Pit-tah de grijze wolf

Vijfde hoofdstuk.
De slapende wolf.

Het was juist in dien tijd dat de couranten vol waren van de ontsnapping van een gevangene uit de gevangenis San Quentin. Hij was een woeste wreedaard, een beest, een mensch-dier, een verscheurend roofdier.

In de San Quentin-gevangenis was hij onverbeterlijk gebleken. Straf had zijn geest niet kunnen buigen. Hij had krankzinnig kunnen sterven en tot het laatst toe vechten, maar hij kon niet leven en overwonnen worden. Hoe woester hij vocht, des te erger behandelde hem de maatschappij en de eenige uitwerking van die strengheid was, dat ze hem nog woester maakte. Dwangbuizen, uithongering, slagen met stokken en knuppels waren Jim Halls deel; en dat waren ze reeds geweest toen hij een kleine jongen was in een achterbuurt van San Francisco.

Tijdens Jim Halls derde gevangenisstraf trof hij een cipier die misschien een even groot beest was als hij. Die cipier behandelde hem onrechtvaardig, vertelde leugens omtrent hem, vervolgde hem. Het eenige verschil tusschen hen was, dat de cipier een bos sleutels en een revolver bij zich had, Jim Hall alleen zijn handen en zijn tanden.

[p. 154]

Maar op een dag viel hij den bewaker aan en zette als een wild dier de tanden in diens hals.

Daarna werd Jim Hall in de cel voor onverbeterlijken geplaatst. Hier bleef hij drie jaar. De cel was van ijzer, de vloer, de muur, de zolder. Nooit verliet hij die cel. Nooit zag hij de lucht, de zon. Dag was schemering, nacht doodsche, zwarte stilte. Hij was in een ijzeren graf, levend begraven. Hij zag geen menschelijk gelaat. Sprak tot geen menschelijk wezen. Als zijn eten hem werd toegeschoven, gromde hij als een wild beest. Hij haatte alles en allen. Dagen en nachten achtereen brulde hij van woede. Weken en maanden gaf hij geen geluid. Hij was een man en een monster, een vreeselijk wezen zooals ze alleen in het brein van een krankzinnige konden bestaan.

Toen ontsnapte hij op een avond. De bewaker zei, dat het onmogelijk was maar niettemin was de cel ledig en half erin, half erbuiten lag het lijk van een dooden cipier. Twee andere doode bewakers wezen den weg aan dien hij genomen had om den buitenmuur te bereiken en hij had ze met zijn handen vermoord om alle geraas te vermijden.

Hij was gewapend met de wapens welke hij den gedooden bewakers had afgenomen - een levend arsenaal, dat over de bergen vluchtte, vervolgd door de politiemacht. Op zijn hoofd was een groote prijs gesteld. Hebzuchtige boeren maakten met geweren jacht op hem. Een troep bloedhonden volgden het spoor van zijn gewonde voeten. En de dienaren der wet vervolgden hem per telefoon, telegraaf en extratrein, dag en nacht.

En toen verdween Jim Hall. Vergeefs zochten de bloedhonden zijn verloren spoor.

Intusschen werden te Sierra Vista vol spanning de couranten gelezen. De vrouwen waren bang. Rechter Scott lachte, ofschoon het vonnis van Jim Hall een der laatste was, die hij had uitgesproken voor hij zich als rechter in ruste op Sierra Vista vestigde. En in de gerechtszaal, voor al de aanwezigen, had Jim Hall dien dag verklaard, dat de tijd

[p. 155]

zou komen, waarop hij zich wreken zou op den rechter die hem had veroordeeld tot vijftig jaar gevangenisstraf. Toen werd Jim Hall vloekend de zaal uitgesleept, naar zijn ijzeren graf gebracht - waaruit hij wist te ontsnappen.

Van dit alles wist Pittah niets. Maar tusschen hem en Alice, de vrouw van den meester, bestond een geheim. Iederen avond, nadat Sierra Vista naar bed was gegaan, stond zij op en liet Pittah binnen om te slapen in de groote vestibule. Nu was Pittah geen huishond en mocht hij ook niet in het huis slapen; daarom stond zij iederen morgen vroeg op en liet hem uit voor de familie wakker was.

Op zulk een nacht, terwijl het heele huis in rust was, ontwaakte Pittah en bleef doodstil liggen. En doodstil snoof hij de lucht in en rook de lucht van een vreemden god. En in zijn ooren drongen de geluiden der bewegingen van den vreemden god. Pittah begon niet woedend te blaffen. Dat was zijn manier niet.

De vreemde god liep zacht, maar zachter liep Pittah, want hij droeg geen kleeren, die schuurden langs het vleesch van zijn lichaam. Hij volgde doodstil. In de Wildernis had hij gejaagd op dieren, die oneindig schuw waren en hij kende het voordeel dat een overrompeling gaf.

De vreemde god bleef aan den voet van de groote trap staan en luisterde en Pittah was als een doode, zoo onbeweeglijk was hij, terwijl hij wachtte. Die trap leidde naar den meester en diens dierbaarste bezittingen. Pittahs haren gingen overeind staan, maar hij wachtte.

De vreemde god lichtte zijn voet op. Hij begon naar boven te klimmen.

Toen sprong Pittah toe. Hij waarschuwde niet, geen gegrom ging zijn sprong vooraf. Hij sprong den vreemden god op den rug. Hij greep met zijn voorpooten de schouders van den man en zette tegelijkertijd zijn tanden in diens nek. Een oogenblik bleef hij zoo hangen, lang genoeg om den god achterover te trekken.

Samen vielen zij met een slag op den grond. Pittah sprong

[p. 156]

opzij en terwijl de man moeite deed om overeind te komen, had Pittah hem weer met zijn scherpe tanden te pakken.

Sierra Vista werd vol schrik wakker. Het geraas dat van beneden kwam scheen wel van twintig duivels te zijn, die vochten. Toen klonken revolverschoten. Een mannenstem gilde éénmaal vol afschuw en pijn. Toen klonk een woest gegrom en geknor en een breken en kraken van meubels en glas. Doch bijna zoodra het was ontstaan, stierf het geraas weg. Het gevecht had niet langer dan drie minuten geduurd.

De verschrikte menschen bleven boven aan de trap staan. Van beneden als uit een zwarten afgrond klonk eeen gorgelend geluid als van lucht, dat uit water opborrelde. Soms werd dit geluid fluitend en sissend - toen hield ook dit op en klonk uit den donkeren afgrond alleen het zware hijgen van een schepsel dat naar lucht snakte.

Weedon Scott drukte op een knopje en de trap en de vestibule werden door helder licht bestraald. Toen kwamen Rechter Scott en hij met revolvers in de hand naar beneden, voorzichtig, heel voorzichtig. Doch die voorzichtigheid was overbodig.

Pittah had zijn werk goed gedaan. Temidden van omgeworpen en gebroken meubelen lag een man, zijn gezicht verborgen door zijn arm. Weedon Scott bukte zich, boog den arm omlaag en draaide het gezicht van den man omhoog. Een groot gat in de keel wees op de wijze, waarop hij gestorven was.

- Jim Hall! zei Rechter Scott en vader en zoon keken elkander veelbeteekenend aan.

Toen wendden zij zich naar Pittah. Ook hij lag op zijn zijde. Zijn oogen waren gesloten, maar de oogleden openden zich een weinig bij zijn pogen om hen aan te zien, terwijl zij zich over hem heen bogen en de staart bewoog zich in een vergeefsche poging om te kwispelen. Weedon Scott streelde hem en hij trachtte te grommen, maar dat klonk zwak en hield spoedig op. Zijn oogen vielen dicht en zijn

[p. 157]

heele lichaam scheen zich te ontspannen en slap op den grond te liggen.

- Hij is doodelijk getroffen, fluisterde de meester.

- Dat zullen wij zien! zei de Rechter en ging naar de telefoon.

- Ronduit gezegd heeft hij één kans op de duizend, verklaarde de dokter, nadat hij zich anderhalf uur met Pittah had beziggehouden.

De dag begon aan te breken en de heele familie, behalve de kinderen, stond om den dokter heen ten einde zijn bevinding te vernemen.

- Een gebroken achterpoot, vervolgde hij, drie gebroken ribben, waarvan minstens één in de longen is gedrongen. Hij heeft bijna al het bloed uit zijn lichaam verloren. Waarschijnlijk is hij inwendig ernstig gekneusd. Er is op hem getrapt. Bovendien is hij door drie kogels getroffen. Eén kans op duizend is nog te veel gezegd. Hij heeft niet één kans op tien duizend.

- Maar die eene kans mag hij niet verliezen! riep Rechter Scott uit. Wat het kost hindert niet. Breng hem onder X-stralen - doe alles. Weedon, telegrafeer onmiddellijk naar dokter Nichols in San Francisco. - Niet om u te beleedigen, dokter, dat begrijpt u, maar hij moet zijn kans hebben.

De dokter glimlachte.

- Zeker begrijp ik het. Hij verdient alles wat er voor hem gedaan kan worden. Hij moet opgepast worden zooals u een ziek kind zoudt verplegen. En vergeet niet wat ik u zei omtrent de temperatuur. Om tien uur kom ik terug.

Pittah werd verpleegd. Rechter Scotts voorstel een gediplomeerde verpleegster te nemen werd met verontwaardiging door de meisjes afgewezen - zelf wilden zij die taak op zich nemen. En Pittah won de ééne kans op de tien duizend.

De dokter had nooit een hond gekend als Pittah, die regelrecht uit de Wildernis was gekomen, waar de zwakken vroeg sterven en niemand bescherming geniet. Noch in zijn

[p. 158]

vader, noch in zijn moeder, was eenige zwakheid geweest, noch in eenig geslacht vóór hen. Een gestel van ijzer en de levenskracht der Wildernis waren Pittahs erfdeel geweest en hij hield vast aan het leven met een taaiheid, die eertijds alle schepselen bezaten.

In gipsverbanden en windsels was het Pittah wekenlang onmogelijk zich te bewegen. Hij sliep uren achtereen en droomde veel en zag allerlei dingen uit het Noorden. Zijn heele verleden kwam hem voor den geest. Hij woonde weer in het hol bij Kiche, hij kroop bevend tegen de knieën van Grijzen Bever, hij rende weg voor Lip-lip en den huilenden troep.

Hij rende door het stille bosch tijdens de maanden van hongersnood, hij liep aan het hoofd van het span, terwijl de zweepen van Mit-sah en Grijzen Bever klapten en hun stemmen ‘Raa! Raa!’ riepen.

Hij doorleefde weer de dagen met Mooien Smith en de gevechten. Hij was in de kooi en eromheen stonden mannen, die wisten dat er gevochten zou worden. Hij wachtte tot de deur voor zijn tegenstanders geopend zou worden...

Toen kwam de dag, dat het laatste verband werd weggenomen. Dat was een feestdag. Heel Sierra stond om hem heen. De meester wreef Pittahs ooren en hij gromde zijn toon van liefde. De vrouw van den meester noemde hem den Gezegenden Wolf en al de vrouwen noemden hem zoo.

Hij trachtte op te staan, maar na eenige pogingen viel hij weer neer van zwakte. Hij had zoo lang gelegen, dat zijn spieren hun kracht hadden verloren. Hij schaamde zich zoo zwak te zijn en deed daarom heldhaftige pogingen op te staan en ten laatste stond hij overeind, wankelend, heen en weer zwaaiend.

- Hij zal weer moeten leeren loopen, zei de dokter. Hij kan er wel meteen mee beginnen. Neemt hem mee naar buiten.

En naar buiten ging hij als een vorst met heel Sierra Vista om zich heen. Hij was zeer zwak en toen hij het grasveld bereikte, viel hij neer en rustte een poosje.

[p. 159]

Toen de stoet verder ging, keerden langzamerhand de kracht en de bloedtoevoer in Pittahs spieren terug. De stallen werden bereikt en daar bij de deur lag Collie, terwijl een half dozijn mollige hondjes bij haar in de zon speelden.

Verbaasd keek Pittah ernaar. Collie gromde hem waarschuwend toe. De meester bracht één dik hondje bij hem terwijl Collie jaloersch toekeek. Pittah voelde het warme tongetje tegen zijn neus en zonder dat hij zelf wist waarom, likte hij het mollige snoetje. En toen de andere hondjes aankwamen en om hem speelden, bleef hij nog zwak, half slapend, liggen en keek hij naar de sprongen der kleintjes, die op en over hem heen klauterden onder het handgeklap en de vroolijke kreten der goden van Sierra Vista.

einde.