich zag voortgeplant, in vast verblyf gevest,
D'oorspronkelyke tael door 's hemels wil geheyligd,
Bewaerd, en als een schat door zyne gunst beveyligd,
| |
[pagina 188]
| |
Tot onzen tyd gebragt; - meer waerd als Perus goud,
Een ryk juweel dat nog zyn vollen glans behoud.
En dit blyft onze spraek! wat grootheyd! welk een luyster
Straelt door de nev'len heên van 't wyd verspreyde duyster!
Verwondring ryst ten top!... Myn tael vangt haer bestaen,
By 't eerste werelds uer, by 't eerste menschdom aen!
Laet vader Abraham den tongval der Chaldeeuwen,
Verbastren op zyn togt, en leeren aen d'Hebreeuwen,
Zyn spraek draegt evenwel dat oudheyds kenmerk niet
Dat boven andere zoo ryke glanssen schiet.
Die tael waer in den zoon van Amram heeft geschreeven (*)
En 't wonderlyk verhael der schepping eerst gegeeven;
Hoe menig vreemde woord is daer niet in bevat,
Dat in haer letterkunst geen vasten oorsprong had.
O tael die wy met regt als een der oudste pryzen,
Bedrieg ik my? wie zal my anders dit bewyzen?
Wie toont met zekerheyd een tael nog ouder aen,
Waer uyt zy wortels heeft, waer uytze is opgestaen?
Maer deeze die zoo stipt in kortste woorden maelde,
Elk voorwerp dat voor eerst den mensch in d'oogen straelde,
Is die niet d'eerste tael die uyt zyn jongen mond
Ontglipte, en hem ten dienst gepaste klanken vond?
Ten Kate, Kiliaen! Van Maerlant! Melis Store!
Dat voor u, 't kunst-altaer in dankbre geuren rooke!
En gy, Becanus gy met Schrieck zoo hoog geroemd,
Die haer verrukt de tael van Edens lusthof noemt,(3)
Gy hebt ons eerst geleerd haer kunst vermogen kennen,
Haer waerde en ed'len zwier door uw begaefde pennen
Voor menig eeuw vertoond; en 't uytgezogt sieraed,
Waer in zy voor myn oog zoo ryk te pronken staet.
| |
[pagina 189]
| |
Laet gryze aloudheyd op Homerus klanken boogen,
Laet Maro Latium in godlyk dicht verhoogen;
Ons tael is ook met regt een dichterlyke tael:(4)
Welspreekentheyd verheftze in haere kunstezael.
Zy moet om geen behulp van vreemde spraeken bed'len,
Maer kan met eygen schoon zich meer en meer vered'len:
Zy zetelt zich te regt gevierd als een' goddes,
By die van Cicero, en van Demosthenes.
Nooyt kanze 't keurig oor door 't strofgeluyd verveelen,
De dry Bevalligheên zyn haere kunstgespeelen,
Zy storten beurtelings den Honing in den mond,
Zoo dat ze Roozen teelt op ongeploegden grond.
Hoe staetig doet zy niet by 't heften der gordynen,
De treur'ge Melpomeen op 't Schouwtooneel verschynen?
Hoe klugtig stortze zich in 't scherssend blyspel uyt?
En hoe behaeglyk klinkt 't geruysch der herders fluyt?
Met welk een kragt weet zy de helden tromp te steeken?
Hoe schrander hekelt zy de feylen en gebreken?
En heftze voor een vriend een bittren treurzang aen,
Wie smelt niet nevens haer in droefheyd en getraen?
Zy heeft van ouds de gunst van 't Negental verkreegen,
Den geest van Pindarus is op haer neergezeegen,
'T is als een bron die bruyscht en boven d'oevers springt,
Wanneerze een Dithyrambe of lieflyk Ode zingt.
Doet zy den redenaer in Themis pleytzael dond'ren,
Den hoorder luystrend moet haer woordenkragt verwondren;
Zy ziet, zy vind, z'ontdekt hoe dikwils 't schynbaer faelt,
Zy dwingt en overtuygt, en d'onschuld zegepraelt.
Hoe treffend klinkt haer stem in Gods gewyde kooren!
Hoe gaet haer Boetbazuyn door hert en adren booren!
Wanneer ze dringen kan in 't hard versteend gemoed!
| |
[pagina 190]
| |
Wanneer ze daer op nieuw het zaed der deugden voed.
Geen and're tael wierd ooyt op 't aerdsche rond gevonden,
Zoo zuyver, zoo volmaekt, zoo sterk op eygen gronden:
Zy is oorsprongkelyk, en met zoo edlen pand,
Vindze alles watze vraegt in overvloed ter hand.
Ziet hoe nauwkeurig zy kan klankwys evenaeren;
De werking der natuer in stormen en gevaeren!
'T schynt dat men in 't verhael beschouwt gevoelt en hoort,
Zoo haest haer wonder stem ons door het zintuyg boort:
» Deblixemsflikkren rond, de schorre donders klettren,
» De wolken bersten los, verysde korr'len plettren,
» 'T geslingerd graengewas: het luclitruym loeyt en gilt,
» Het herte klopt van schrik, de ziddrende aerde trilt...
De dobbelzinnigheyd moet van haer erfdeel vlugten,
Zy heeft het leed van haer besmetting niet te dugten,
'T heeft al zyn onderscheyd: zie eens by mensch en man
En duyzend andre nog hier 't schoonste voorbeeld van.
Natuer die haer van jongs had in haer gunst genoomen,
Deed ook de vrugtbaerheyd in haeren boezem stroomen,
Waer in ze weeldrig als met keur van woorden speelt,
En uyt een woord alleen een schat van woorden teelt.
'T verkleyn-en-koppelwoord, die ryke voorraed-zaelen (5)
Doen haer voortreflykheyd ver boven andre praelen;
En 't woordlid dat gebrek of overvloed beöogt,
Dit alles spyst de bron die nimmermeer verdroogt.
Dit baken vol van licht, die leydster van de reden,
Laet zich als zagte wasch door kunstig' handen kneeden,
En buygt zich graeg tot elk verscheyden onderwerp.
Nu is zy levendig, berispend, hard, en scherp,
Dan overvloedig, ryk, verrukkend en verheven;
Gints wordze zugtend tot een smert gevoel gedreeven,
| |
[pagina 191]
| |
En verders waerze zagt vertederd nederdaelt,
Word alles watze raekt bekoorlyk afgemaeld.
Wat tael heeft in gedicht zoo juyst, zoo schoon de wysheyd,
Ooyt meer natuerelyk gepaerd met d'agtbre grysheyd?
Waer schept natuer en tael de leden even krom
En traeg en bevende in den treurgen ouderdom?
Wie doet gelukkiger de frissche lente-roozen
By 't blanke lelie schoon op maegde koontjes bloozen?
En 't lachende vermaek der flonkerende jeugd,
Hoe lieflyk ist gepaerd met kommerlooze vreugd?
Maer hoe! vergeet ik u, myn Broeders, vroome Belgen,
Voor wie den eernaem blyft van Mavors edle telgen!
Wie past-er deftiger den glorie naem van held
Als uw veroveraers in 't bloedig oorlogs veld?
O wond're tael 'k herken in 't kunstig tong beroeren,
Uw wysheyds toonen die myn hert en ziel vervoeren;
Dat oudheyds zeker merk, die sprank van godlyk vuer,
Die eerste uytboezeming en klankval der natuer.
Onschatbaere eygenschap voor ons zoo mild ontslooten,
Waer uyt een spraekwys zoo volmaekt is voortgesprooten!
Men had toch niet te min op uw verderf gemikt,
U smaed en laster en vernedring toegeschikt.
Gewyde Bron waer uyt de schrandre dichters drinken;
Gy die hun zangen doet op hooge toonen klinken,
Permessus! ed'len vloed! hoe smaekeloos en koud,
Is by uw lieflykheyd Pactolus met zyn goud,
Den Ganges en den Nyl gaen hun versleeten kruyken,
Door uwen glans bedwelmd in 't digte riet verduyken;
Hun luyster taent voor u, nooyt wierd-er hemelsch vogt
Als in uw zilv'ren schoot, zoo geestryk ooyt gezogt.
| |
[pagina 192]
| |
Zou dan uw kleyn bevang voor Thetys Zoutpoel wyken,
Die langs de kusten golft van menig koningryken,
En ongemeeten schynt, maer vol van walglyk nat,
Word gy niet boven dit oneyndig meer geschat?
Of zal men altyd 't groot en 't uytgestrekt verkiezen,
En zich daer in verward met dwaes vermaek verliezen?
Alleen om dat het meest alom in d'oogen springt,
En als door reuzen vorm ons tot bewondren dwingt?
Minerva voortyds in der Goden raed gezeten,(6)
Gevraegd van Jupiter om haeren keus te weeten,
Voor welken boom zy haer bescherming had gesteld,
Was toen haer antwoord niet door wysheyd zelf gespeld?
Zy sloeg op dit verzoek haer oog op d'aerde neder,
Beschouwde daer den Eyk en breed gekruynde Ceder,
Der Helden eer en glans, den ed'len Lauwerboom,
En gladden Populier omtrent een waterstroom:
Maer een Olyfboom kon haer boven al behaegen:
Ik zie hem sprakze alleen de beste vrugten draegen,
Dat zich een ander in 't onvrugbaer schoon verblyd,
Hy word, hoe kleyn hy is, myn Godheyd toegewyd.
De Goden juychden toe, en haeren eeuw'gen vader
Sprak: ed'le dogter! koom, treed mynen zetel nader,
Koom, dat ik u omhels! o teergeliefde Kind!
By u ist maer alleen, dat zich de wysheyd vind!
Laet dwaesheyd dan bestaen nog onze tael te laeken,
Om datze zich beperkt in onzer vadren daken;
Zy draegt, dit is genoeg, voor ons een zoete vrugt,
En dauwt in onze borst een ryke balzem-lucht.
Van hier d'uytzinnigheyd! die voorrang plagt te geeven
Aen iet dat vol gerugt ons zelf komt tegenstreeven!
Van hier dit snood gebruyk! en onbeschaemd bedrog!..
| |
[pagina 193]
| |
Zoo ziet men niet min het stil eenvoudig nog
Door eene drift die zich door 't schynschoon laet verzaeden,
In tegendeel te vaek verneedren en versmaeden:
En zoo ging eene tael, (wie zegt het zonder schaamt?)
Van Romens eêlste spraek een slegt bewaerd geraemt,
Door 't wuft onkundig volk ter vlugt maer aengenomen
Van 't eene wereld-deel tot in een ander stroomen.Ga naar voetnoot(*)
En daer zelf waer de zon met sterker warmte straelt
Is ook van d'ouder-spraek den landzaet afgedwaeld,
In 't oude Boetis-land en d'Ausonische streeken,
Daer hoort men heden nog d'ontaerde klanken spreeken,
Van die beschaefde tael die 't leven derven moest,
Toen 't magtigst keyzer-ryk ten laetsten wierd verwoest.
Gy die den voorrang hebt aen eene tael gegeeven,
Die zichdoor 't blind geval zag uyt het stof verheven,
Beschouw de moedertael, en ken het eygen schoon,
Dat haer zoo ryk versiert en lieflyk stelt ten toon.
Leer thans, die gy veragt hebt zonder ooyt te kennen,
U haere deftigheyd en ed'len trant gewennen,
Verlaet uw pligtverzuym, en met vernieuwden vlyt
Verdubbel 't eerbewys dat gy haer schuldig zyt!
O mogt haer liefdevuer wel eens uw borst verwarmen,
Gy zoud die schoonheyd in verbeeldings gloed om armen!
Haer zweeren eeuwig trouw, en onverbreekbre min,
En in verrukkings drift aenbidden als Godin!
Maer zagt..! 'K zie reeds een deel gewoon haer af te raeden
Zich ievrig in den vloed van haere schoonheyd baeden!
En drinken met vermaek van 't onlangs walglyk nat,
Dat volgens hen, geen zoet of iet behaeg'lyk had.
Wat heyl! den hemel heeft haer nedrigheyd verheven!
| |
[pagina 194]
| |
Haer word verdienden lof met luyster weergegeeven!
'T verrukte dichtrental vervang my keer op keer!
Gansch Belgie weêrgalm! van klanken 't haerer eer!
De lieve jonglingschap op 't voetspoor van de mannen,
Is ook bereyd voor haer de kragten in te spannen:
Zy doet met vreugd gelokt op onze letterbaen,
By 't volgend nageslacht haer geestdrift overgaen.
Wat vreugd! de tael in 't hert des Vaderlands gezegend,
Van vreemde en nagebuer met eerbieds groet bejegend,
Word plegtiglyk welhaest een eerzuyl toegewyd,
Die door alle eeuwen zy van ondergang bevryd!....
'T lust my nu hier voor 't laetst met nadruk op te spooren,
Hoe myn verheven tael by 's werelds wieg gebooren,
Door 't wentelend verloop der eeuwen staende bleef,
En als een kiel op zee nooyt omgeslaegen, dreef.
Hoe dat ze tusschen zweerd en schichten zich vertoonde,
Den ouden Vlaming haer en zy hem weer bekroonde,
Zyn wet, zyn Vaderland aen haer belangen bond,
En by zyn heldendeugd haer duerzaem aenzyn vond.
Als Romens heerschappy haer trotsche Legervaenen
Geplant zag by den Schyt by Parth en Indiaenen,
Als Pontus was verheerd en bukte voor haer staf,
En 't brandend Africa zich overwonnen gaf.
Wanneer Pompejus rond gantsch 't Oosten zegenpraelde,
En by den Iberstroom al weder voordeel haelde,
Rees Caesars oorlogs roem met ongewoonen glans,
Gelyk een nieuwe zon aen 's hemels hoogen trans.
Hoe moest Germanïen voor zyne wapens schroomen?
| |
[pagina 195]
| |
Wanneer zyn moedig heyr verscheen aen d'Elbe stroomen?
Hoe stond den Rhyn verschrikt met bleeke vrees belaên,
Wanneer hy d'eerste brug zag op zyn schouders slaen?
De Gaulers konden hem niet langer tegenstreeven,
Hun dapperheyd moest haest voor Caesars moed begeeven,
Terwyl den fieren Brit vergeefs door 't Pekelnat
Omringd, het zelfde lot wel haest te dugten had.
Den Belg alleen, den Belg in d'ongenaekbre streeken
Van zyn moerassen en zyn bosschen afgeweeken,
Trotseerde d'overmagt, besprong den dwingeland,
En bood hem waer hy kwam kloekmoedig tegenstand.
Wars van de weelde en pragt, door geen gevaer t'onzetten,
Geen dreygen, geen verlies kon zynen moed beletten,
En waer een vryen Belg door stael was neêrgeveld,
Verrees in plaets van hem welhaest een nieuwen held.
Zoo moest den grootsten man en Veldheer van zyn tyden
Hem, ondanks zyn gemoed nog deezen eernaem wyden,
Dat hy het sterkste was en 't aldermoedigst volk,
Dat pal stond voor zyn speer' en onverwinbren dolk.
Zyn vast gestemd besluyt te sneuv'len of te winnen,
Deed dien veroveraer met zagtigheyd beginnen,
Zoo dat hy gunstig hem zyn vreede en liefde bood,
En ziet den strydbren Belg wierd Romens bondgenoot.
Wat glorie voor een volk, vol onvergangbren luyster!
Dat zich nooyt onderwierp of Caesars yzren kluyster
Liet zwak of moedeloos aen voet of handen slaen!
Terwyl zyn nagebuer met ketenen belaên,
Moest bukken onder 't juk hem op den hals geworpen.
Den Gauler zag zyn erf, zyn Landen, Steden, Dorpen,
Welhaest verandren in een Roomsche wingewest.
Zyn Godsdienst en zyn Wet op oudheyds grond gevest,
| |
[pagina 196]
| |
'T moest alles in den niet op 's winnaers wenk verkeeren,
'T moest alles nieuw gebruyk en wet en zeden leeren.
Der oudren troost en hoop, zyn blonde en sterke jeugd,
Voorheen op 't pad geleyd der Vaderlandsche deugd,
Moest tegenwil en dank by 's winnaers Vaen verzaem'len,
En dus gepraremd de tael vaen 's lands verdelger staem'len:
Maer ons geslacht gelyk aen 't kroost des Dondergods,
Beschermde land en tael met byl en yz'ren knods;
Ja, zyn ontembren Leeuw, by 't schudden van zyn maenen,
En yselyk gebrul, deed 's ad'laers luyster taenen!...
Heyl! drymael heyl zy u! beroemde voorgeslacht!
U zy ons dankbaerheyd nog heden toegebragt,
Den hoogverdienden loon van uwe dappre daeden.
Hier groeyen nog voor u de schoonste Lauwerbladen:
De dichtkunst plukze en wydze nimmer 't zingen môe
Op 't Vaderlandsch altaer uw groot geheugen toe.
De tael door uwen moed met zoo veel prael gehuldigd,
Is u al haeren roem en lang bestaen verschuldigd,
Zy is, zoo roepen wy in geest verrukking uyt:
De stem van 't dapperst volk en vryheyds eêlst geluyd.
Geen staetsverandering geen ommekeer der tyden,
Deed haer of ondergang of onderbreeking lyden,
Geenandre zedeleer, geen nieuwe godsdienstwet,
Heeft ooyt haer afgekeurd of oud bestaen belet.
'T is nog dezelfde tael die d'oude barden zongen,
Als Belgis helden kroost aen 't oudrendak ontvongen,
Met spies en beukelaer maer 't strydperk heenen toog,
En blyd en oversaegd op 's vyands benden vloog,
Waer 't dreunend oorlogslied zyn kragten deed ontgloeyen,
Koelmoedig ging hy daer, gevaer en dood verfoeyen,
Terwyl zyn arm al wat hem voorkwam nedersloeg,
| |
[pagina 197]
| |
En stervende den roem met zich ten grave droeg...
O glorie ryke tael! die zoo veel helden teelde,
Hun stem bestierde en u door heldenmoed vereelde,
Gy blyft van eeuw tot eeuw by 't kloekste volk der aerd,
Als in uw heyligdom in 't Belgenhert bewaerd!
En gy van onzen tyd onsterf bre Mavors zoonen!
Men zag in 't veld van eer ook uwe kruyn bekroonen
Voor ontrouw en verraed en voor verleyding doof,
G'omkransde uw sched'len weer met onverganklyk loof.
Nooyt wykend, nooyt ontaerd van uw berugte vad'ren,
Gy gaerde op uwe beurt een oogst van lauwerbladren,
En 't roemryk Waterloo met zoo veel bloed besproeyd,
Getuygt wat edel vogt nog door uw aders vloeyt.
Gelyk een driftig ros de renbaen ingevloogen
De kluyt verbryslend door een stofwolk word omtoogen,
En knarssend op 't gebit, blaest vuer uyt neus en mond,
Zoo dreygend en gedugt waert gy aen 't schoon verbond.
Daer hebt gy ook de tael die langzaem aen het kwynen
Haer overoud gebruyk en agting zag verdwynen,
En 't Vaderland met een van ondergang bevryd:
Uw deugd en heldenmoed haer beyde toegewyd!
O tael my altyd lief ô bloem van myn gezangen,
'K wensch u met al het schoon der kunst te zien behangen!
Gelukkig zoo ik slegts een schittrend deelje trof,
Van uw uytneemtheyd en onvolzingbren lof.
Waer ik myn paden stel, ô pronkstuk onzer landen,
'K verlies my in 't bevang van uwe lustwaranden!
Kom, wyl ik wondrend op uw bloemfestoenen leun,
Kom, hang uw zegel aen myn stamelend gedreun!
| |
[pagina 198]
| |
Maer hoe? wat vreugd-geroep! 'k hoor Echo wedergalmen,
Plukt Belgen, plukt voor haer de rykste zegepalmen,
Te regt by 't heldenkroost als heldentael geroemd...
Komt Pindus-nymphen! strooyt nu lieflykst keurgebloemt,
Vervangt my, doet haer lof tot aen de wolken stygen;
Zy kan van u alleen d'onsterflykheyd verkrygen:
Heeft zy zoo menigmael uw Tempelen versierd
Dankoffers toegebragt en feesten ryk gevierd,
Laet haer voortaen, laet haer in uw bebloemde dalen,
By 't menigvuldigd schoon, ook prys der schoonheyd haelen.
Stil... welk een zagt gevoel! myn bede is reeds verhoord!
Zy heeft u, roept gy uyt, zoo vaek en zoet bekoord,
Zy heeft u 't hert in vreugd en wellust doen ontvonken,
Haer word uw rykste gunst voor wedergift geschonken,
Haer Godlyk kunstgeluyd op Helicon bewaerd,
En vol verlieventheyd aen haeren lof gepaerd!....
Wees trotsch ô edle tael! uw heylzon is gereezen!
Gy kunt, gy moet, gy zult den roem der Belgen weezen!
Geen eer voor hem die niets van uwe schoonheyd weet!
Doch ik die u bemin, zoo ik u ooyt vergeet',
Dat, dat myn hand verstramm' en tong onroerlyk blyve,
Dat ik als Niobé tot harden steen verstyve;
Zy die de Goden had door trotsche waen onteerd,
En ik, zoo ik myn hert van u had afgekeerd.
Maer ver van my.. nooyt sluyp die dwaesheyd in myn zinnen.
Wie slegts uw schoonheyd merkt en kent moet u beminnen.
Gy zyt myn reyn vermaek, gy zyt de Melpomeen',
Als Flaccus zong weleer op 't weerdigst aengebeên!
Zoo ik beweeg of streel of iet door myne klanken
Op mynen landzaet winn', 't is u alleen te danken:
Indien ik in den rang der dichtren word geteld,
| |
[pagina 199]
| |
Gy zyt het die' myn paên ten zanberg hebt verzeld;
'T is door u, 't is voor u dat ik dees bloemtjes mengle,
Tot nieuwe kransjes vlegte en rond uw' schedel strengle;
Gy zyt het die voor af het reukwerk hebt bereyd,
Dat door myn hand gestort zyn verschen geur verspreyd;
Een ander mooge vry in dichterlyke trekken,
Haer zwier en deftigheyd met meerder kunst ontdekken;
Hy kan, laet hem vol drift de zoetste klanken slaen,
In liefde voor de tael my niet te boven gaen!
|
|